Η Αληθινή Ηθική κι ο Πόνος

1. «Συναντώ» πολλούς πολλούς Υποκριτές, ξέρετε αυτούς που κάνουν πολέμους, αυτούς που απατούν τον άντρα και την γυναίκα τους με χίλιους δύο τρόπους, αυτούς τους ανεγκέφαλους πολιτικούς, αυτούς τους πλουτοκράτες που θέλουν να ελέγξουν τα πάντα...και τον λαό των προβάτων που προσπαθούν να βολευτούν κάπου, κάπως, κάποτε. Αλλά αυτές είναι γενικόλογες και επιφανειακές διαπιστώσεις που δεν καταδεικνύουν το βάθος της ανθρώπινης Ανωμαλίας σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Γιατί τόση σχιζοφρένεια; «Συναντώ» και αυτούς προσπαθούν να μετουσιώσουν μια Διδασκαλία ενός Αρχιδιδάσκαλου και φανατίζονται προσπαθώντας να την κάνουν κτήμα τους.
Μα σε ποιον κόσμο ζείτε; «Ανώριμα παιδιά», αυτό είναι οι άνθρωποι. Και μια που είπαμε για «παιδιά» Φυσιολογικά κάποιος μεγαλύτερος σε ηλικία πρέπει να είναι περισσότερο φωτισμένος από έναν μικρότερο σε ηλικία άνθρωπο. Αυτό δεν είναι το φυσιολογικό; Συμβαίνει όμως;
Ή μήπως έχουμε ξεχάσει τι είναι το Φυσιολογικό; Με απλά λόγια, πολύ απλά, το φυσιολογικό δεν είναι και δεν είναι μόνο να «περιφέρεσαι» και να κάνεις δηλώσεις περί του φυσιολογικού, όσες σωστές και αν είναι. Αυτό δεν είναι Φυσιολογικό, ακόμα και σωστό να είναι. Είναι Αγάπη η αποστειρωμένη κατάκριση που οδηγεί σε συναισθηματική νέκρωση; Αναφέρομαι σε κάποιες.. και κάποιους.. που αυτοπροσδιορίζονται ως οι αποκλειστικοί Λαμπαδοφόροι της Αλήθειας. Έλεος....

2. Kαι αναρωτιέμαι... τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο πανηλίθιο, τόσο πολύ προσκολλημένο στο «σώμα» του; Η ζωή είναι λένε οι πανηλίθιοι, πόνος. Μα πανηλίθιοι μάθετε ότι δεν μπορείτε να ξεπεράσετε τον πόνο, μπορείτε να τον τροποποιήσετε, να τον αλλάξετε, αλλά δεν μπορείτε να τον ξεπεράσετε. Ο λόγος που πονάτε είναι επειδή βρίσκεστε στο Αντιληπτικό Επίπεδο του πόνου, προσπαθώντας να αποφύγετε τον πόνο, με το να έλκετε περισσότερο πόνο. Ούτε καν προσωρινά δεν αποφεύγετε τον πόνο, μόνο κατά φαντασίαν. Γιατί πανηλίθιοι δεν υπάρχει κάποια αναλγητική φόρμουλα που την εφαρμόζεις και δεν πονάς – αυτά είναι προσωρινά νοητικά τεχνάσματα.
Έτσι είτε Δρω Άμεσα σε μια κατάσταση είτε Έμμεσα. Ακριβώς επειδή δεν διαχωρίζω τον εαυτό μου από τον εξωτερικό κόσμο. Δεν Ενεργοποιούμαι – δεν υπάρχει κάτι που πρέπει να κάνω αλλά είμαι Ενεργοποιημένος, που σημαίνει ότι το μόνο που έχω να κάνω είναι Στιγμιαία να προσαρμόζομαι σε μία κατάσταση, να την αναγνωρίζω και να «εμπλέκομαι» ως ο Εαυτός μου. Όπως το νερό που μπορεί να πάρει πολλές μορφές, παραμένει Το Νερό. Δεν αποκομίζει τίποτα, δεν εξαρτάται από τίποτα αλλά περιέχεται Παντού.
Απομακρυνόμενοι λοιπόν από την ιδεοληψία του να αντέχεις τον πόνο, να τον αρνείσαι, εισερχόμαστε σε μία «νέα» Ηθική του πόνου, μέσα από τις καθημερινές δραστηριότητες μέσα από τις επιλογές. Αυτή λοιπόν η Ηθική δεν είναι παρά το Βίωμα του πόνου μέσα από τον Εαυτό, μέσα από τον Οργανισμό μας. Δεν πονάει ο Εαυτός μας, ποτέ δεν πονάει ο Εαυτός μας, σε αυτήν την Διαδικασία, αυτός παραμένει πάντα ο Ίδιος. Αυτό που «πονάει» είναι η αντίληψη του περιεχομένου της Άγνοιας (που φεύγει) μέσα από την παραμορφωμένη ιδέα του εαυτού για τον εαυτό.
Δεν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις; Δεν είναι προφανές; Γιατί τόση οδύνη; Γιατί τόσα ανούσια ερωτήματα χωρίς λόγο; Γιατί τόση απουσία ερωτημάτων; Γιατί τόση «τυφλότητα». Όταν όλα βρίσκονται Μπροστά σου.

3. Δεν είναι ολοφάνερο που οδηγεί αυτή η Ηθική του πόνου; Μάλλον όχι.

4. Ποιος νοιάζεται.

5. Γράψαμε μερικές ωραίες λέξεις και «κάναμε ταβάνι».... Ζήτωωω