ΤΙ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

ΑΥΤΟΕΚΦΡΑΣΗ - ΣΚΕΨΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ....

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014

Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΙΗΣΟΥΣ...

Ο παγκόσμιος πολιτισμός μας είναι ένας συρφετός που σφύζει από θεραπεία. Και ο Ιησούς θεράπευε αλλά, ο Ιησούς ήταν ο Ιησούς. Το μήνυμα του Ιησού ήταν όλο υγεία, όλο τελειότητα, θέληση και απλότητα. Γι' αυτό ακριβώς τον λόγο θεράπευε, για να δείξει ότι η θεραπεία είναι κάτι ευτελές, περιττό και επιφανειακό ΑΝ λείπει η υγεία. Ο Ιησούς έδινε εν μέρει στους ανθρώπους αυτό που ήθελαν, χωρίς να υπολογίζει το προσωπικό του κόστος. Δεν ήταν ηθελημένα ασυνείδητος αλλά ασυνείδητα ο εαυτός του. Η υγεία δεν βρισκόταν στον θεραπευτή Ιησού αλλά, στον Ιησού «Άνθρωπο».
Οι άνθρωποι θαμπώνονται με τα εξωτερικά θαύματα και όχι με την ουσία, που είναι η μυστικιστική αυτοφανέρωση της ψυχής τους, η ανάδειξη της πραγματικής τους φύσης και η συνειδητοποίηση ότι φύση για τον άνθρωπο δεν είναι κάτι εξωτερικό αλλά, αντίστροφα όλα αντανακλούν ως Ένα από μέσα προς τα έξω.
Ο Ιησούς εκτελέστηκε γιατί οι άνθρωποι δεν ήταν και δεν είναι έτοιμοι να απεξαρτηθούν από την κανονικότητα και τα δεσμά της ψυχής τους, από την εξέλιξη και οπισθοδρόμηση, από την μεταβατική κίνηση της ζωής των ανθρώπων που συνδέεται με την γιγάντωση της ανθρώπινης συνείδησης από την μια και την ηθική αποχαλίνωση του ανθρώπου από την άλλη – αλλά για αυτό θα μιλήσουμε κάποια άλλη φορά. Ο Ιησούς πρόσφερε, ένα δυνητικό όπλο Απεξάρτησης που ακόμα διχάζει τον άνθρωπο. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του Ιησού που ελάχιστοι έχουν συνειδητοποιήσει.
Ο Ιησούς «θυσιάστηκε» από την άγνοια των ανθρώπων, γιατί δεν είχε τίποτα να αποδείξει, τίποτα, γιατί ήταν πιστός στις αρχές του. Και αρχή σημαίνει να αναγνωρίζεις την καλή πράξη και να πράττεις με καλή ψυχή. Ή αλλιώς να έχεις γνώση του αγαθού και να το πραγματώνεις σε ζωή. Αυτό είναι και το νόημα του να αγαπάς τον εχθρό σου που θεωρητικά και πρακτικά μετουσίωσε ο Ιησούς. Θεωρία και πράξη δεν μπορεί να είναι διαχωρισμένα στον Μεταβατικό-Φωτισμένο-Ενοποιημένο Άνθρωπο. Διαφορετικά ο άνθρωπος μπλέκεται σε ένα ατέρμονο ροϊκό γίγνεσθαι και τότε είναι που σπαταλά ψυχολογική ενέργεια για να αλλάξει, για να γίνει. Ενώ δεν βλέπει ότι Ήδη Είναι, ότι Ήδη Αλλάζει. Επομένως θεωρία και πράξη δεν είναι παρά τα πετάλια του άρματος της ψυχής.

Ο Ιησούς με την σταύρωση του απέδειξε ότι είναι ο μεγαλύτερος εξευτελιστής του κοιμισμένου ανθρωπίνου είδους. Αλλά, το κοιμισμένο ανθρώπινο είδος συνεχίζει να τον δοξάζει για τους δικούς του άθλιους λόγους. Και ο Ιησούς συνεχίζει να χλευάζει τους ανθρώπους πίσω από την πλάτη τους.
Έτσι ο Ιησούς είναι ίσως από τους πιο ευτυχισμένα αδικημένους ανθρώπους στην παγκόσμια ιστορία. Αλλά αυτά είναι απλά η δικιά μου εκδοχή (μελλοντικά αδικημένη ή μη). Άλλωστε απλά εκφράζω μία αλήθεια προσαρμοσμένη στο δικό μου μεταβλητό Είναι. Προσοχή όμως: Η αλήθεια είναι μία γι΄ αυτό δεν έχει απόλυτες προεκτάσεις. Που σημαίνει τι; Όχι ότι ο καθένας μπορεί να χειραγωγεί εν αγνοία του την γνώση αλλά, σημαίνει την αφηρημένη σύλληψη της γνώσης μη διαχωρισμένης από την κατανόηση. Άρα δε μιλάμε για εφήμερη εγωκεντρική ή ιδεολογική γνώση αλλά για πρακτική γνώση. Σημαίνει επίσης ότι το Ουσιαστικό Κέντρο από το οποίο εκπορεύονται όλα είναι ένα.

Ο Ιησούς πρόσφερε την Σημαντικότερη Διδασκαλία στο ανθρώπινο είδος και συνεχίζει να την προσφέρει. Στην πραγματικότητα ο Ιησούς τοποθέτησε την διδασκαλία του μέσα στο ανθρώπινο γενετικό υλικό, όχι ως αποτυχημένη πατέντα θρησκεύματος-πίστης αλλά, ως θρησκεία με την έννοια της Ψυχικής Ικανότητας. Έτσι που ο Ιησούς αντιπροσωπεύει το ανθρώπινο γενετικό υλικό σε Μετάβαση. Και αυτός είναι ο συμβολισμός της σταύρωσης, του θανάτου και της ανάστασης.
Ο Ιησούς παραμένει αθάνατος και χασκογελά χωρίς στην πραγματικότητα να το θέλει.
Όλη η ζωή μας, πριν τον Ιησού ως εσώτερο σύμβολο και μετά τον Ιησού με τους πολίτες, τους πολιτικούς, το ιερατείο, τους γραβατωμένους και τους δήθεν πνευματικούς ανθρώπους ψάχνουν μάταια να βρουν τον Ιησού μέσα τους. Και αυτό γιατί προσπαθούν να διακηρύξουν την επίπλαστη αυτονομία τους (όσοι το προσπαθούν) με το να διαφύγουν από την πραγματικότητα που οι ίδιοι δημιούργησαν συντηρώντας την πραγματικότητα.
Ο Ιησούς ήταν και είναι ένας εξαιρετικός Ηθο-ποιός. Απλώς έτυχε να κριθεί και να αντιμετωπιστεί από μερικά κτήνη και τους χειραγωγούς τους. Επομένως ο Ιησούς και ως τέτοιον πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε ήταν πάνω από όλα ένα σύμβολο ανιδιοτελούς αγάπης και ελευθερίας. Ένα σύμβολο που ποτέ δεν ταπεινώθηκε, ένα σύμβολο που ποτέ δεν θυσιάστηκε, αν και φαινομενικά έτσι νομίζει ο κόσμος. Ο Ιησούς μέχρι το τέλος της ζωής του πάλεψε, όχι για να ξεχωρίσει μέσα από το πλήθος, όχι για να γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος για χάρη κάποιων εκμεταλλευτών, αλλά γιατί ήταν ένας τέλειος Άνθρωπος, που τοποθέτησε την ζωή, στην ανθρώπινη ζωή, στην πράξη. Και έτσι καθίσταται ένα σύμβολο απόλυτης Μοναδιαίας Ενότητας. Τι σαν οι άνθρωποι ήταν τυφλωμένοι από άγνοια και συμφέροντα, δεν έχει καμία σημασία. Έτσι, ο Ιησούς δεν ήταν μάρτυρας όπως μερικοί ήθελαν να τον κάνουν αλλά, αυτός που ενοποίησε την ζωή και τον θάνατο.

Αν προσπαθήσεις να μοιάσεις στον Ιησού Χριστό, θα χάσεις το νόημα (ούτε καν στον εαυτό σου μην προσπαθήσεις να μοιάσεις).
Εδώ πέρα δεν εξετάζουμε τον Ιησού Χριστό, ως θεό ή ιστορικό πρόσωπο ή θεάνθρωπο. Αλλά εξετάζουμε με την ματιά του παιδιού που περιλαμβάνει όλες αυτές και καμία πλευρά του Ιησού, με εκείνη την αγνή ματιά που δεν προσπαθεί να σφετεριστεί πνευματικά και να προβάλλει υλιστικά. Εξετάζουμε το φαινόμενο Ιησούς ως σύμβολο με συμβολικές πράξεις. Επομένως σε καμία περίπτωση δεν κάνουμε νοητικά άλματα για τα οποία μας κατηγορούν οι απόλυτοι ακριβολόγοι ορθολογιστές και οι φανατικές πνευματικές αυθεντίες. Γι΄ αυτό καλούμαστε να αποσυμβολίσουμε μέσω της «αναίρεσης» του συμβόλου. Διαφορετικά θα συνηγορούσαμε και εμείς σε μια σκοταδιστική και ανόητη αντιπαράθεση και παράθεση μουχλιασμένων απόψεων-γνώσεων για δίπολα πίστης-απιστίας, επιβεβαίωσης-ανατροπής  -  ΟΛΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ (προς το παρόν). Έτσι διαφυλάττουμε την ασταμάτητη επίγνωση της ζωής, κάτι το οποίο θα εξηγήσουμε σε επόμενα άρθρα. Δυστυχώς δεν έχουμε τις γραφειοκρατικές αποδείξεις για την ύπαρξη του Ιησού, σε αντίθεση με τους φωτισμένους που πάτησαν στην γη, όπως ο Σάκια Μούνι (Βούδας), ο UG, ο Σωκράτης και άλλοι. Αυτοί «κρίνονται» ως άνθρωποι που δεν κατάφεραν να ανοίξουν τον δρόμο της λύτρωσης για την ανθρωπότητα.

Ο Ιησούς ήταν ένας άνθρωπος-σύμβολο που σκορπούσε παντού το ανεξάντλητο φως του. Αλλά οι άνθρωποι, οι φανατικοί, οι εκμεταλλευτές και τα «πρόβατα», είναι σκοτεινοί, και είναι σκοτεινοί γιατί δεν πιστεύουν στο φως. Κάτι όμορφο βλέπουν, και δεν ξέρουν τι να το κάνουν, κάπως πρέπει να το χρησιμοποιήσουν, και όταν δεν μπορούν τρομάζουν, και έτσι αφυπνίζεται η ασχήμια μέσα τους. Άσχημοι άνθρωποι σταύρωσαν ηθικά ή ετυμηγορικά, τον Ιησού. Αλλά ο Ιησούς ακριβώς επειδή ήταν όμορφος - δεν μπορούσε να μην είναι όμορφος - δεν υποτάχθηκε στα θελήματα των άσχημων.

Γι΄ αυτό ο όμορφος άνθρωπος δεν μπορεί να χάσει ποτέ την ικανότητα της διάκρισης, δεν μπορεί να πάρει ναρκωτικά για να νιώσει χαρούμενος. Ο όμορφος άνθρωπος δεν μπορεί να αδιαφορεί για ότι συμβαίνει γύρω του, δεν ζει στον κόσμο σαν ένας νοητικός οπιομανής. Η ομορφιά του δεν είναι επιλεκτική, αλλά, την ακτινοβολεί παντού, σε ότι όμορφο ή άσχημο και άρα έχει επίγνωση των ευθυνών του, ακόμη και της ίδιας του την ασχήμιας εξαιτίας της δυνατότητα της ενσυναίσθησης που είναι και το ραντάρ διάκρισης και αποδοχής. Αλλά και παραπέρα εξαιτίας της υποκειμενικής του Φωνής, που δεν έχει φραγμούς Επίγνωσης. Ο όμορφος άνθρωπος δεν αρνείται την ασχήμια μέσα του, δεν περιορίζεται από αυτήν, αποσπάται από αυτή. Αν αρνιόταν την ασχήμια θα ήταν σαν να αρνιόταν την ίδια την ζωή.

Τα πράγματα στην εποχή μας δεν έχουν αλλάξει, καθώς η κτηνωδία απλά αλλάζει μορφές. Γιατί φοβόμαστε και δεν ακολουθούμε το παράδειγμα του Ιησού; Γιατί δειλιάζουμε στις φωνές ανεγκέφαλων και συμφεροντολόγων, που προειδοποιούν να σωπαίνουμε; Γιατί θαμπωνόμαστε από κήρυκες της γνώσης (τους ευρυμαθείς) σε σύγχυση; Δεν μιλάω για τους νοήμονες ανθρώπους που με τις επιφυλάξεις τους μας προβληματίζουν και μας κάνουμε να διαχειριστούμε καλύτερα τον εαυτό μας. Με άλλα λόγια γιατί οπισθοχωρούμε στην ιδιοτελή σκοπιμότητα; Δεν πρέπει να λες την αλήθεια, δεν πρέπει να μιλάς, δεν πρέπει να είσαι ο εαυτός σου. Γιατί όταν είσαι ο εαυτός σου είσαι κίνδυνος για το κατεστημένο, είσαι ταραξίας, είσαι επαναστάτης, είσαι τρομοκράτης, είσαι περιθωριακός. Ε, όχι λοιπόν, αδιαφορώ για σας. Αδιαφορώ για τους εαυτούληδες σας, αδιαφορώ για τους φόβους σας, αδιαφορώ για τα κέρδη σας. Αφήστε με να είμαι ο αποδιοπομπαίος τράγος αν αυτό σας ικανοποιεί, δεν με ενδιαφέρει. Όποιος θέλει να δεχτεί την αλήθεια την δέχεται όποιος δεν θέλει βρίζει γιατί κατά βάθος θέλει, γιατί είναι σε σύγχυση. Σνομπάρω αμείλικτα τον πολιτισμό και τα φερέφωνα του: πολιτικά, θρησκευτικά, και άσημα. Αλλά όχι, τα θύματα δεν φταίνε. Αλλά ακόμη και τα θύματα γίνονται θύτες. Και ως θύτες είναι πάλι θύματα. Ακόμη και το μεγαλύτερο θύμα να είσαι, ακόμη και ο μικρότερος θύτης να είσαι, είσαι υπεύθυνος για ότι συμβαίνει σε αυτόν τον κόσμο. Είσαι υπεύθυνος γιατί γεννήθηκες, γιατί είσαι μέλος της ομάδας που λέγεται ανθρώπινη φυλή, ακόμα και ο σοφότερος άνθρωπος να είσαι. Είσαι υπεύθυνος γιατί καθημερινά βιώνεις την μοίρα της ανθρώπινης φυλής χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα. Αλλά γιατί είναι τόσο κακό να θεωρείς τον εαυτό σου υπεύθυνο;. Χαμογέλα λιγάκι.

Mα πώς να χαμογελάσεις φίλε/φίλη, πώς να ακολουθήσεις το παράδειγμα του Ιησού; Μην πάμε μακριά. Αν κάθε ένας από εμάς έκανε από κάτι μικρό, έστω στον τρόπο σκέψης του, θα ήταν σημαντικό. Βάζεις γυαλιά ηλίου για να προφυλαχθείς από τον ήλιο, επειδή σε παραμύθιασαν ότι θα βλάψεις τα μάτια σου, ότι θα κάνεις ρυτίδες. Και έπειτα μια ολόκληρη βιομηχανία εξωτερικής ομορφιάς ή οποία βασίζεται στο φόβο σου, αναδύεται, για να πουλήσει συγκαταβατική ομορφιά και συγκαταβατικά πρότυπα ομορφιάς. Έπειτα κάνεις ρυτίδες. Μία επιφανειακότητα θεραπείας σε περιμένει, για να ξεχάσεις την υγεία σου. Μας ρημάζουν δεν το βλέπεις; Αλλά εσύ τώρα μπορεί να νομίζεις ότι είμαι κατά της θεραπείας, γιατί θες να ελέγχεις και ταυτόχρονα να διατηρείς το λαμπερό προφίλ σου. Αυτό κάνουν και οι μεγαλοδιαφθορείς μας. Εκμεταλλεύονται τα τραύματα μας.
Έτσι οι εγωιστικά καλοπροαίρετες επιλογές των ανθρώπων γιγαντώνουν αθόρυβα και εγκαθιστούν έναν πολιτισμό φαύλο – εμείς με τις επιλογές μας τον φτιάχνουμε.
Αλλά πάνω από όλα εσύ είσαι ένας καλός πολίτης, ένας καλός πιστός. Και άνθρωπος; Έλα μωρέ δεν βαριέσαι, άνθρωπος γίνομαι και αύριο. Αύριο σημαίνει ποτέ.

Χωρίς πτώση δεν υπάρχει εξέλιξη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να συνεχίσουμε να πέφτουμε ακολουθώντας το παράδειγμα των πρωτόγονων πρωτόπλαστων. Είμαστε αρκετά ώριμοι ώστε να σπάσουμε τον κύκλο; Αυτό το μήνυμα μας έδωσε ο Ιησούς Χριστός με τον ερχομό του... ότι δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε να πέφτουμε. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι με τόλμη να ατενίζουμε στο Μέλλον, που φτιάχνεται κάθε στιγμή, τώρα, έστω και με πόνο.



  

Σάββατο 15 Μαρτίου 2014

ΕΚΦΡΑΣΗ ΚΑΙ ΦΩΤΙΣΗ

Aυτά που γράφεις βγάζουν νόημα; ΑΝ ΝΑΙ, δώστα. Δεν έχει σημασία αν γράφει κάποιος διανοητικά, πνευματικά, κοινωνιολογικά ειδικότερα, ή οτιδήποτε άλλο, όσο, αν αυτό που γράφει είναι προσφορά και εύγλωττο. Δώστο και αυτός που είναι έτοιμος να το διαβάσει θα το διαβάσει, αυτός που δεν είναι έτοιμος ή δεν θέλει, δεν θα το διαβάσει. Από εκεί και πέρα είναι θέμα κατανόησης της όποιας ομιλούμενης γλώσσας, άρα και μόρφωσης. Ακόμα όμως και μέσα από κάτι ακατανόητο μπορείς να μάθεις κάτι. Κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο έκφρασης που δεν υπαγορεύεται από κανέναν, αλλά, αν γράφεις για να επιδείξεις, τότε αυτοπεριορίζεσαι στο πλαίσιο της εν δυνάμει «ετεροϋπαγόρευσης». Θα ήταν τολμηρό να πούμε ότι υπάρχει καλός και κακός γραπτός λόγος η προφορικός λόγος. Υπάρχει αισχρός λόγος, υπάρχει ευγενικός, λόγος, υπάρχουν διαφοροποιήσεις και υποστάδια, και υπάρχει και ο λόγος που προέρχεται από μια Συνείδηση χωρίς Συνείδηση, ο «κενός λόγος», ο οποίος περιλαμβάνει τα πάντα.
Εδώ πέρα δεν γράφω για να εφαρμόσουμε αυτά που γράφουμε. Δεν υπάρχει τίποτα να εφαρμοστεί μέσα από νεκρά λόγια. Εδώ πέρα γράφουμε για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την ζωή μας, την ζωή που πρέπει να κατανοήσει ο κάθε ένας μόνος του. Επομένως δεν το παίζουμε φωτισμένοι ή φωστήρες, αλλά, φανερώνουμε κομμάτια από την ψυχή μας και φανερώνουμε τις πραγματικές δυνατότητες που έχει ο άνθρωπος στην πράξη. Επομένως ότι γράφεται δεν παρέχεται προς απομνημόνευση των αναγνωστών, ούτε και δικιά μου. Αλλά ότι γράφεται είναι ένα παράθυρο, ένα ευκαιριακό εργαλείο για την καλύτερη κατανόηση των καθημερινών μας προβλημάτων. Ο γραφών δεν ενευρίσκεται σε κάποιο βάθρο από το οποίο αγναντεύει τους υπόλοιπους ανθρώπους αλλά συμβαδίζει με τους ανθρώπους σε ένα κοινό πεπρωμένο. Ο γραφών από το δικό του επίπεδο αυτογνωσίας το οποίο διαρκώς μεταβάλλεται μοιράζεται την δική του νευρολογική αυτογνωσία, η οποία αναιρείται όμως από την ίδια την ζωή. Ακόμα και ο γραφών δεν μπορεί να εφαρμόσει αυτά που γράφει, όχι γιατί είναι λάθος, όχι γιατί είναι απαραίτητα ο ίδιος ανεπαρκής αλλά γιατί τον προλαβαίνει η μεταβατική κίνηση της ζωής. Όταν είσαι παρόν στην ζωή σου τι υπάρχει για να θυμηθείς; Αυτογνωσία δεν σημαίνει ότι στις κρίσιμες στιγμές ανατρέχω στην εγκυκλοπαίδεια που έχω στο μυαλό μου - μπορεί να χρειαστεί και να το κάνω - αυτογνωσία σημαίνει είμαι σίγουρος για τον εαυτό μου, είμαι σίγουρος τι πρέπει να κάνω. Πότε; Όταν δεν χρειάζεται να σκέφτομαι άλλο, όταν δεν χρειάζεται να ανατρέχω άλλο. Όταν έχω ένα ακλόνητο νευρικό σύστημα, μία αλήθεια, που μου λέει τι; Ότι όλα είναι περαστικά, δεν χρειάζεται να φοβάμαι τίποτα. Όλα είναι Ένα. Αυτό θέλει πολύ κόπο για να το πετύχει κάποιος. Είναι ένας τέτοιος άνθρωπος σοφός ή φωτισμένος; Αν δηλώσει ότι είναι, δεν είναι κάτι κακό. Ούτε εμείς είναι κακό να πούμε ότι ο τάδε.. είναι φωτισμένος. Αν τώρα προσκολληθεί σε αυτό παύει να είναι φωτισμένος, γιατί η ζωή θα τον έχει ξεπεράσει – ΠΡΑΚΤΙΚΑ, μέσα από την καθημερινότητα και ΜΗ ΠΡΑΚΤΙΚΑ. Αν ερωτηθούμε λοιπόν τι είναι φώτιση, θα απαντήσουμε ότι η φώτιση είναι κάτι που συμβαίνει στιγμιαία και χάνεται στιγμιαία. «Μονιμότητα» σημαίνει να μην χρειάζεται να αναγνωρίσεις στον εαυτό σου ότι είσαι φωτισμένος. Είναι τόσο απλά τα πράγματα. Και εξάλλου όταν μπαίνεις στην διαδικασία να διακρίνεις το αληθινό από το ψεύτικο, δαπανάς επιπλέον χρόνο, παίζεις το παιχνίδι των ερωτοαπαντήσεων και ξεφεύγεις από το παρόν. Δεν λέμε ότι είναι βλαπτικό να αναρωτιέται κανείς, αλλά πώς αυτό βοηθάει κάποιον; Η ζωή δεν χρειάζεται να συγχωρέσει τους »ιερόσυλους» πολλώ δε μάλλον έναν σοφό άνθρωπο. Υπό αυτήν την έννοια ο σοφός δεν χωρίζει τους ανθρώπους σε συνηθισμένους ή μη γιατί αναγνωρίζει ότι όλοι είναι συνηθισμένοι άνθρωποι (αν μπορείς να αποκτήσεις αυτογνωσία ή θεογνωσία πουλώντας μήλα, πούλα μήλα - όποιος κρίνει κρίνεται αν σε ενδιαφέρει να κάνεις κάτι άλλο κάνε κάτι άλλο αν δεν σε ενδιαφέρει τίποτα μην κάνεις τίποτα – δεν μπορείς να καθορίσεις στην ζωή με ποιο τρόπο θα σε εμφυσήσει). Ο σοφός δεν λυπάται τους αδύναμους γιατί αναγνωρίζει μέσω του εαυτού του την απύθμενη δύναμη τους. Οι τυχόν αλλαγές στην διάθεση του είναι κάτι τελείως πρόσκαιρο και υποβοηθητικό για να μπορεί να λειτουργεί με σύνεση σε αυτόν τον κόσμο. Δεν βρίσκεται σε αυτόν τον κόσμο για να μπλοκάρει τις αισθήσεις του, ούτε για να εξαρτάται από αυτές. Αλλά δεν μένει και ανεπηρέαστος από το γίγνεσθαι και τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν μόνιμα ή προσωρινά το νευρικό του σύστημα. Όταν για παράδειγμα πεθαίνει ένας άνθρωπος εκτιμούμε περισσότερο τα προσωπικά του αντικείμενα. Όχι γιατί είμαστε φετιχιστές και δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τον θάνατο (αν και μπορεί να συμβαίνει αυτό) αλλά μέσω του θανάτου αναγνωρίζουμε την ιερότητα όλων των πραγμάτων. Αποκτάμε μια ενόραση του υπεραισθητού κόσμου και διακρίνουμε έστω προσωρινά ότι όλα είναι ενοποιημένα. Ο θάνατος τελικά δεν είναι παρά μια επιστροφή στην ζωή.
Συνοψίζοντας.... δεν μιλάω στον άνθρωπο για τον άνθρωπο. Μιλάω στα αρχέτυπα των ανθρώπων και στους ανθρώπους των αρχετύπων. Ο λόγος μου είναι ενωτικός και ταυτόχρονα καταστρεπτικός. Χτυπάω τον άνθρωπο για να βγάλω πνεύμα, και μιλάω στο πνεύμα για να μεταμορφώσει τον άνθρωπο. Εγώ επίσης δεν εξαιρούμαι από αυτήν την διαδικασία, θα ήταν τουλάχιστον ανόητο αν ισχυριζόμουν κάτι τέτοιο. Απλώς η δικιά μου γνώση, γίνεται και δικιά σας γνώση. Ή καλύτερα, η δικιά μου γνώση γίνεται γνώση της ανθρωπότητας. Δεν υπάρχει δικιά μου και δικιά σας γνώση στην πραγματικότητα, αυτά είναι αληθινές ψευδαισθήσεις – εμπνεύσεις που αυτόματα αναιρούνται από την Μεγάλη κίνηση της ζωής. Κάθε ατομική ανθρώπινη γνώση είναι ταυτόχρονα γνώση όλης της ανθρωπότητας, που απλώς λόγω φυσικών περιορισμών δεν μπορούμε να αντιληφθούμε. Και προς το παρόν δεν θα αναφερθούμε περισσότερο σε αυτό το θέμα. Επομένως, εγώ δεν βρίσκομαι εδώ για να σας πω πως θα επιβιώσετε, αυτό είναι κάτι που δεν με αφορά, ούτε με ενδιαφέρει ποια είναι τα βιώματα σας ή οι τραυματικές εμπειρίες σας. Δεν είμαι ειδικός νευρώσεων ή ψυχώσεων ούτε κάποιου είδους Αυθεντία που αποζητά την προσοχή σας. Δεν μου πέφτει κανένας λόγος να σας πω: κάντε αυτό, μην κάνετε εκείνο....

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2014

ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ U.G Krishnamurti

Συνέντευξη του UG Krishnamurti στην εκπομπή Thinking Allowed με τον Jeffrey Mishlove

Μετάφραση στα ελληνικά: Δήμητρα Ανδρίτσιου (Δασκάλα Αγγλικών)

Επιμέλεια: Αντώνης Χαρατσής


M: Οι άνθρωποι συχνά αναφέρονται σε σας ως ένα φωτισμένο ον και ξέρω ότι νιώθετε άβολα μ' αυτό. Στην πραγματικότητα μου είπατε νωρίτερα ότι δεν νιώθετε βολικά με την έννοια "ον" συνολικά.

UG: Το ερώτημα αναδύεται μόνο σε σχέση με το «γίγνεσθαι». Και η φώτιση είναι επίσης γίγνεσθαι. Έτσι θα πάω ένα βήμα παραπέρα και θα πω ότι το ανθρώπινο μυαλό, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη με ή χωρίς εισαγωγικά, ενδιαφέρεται μόνο για τη δραστηριότητα των αισθήσεων. Ο ζωντανός οργανισμός του ανθρώπινου σώματος, όπως κι αν θες να το ονομάσεις, αντιδρά μόνο στα ερεθίσματα. Δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την ευχαρίστηση. Βλέπεις, τη στιγμή που χρησιμοποιείς την σκέψη για να βιώσεις οτιδήποτε όσον αφορά την ευχαρίστηση, γίνεται πόνος γι' αυτό το σώμα.

M: Επιδιώκουμε τον αισθησιασμό κι όμως βρίσκουμε μόνο πόνο σ' αυτό.

UG: Αγαπάμε τον πόνο με άλλα λόγια. Απολαμβάνουμε τον πόνο και τον αποκαλούμε ευχαρίστηση. Το ανθρώπινο σώμα δεν ενδιαφέρεται για την ευχαρίστηση κανενός είδους. Ενδιαφέρεται μόνο να διατηρήσει την ευαισθησία του νευρικού συστήματος και την ευαισθησία της λειτουργίας του σώματος. Έτσι τη στιγμή που θα πεις ότι μια συγκεκριμένη αίσθηση είναι μια ευχάριστη αίσθηση, ακολουθεί και η απαίτηση να το κάνεις να κρατήσει περισσότερο. Έτσι αυτή η απαίτηση να κρατήσει η αίσθηση περισσότερο, μετατρέπει αυτό που αποκαλούμε ευχαρίστηση σε πόνο κι αυτό είναι μια οδυνηρή αίσθηση για το σώμα. Το σώμα προσπαθεί να ξεφορτωθεί αυτή την αίσθηση κι αυτό που μένει είναι πόνος.

M: Μου φαίνεται ότι όσο μεγαλύτερη η ευχαρίστηση, τόσο μεγαλύτερος είναι ο πόνος.

UG: Σε αυτό που ονομάζουμε ευχαρίστηση έχουμε εισάγει βαθμίδες (λίγο, περισσότερο κτλ) επειδή η σκέψη ενδιαφέρεται όλο και περισσότερο για κάτι και όλο και λιγότερο για το άλλο. Δεν έχω κάτι εναντίον της ευχαρίστησης. Βλέπεις, από τη στιγμή που χρησιμοποιούμε τη σκέψη ως εργαλείο για να έχουμε ευχαρίστηση, τότε έχουμε πρόβλημα. Από τότε που ο άνθρωπος έχει καταλάβει - δε μ' αρέσει να χρησιμοποιώ τον όρο άνθρωπος ή ανθρώπινο ον ή γενικούς όρους όπως ο μέσος άνθρωπος γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι εσύ κι εγώ που καθόμαστε εδώ - άρα από τότε που αυτή η ανάγκη για μόνιμη ευτυχία είναι κάτι που δεν μπορεί να επιτευχθεί με κανένα τρόπο. Όποια σκέψη που είναι ανοιχτή προς εμάς που έχουμε προβάλλει και δημιουργήσει για το τι ονομάζεται φώτιση, θεός, αυτοπραγμάτωση, ονόμασε το όπως θες, αυτή είναι η απόλυτη ευχαρίστηση.

M: Υπάρχουν ιστορίες από την Ινδία, μάλλον τις έχετε ακούσει, για μεγάλους αγίους οι οποίοι υποτίθεται ότι είναι σε κατάσταση συνεχούς σεξουαλικού οργασμού.

UG: Αυτά είναι μόνο ότι πουλάνε οι γκουρού στην αγορά σήμερα. Βλέπετε, το σεξ είναι κάτι για το οποίο το σώμα δε νοιάζεται. Είναι οδυνηρό και υπάρχει μόνο για ένα σκοπό.. την αναπαραγωγή. Ένας ζωντανός οργανισμός ενδιαφέρεται μόνο για δυο πράγματα: την επιβίωση και έπειτα την αναπαραγωγή του. Άρα όταν η σκέψη εμπλέκεται στο να μετατρέψει κανείς το σεξ σε ευχαρίστηση έχουμε δημιουργήσει ένα πρόβλημα. Είναι η ίδια σκέψη που σε κάνει να νιώθεις ότι η ευχαρίστηση μπορεί να παραταθεί σε μεγαλύτερο βαθμό, σε όλο και περισσότερο χρονικό διάστημα και μετά το κρατάς περισσότερο και γίνεται πιο οδυνηρό για το σώμα.

M: Σχεδόν ακούγεσαι Βικτωριανής εποχής σ' αυτή σου την προσέγγιση...

UG: Δεν είμαι. Το σεξ είναι τελείως άσχετο με το θέμα της φώτισης. Έχει γίνει της μόδας στις μέρες μας για όλους αυτούς τους ανθρώπους να προωθούν στην αγορά το σεξ ως το μέσο προς τη φώτιση. Αλλά στην πραγματικότητα είναι παντελώς άσχετο με αυτό που αποκαλούμε φώτιση. Είτε αρνείσαι το σεξ, είτε ασχολείσαι με το σεξ δεν έχει καμία σύνδεση με αυτό που ψάχνεις στη ζωή σου. Αλλά, βλέπετε σε μια κοινωνία όπου το να αρνηθείς το σεξ είναι σημαντικός παράγοντας, κάτι το ουσιώδες για τον πνευματικό σου στόχο, δυστυχώς οι γκουρού στην αγορά, οι οποίοι πουλάνε τη φώτιση, εφεύραν αυτό που ονομάζεται ταντρική εμπειρία και το χρησιμοποιούν αυτό για να φτάσουν στον πνευματικό σκοπό.

M: Σωστά, έχουμε το ταντρικό κομμάτι από τη μια μεριά κι αποχή από την άλλη και λέτε ότι...

UG: Και τα δύο είναι το ίδιο. Είναι τελείως ασύνδετα με το ερώτημα της φώτισης. Μόλις δεις το θέμα της φώτισης ή την ζήτηση για φώτιση είναι ξέχωρο από το σεξ τελείως ως μέσο προς τη φώτιση. Μπορούμε να το δούμε διαφορετικά και να κάνουμε το ερώτημα αν υπάρχει φώτιση καθόλου. Έχουμε δεχτεί, έχουμε πάρει ως δεδομένο ότι υπάρχει κάτι που ονομάζεται φώτιση αλλά ποτέ δεν το αμφισβητούμε επειδή μόλις αμφισβητήσουμε όλη την ιδέα της φώτισης ή όπως το θέτετε την ιδέα της φώτισης, αμφισβητούμε τους δασκάλους, έχουμε μιλήσει γι' αυτό κι έχουμε επενδύσει απίστευτη πίστη σε αυτούς κι έτσι το συναίσθημα έρχεται στην επιφάνεια και το αποδεχόμαστε ως θεϊκή αλήθεια.

M: E, ναι, έχουμε αυτή την ιδέα για τους σπουδαίους σοφούς της αρχαιότητας και πολλοί διαφορετικοί πολιτισμοί έχουν γράψει και μιλήσει για υψηλότερες καταστάσεις συνειδητότητας και φώτισης.

UG: Αυτό είναι αλήθεια, αλλά αμφισβητώ την ίδια την συνείδηση. Υπάρχει συνείδηση; αυτή είναι η ερώτησή μου. Άρα συνειδητοποιείς τον εαυτό σου και τον κόσμο γύρω σου μόνο με τη βοήθεια της γνώσης που δίνεται σε μας από αυτούς που αποκαλούμε σπουδαίους σοφούς και σωτήρες του ανθρώπου. Άρα, είναι δυνατόν να είσαι συνειδητός χωρίς τη βοήθεια αυτής της γνώσης; Έτσι έχουμε το ερώτημα. Αυτό που έχουμε πάρει ως δεδομένο ως αφελείς, το αποδεχόμαστε και μετά περνάμε όλη μας τη ζωή με φώτιση, συνειδητοποίηση του Θεού, αυτοπραγμάτωση όπως θες πες το.

Μ: Με άλλα λόγια φαίνεται να υπάρχει ένα παράδοξο εδώ επειδή από τη μια πλευρά έχουμε την συνειδητότητα που φαίνεται να μας οδηγεί στο να αμφισβητήσουμε την παράδοση, τις αλήθειες που μας έχουν δοθεί κι από την άλλη εσείς λέτε ότι χωρίς αυτή την παράδοση δε θα είχαμε αυτή τη συνειδητότητα.

UG: Ξέρετε αυτό είναι μέρος της δομής της σκέψης μας. Βλέπετε, δυστυχώς η σκέψη έχει διαιρεθεί στα δύο και έχει δημιουργήσει αυτή τη δυικότητα, τη νευρωτική κατάσταση για μας. Όλη μας η κουλτούρα μας διδάσκει ότι δεν πρέπει να ανταγωνιζόμαστε. Η φιλοδοξία είναι κάτι που δεν πρέπει να έχεις.

Μ: Οι πνευματικές διδασκαλίες τείνουν να τα λένε αυτά

UG: Οι πνευματικές διδασκαλίες απαιτούν να μην έχεις φιλοδοξίες, απληστία, αυτό ή το άλλο. Αλλά ταυτόχρονα η φιλοδοξία είναι απολύτως απαραίτητη για την επιβίωσή μας στην κοινωνία στην οποία βρισκόμαστε σήμερα. Άρα, αυτό έχει δημιουργήσει αυτή τη νευρωτική κατάσταση για μας. Θέλουμε ευχαρίστηση, αλλά ταυτόχρονα ξέρουμε ότι η ευχαρίστηση μας δίνει πόνο. Η απαίτηση για μονιμότητα είναι η βασική απαίτηση της σκέψης. Βλέπετε ενδιαφέρεται για μονιμότητα.. τη μονιμότητα όχι αυτού του οργανισμού, αλλά τη μονιμότητα της συνέχισης της σκέψης. Άρα το σώμα ξέρει με κάποιο τρόπο ότι είναι μόνιμο όχι με την έννοια που ξέρουμε ότι κάτι είναι μόνιμο και κάτι άλλο δεν είναι, αλλά η γνώση αυτού του είδους που ξέρει ότι είναι μόνιμη. Άρα δεν ενδιαφέρεται για την ιδέα ότι αυτό κάποτε τελειώνει. Η γνώση που εμπλέκεται στην ευχαρίστηση είναι αυτή που κάνει την ερώτηση: «τι θα συμβεί σ’ αυτό τον ζωντανό οργανισμό όταν πεθάνει»;. Βλέπεις, για τον οργανισμό δεν υπάρχει αυτό που λέμε θάνατος. Επειδή δεν υπάρχει τρόπος να βιώσει το γεγονός ότι ζει αυτή τη στιγμή και ότι θα πεθάνει μετά από 60-70 χρόνια.

Μ: Θέλετε να πείτε ότι το σώμα δεν πεθαίνει. Αλλά τι γίνεται με το πνεύμα;

UG: Η πίστη αυτή… ο εαυτός, η ψυχή, το πνεύμα, ονομάστε το όπως θέλετε, εφευρίσκεται από τη σκέψη και είναι αυτή η σκέψη που είναι υπεύθυνη γι’ αυτό που βιώνουμε κι ονομάζουμε σκέψη, εαυτός, πνεύμα. Δε θέλω να σταθώ στην επιπολαιότητα του ορισμού της σκέψης. Η λέξη spirit (πνεύμα) είναι λατινική…

Μ: Έχει να κάνει με την αναπνοή..

UG: Ναι, σημαίνει αναπνοή… και αν πάρεις ένα άτομο και του σταματήσεις την αναπνοή αυτό ονομάζεται θάνατος. Έτσι το γεγονός ότι βλέπεις ότι σταματά η αναπνοή, σε κάνει να θέλεις να ξέρεις αν υπάρχει κάτι που να συνεχίζεται μετά το θάνατο. Ενδιαφέρεσαι να μάθεις αν κάτι επιβιώνει από αυτή την κατάσταση του σώματος που ονομάζεται θάνατος.

Μ: Εγώ θα σκεφτόμουν ότι το σώμα μου δε θα επιβιώσει, ότι θα σαπίσει, αλλά ίσως η ικανότητα να το βιώσω σε κάποιο επίπεδο θα επιβιώσει.

UG: Μπορείς να βιώσεις το σώμα σου ενώ ζεις τώρα; Βλέπεις, ο άνθρωπος θέλει να μάθει τα πάντα για το θάνατο. Αντίθετα πρέπει να μάθει τι υπάρχει τώρα και όχι να περιμένει μέχρι να συμβεί ο θάνατος. Έτσι, έχεις κανένα τρόπο να βιώσεις το γεγονός ότι ζεις σήμερα; Λέω πως όχι. Ο γιατρός έρχεται και σε εξετάζει και σου λέει ότι αυτή είναι η πίεση του αίματος σου, αυτή είναι η θερμοκρασία σου, η καρδιά σου αναπνέει, κτλ, κι άρα ζεις. Κι έτσι προσπαθείς να χρησιμοποιήσεις αυτή τη γνώση και να βιώσεις αυτό που ονομάζουμε ζωντανό ον. Αλλά χωρίς τη βοήθεια αυτής της γνώσης η οποία περνάει σε μας με το να παρατηρείς όλους αυτούς τους γιατρούς, με την εμπειρία και το να λες στον εαυτό σου ότι είσαι ένας ζωντανός οργανισμός, ώστε μόλις απελευθερωθείς από τη γνώση δεν υπάρχει τρόπος να βιώσεις ότι ζεις σήμερα και δεν υπάρχει τρόπος να βιώσεις ότι είσαι ήδη νεκρός.

Μ: Ο Ντεκάρτ, ο σπουδαίος φιλόσοφος είπε «σκέφτομαι, άρα υπάρχω». Εσείς φαίνεται να υπονοείτε ότι η σκέψη είναι το αντίθετο της ύπαρξης.

UG: Νομίζω ότι ο Ντεκάρτ (μελέτησα τη Δυτική φιλοσοφία) έκανε λάθος ερώτηση και την απάντησε με πολύ παράξενο/αστείο τρόπο: «Σκέφτομαι, άρα υπάρχω». Αλλά ποτέ δεν έκανε την ερώτηση που θα έπρεπε να είχε κάνει (όπως έχουν κάνει οι Ινδοί φιλόσοφοι): «Αν δεν σκέφτεσαι, υπάρχεις;». Έτσι η βασική ερώτηση που πρέπει να κάνουμε είναι «τι είναι σκέψη και γιατί σκεφτόμαστε;» Αν δεν σκέφτεσαι υπάρχει ακόμη το ερώτημα (για τον σκεπτόμενο τύπου Ντεκάρτ). Το ερώτημα γεννιέται από την υπόθεση ότι κάτι υπάρχει ακόμη και γι’ αυτό ο Ντεκάρτ έκανε την δήλωση «σκέφτομαι, άρα υπάρχω». Αν δεν σκέφτεσαι που είναι το «υπάρχω»;

Μ: Δεν είναι αλήθεια πως όταν μιλάμε για τη φώτιση, οι μεγάλοι σοφοί της Ινδίας έχουν πει πως όταν πάψεις να σκέφτεσαι, μπαίνεις στον απέραντο ωκεανό της ευτυχίας κι αυτό είναι η φώτιση;

UG: Η ευτυχία ή όπως αλλιώς θες να το ονομάσεις είναι η αισθησιακή ευχαρίστηση στην οποία αφηνόμαστε. Αυτοί μπορεί να έχουν βιώσει κάποιες εξαιρετικές στιγμές που τις περιέγραψαν ως ευτυχία και προσπάθησαν να τις μοιραστούν με μας κι αυτό δημιούργησε το πρόβλημα όλων μας να προσπαθήσουμε να βιώσουμε το ίδιο πράγμα. Αυτός είναι ο τρόπος που η γνώση έχει περάσει από γενιά σε γενιά κι αυτός είναι ο τρόπος που βιώνουμε τα πράγματα. Χωρίς γνώση δεν έχουμε τρόπο να βιώσουμε τίποτα και μόλις βιώσουμε κάτι αυτή η εμπειρία ενισχύει τη γνώση. Έτσι αυτός ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται ξανά και ξανά κι αυτή η δομή δεν έχει τρόπο να σπάσει αυτό το φαύλο κύκλο. Έτσι δεχόμαστε ότι η γνώση είναι απαραίτητη για να βιώσουμε, κι η εμπειρία αυτή δυναμώνει τη γνώση. Έτσι, θέλουμε πραγματικά να μάθουμε ή να απαιτήσουμε να βγούμε από αυτό τον κύκλο;

Μ: Υπάρχει τρόπος να ξεφύγουμε;

UG: Δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγουμε από αυτό τον κύκλο. Επειδή το ερώτημα τίθεται από τη σκέψη και κάνοντας αυτή την ερώτηση, η σκέψη ξέρει ότι δεν υπάρχει απάντηση. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να διατηρήσει τη συνέχισή της. Βλέπετε, η σκέψη έχει δημιουργήσει το χρόνο, η σκέψη έχει δημιουργήσει αυτό που ονομάζουμε κενό. Χωρίς τη βοήθεια της γνώσης για το κενό και της γνώσης για το χρόνο, δεν υπάρχει χρόνος και κενό. Οι επιστήμονες μπορεί να μιλάνε και να λένε ότι θέλουν, αλλά επίσης λένε ότι δεν υπάρχει χρόνος, δεν υπάρχει κενό, δεν υπάρχει ύλη, αλλά τι ονομάζεται συσχέτιση χρόνου κενού. Υπάρχει κενό, ρωτάω, υπάρχει χρόνος; Τη στιγμή που γεννιέται η σκέψη ο χρόνος είναι νεκρός. Αυτού του είδους η σκέψη έχει εφεύρει το άχρονο και ακολουθεί το άχρονο και ξέρει ότι δεν υπάρχει τρόπος να βρεθεί σε άχρονη κατάσταση, επειδή η σκέψη πρέπει να είναι απούσα σε μια άχρονη κατάσταση. Είναι εφεύρεση του χρόνου για να διαιωνίζεται μέσα στο πεδίο του χρόνου.

Μ: Ακούγεται σαν να είμαστε παγιδευμένοι.

UG: Είμαστε παγιδευμένοι στην ίδια την ανάγκη. Το να ξεφύγουμε από την παγίδα αυτή είναι το πρόβλημα. Δεν υπάρχει απάντηση γι’ αυτό καθόλου.

Μ: Υπονοείτε ότι στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν υπήρχαν ποτέ φωτισμένοι άνθρωποι;

UG: Όχι, δε λέω πως δεν υπάρχει φωτισμένο ον. Έχουμε πολλούς. Αλλά αμφισβητώ την ανάγκη να είσαι φωτισμένος. Το είπα και στην αρχή.. για μένα δεν υπάρχει αυτό που λέμε φώτιση. Η φώτιση είναι στο μέλλον. Όπως είπα λίγο πριν ο χρόνος έχει εφεύρει το μέλλον. Το μέλλον πάντα βάζει τη φώτιση εκεί. Έτσι η φώτιση είναι τμήμα της γνώσης που περνάει σε μας από τους μεγάλους δασκάλους που ισχυρίζονται ότι είναι φωτισμένοι άνθρωποι. Και είναι το παρελθόν που λειτουργεί εδώ και προβάλλει στο μέλλον αυτό που ονομάζεται φώτιση. Έτσι, αρχικά, υπάρχει αυτό που αποκαλούμε παρόν; Λέω πως δεν υπάρχει παρόν. Δεν υπάρχει ΤΩΡΑ. Δεν υπάρχει αυτό που λέμε: η στιγμή εδώ. Επειδή αν πούμε πως αυτή είναι η στιγμή, αυτό είναι το παρόν, το τώρα, έχεις ήδη φέρει στην εικόνα το παρελθόν. Στο παρελθόν δεν ήμουν φωτισμένος, άρα θα είμαι φωτισμένος αύριο. Αλλά το τώρα; Είμαι φωτισμένος ή δεν είμαι; Τι είναι αυτό που μου λέει ότι είμαι φωτισμένος ή ότι δεν είμαι φωτισμένος, ότι είμαι ελεύθερος ή όχι; Είναι η γνώση που μου λέει ότι δεν είμαι ελεύθερος, ότι δεν είμαι φωτισμένος. Άρα αν δεν είσαι τώρα φωτισμένος, θα είσαι φωτισμένος αύριο; Δεν ξέρω αν βγάζω νόημα.

Μ: Υπάρχει ένα παράδοξο εδώ κατά κάποιο τρόπο. Αναρωτιέμαι αν κάποιος είναι πράγματι φωτισμένος; Υπάρχει μια υπέρβαση κενού και χρόνου, αν κάποιος είναι φωτισμένος αυτή η υπέρβαση είναι πάντα εκεί.

UG: Αν υποθέσουμε για μια στιγμή ότι υπάρχει φωτισμένο ον, δεν υπάρχει τρόπος να πει στον εαυτό του ότι είναι φωτισμένος και δεν υπάρχει περίπτωση να προσπαθεί να διαφωτίσει άλλους.

Μ: Δηλαδή μόλις πω «είμαι φωτισμένος» έχω ήδη επιστρέψει από αυτή την κατάσταση;

UG: Η γνώση για τη φώτιση όπως έχει περάσει σε μας μέσα από γενεές, σου λέει ότι είσαι φωτισμένος άνθρωπος. Τότε, φυσικά, θες να διαφωτίσεις τους άλλους. Έτσι είναι μια μικρή ασήμαντη εμπειρία που μου έχει επιβληθεί μέσα από τη σκέψη. Άρα αυτό που αποκαλώ φώτιση είναι μια εμπειρία που προήρθε από τη σκέψη κι όχι στ’ αλήθεια φώτιση.

Μ: Δηλαδή κάθε περιγραφή της φώτισης είναι ουσιαστικά μια παραίσθηση;

UG: Γιατί ανησυχούμε για τη φώτιση τόσο;

Μ: Τι άλλο να κάνουμε;

UG: Αναβάλλεις το πρόβλημα για το μέλλον. Αυτό που προτείνω είναι ότι δεν υπάρχουν προβλήματα. Εκεί που κολλάμε είναι στις λύσεις που μας προσφέρονται από τους ανθρώπους που νομίζουμε ότι ξέρουν κι ότι έχουν τις σωστές λύσεις για τα προβλήματα. Αλλά αυτές οι λύσεις δεν μας έχουν βοηθήσει να λύσουμε τα προβλήματά μας. Αλλά κατά κάποιο τρόπο έχουμε κολλήσει στο χρόνο κι ο χρόνος είναι ελπίδα, βλέπεις. Μας λέει ότι με το να επαναλαμβάνουμε τα ίδια ξανά και ξανά, θα μπορέσουμε να λύσουμε αυτό το πρόβλημα. Αυτές οι λύσεις δεν μας έχουν βοηθήσει να λύσουμε τα προβλήματα και ψάχνουμε εδώ κι εκεί, παντού για να βρούμε κάποιον που να μπορεί να μας προσφέρει μια άλλη λύση για τα προβλήματά μας. Αλλά κάποιος που ενδιαφέρεται να λύσει το πρόβλημα, θα πρέπει να είναι έτοιμος να αφήσει στην άκρη όλες τις λύσεις που του έχουν προσφερθεί από τους αγίους, τους σοφούς και τους σωτήρες της ανθρωπότητας στο παρελθόν, το παρόν καθώς και τους αγέννητους.

Μ: Με άλλα λόγια να είσαι πράγματι ελεύθερος, για να είσαι πράγματι φωτισμένος πρέπει να εγκαταλείψεις κάθε έννοια της φώτισης, κάθε ιδέα αυτής της παράδοσης που έχουμε κληρονομήσει.

UG: Μιλάς σαν να είστε η έννοια κι εσύ δύο διαφορετικά πράγματα… η ανάγκη για φώτιση κι εσύ σαν να είστε δυο διαφορετικά πράγματα. Δεν υπάρχει τρόπος να διαχωρίσεις τον εαυτό σου από τις έννοιες αυτές.

Μ: Μόλις είπατε ότι αυτό είναι απαραίτητο να γίνεται.

UG: Το «είναι απαραίτητο να γίνει» είναι ένας τρόπος του λέγειν, τρόπος να λες τα πράγματα.

Μ: Είναι απαραίτητο κι ωστόσο αδύνατο ταυτόχρονα.

UG: Δεν είσαι έτοιμος να δεχτείς ότι δεν υπάρχει πρόβλημα εδώ κι ότι έχεις κολλήσει με όλες τις λύσεις που σου προσφέρονται ακόμα κι από τους ανθρώπους στους οποίους έχεις εμπιστοσύνη και πίστη και παρ’ όλα αυτά δεν δουλεύουν. Το όργανο το οποίο χρησιμοποιούμε είναι αυτό που γεννιέται από την ελπίδα. Αυτό που είσαι σήμερα, είναι το σύνολο όλων των σκέψεων, συναισθημάτων και εμπειριών. Αυτό το όργανο είναι το μόνο που έχουμε και είναι ένα πολύ ισχυρό όργανο. Αυτό το όργανο μας έχει βοηθήσει να πετύχουμε ότι έχουμε πετύχει μέχρι τώρα. Έτσι δεν είμαστε έτοιμοι να ξεφορτωθούμε αυτό το όργανο και ταυτόχρονα ξέρουμε ότι η κατανόηση με τη βοήθεια αυτού του οργάνου δεν μας έχει βοηθήσει να λύσουμε όλα μας τα προβλήματα καθόλου. Και παρ’ όλα αυτά δεν έχουμε εγκαταλείψει την εμπιστοσύνη μας και την απίστευτη πίστη που έχουμε γι’ αυτό το όργανο το οποίο χρησιμοποιούμε για να πετύχουμε όλους τους σκοπούς μας. Αυτή είναι στ’ αλήθεια η καρδιά του προβλήματος. Έτσι μόλις αυτή η κατανόηση γίνει αντιληπτή ότι δεν είναι το όργανο αυτό που θα σε βοηθήσει να καταλάβεις και να λύσεις τα προβλήματά σου κι ότι δεν υπάρχει άλλο όργανο, η ανάγκη να λύσεις το πρόβλημα παύει να υπάρχει αμέσως. Έτσι δεν υπάρχει αυτό που λέμε κατανόηση. Το πώς το ανακάλυψα αυτό είναι κάτι το οποίο δεν μπορώ να ξέρω. Κατά κάποιο τρόπο μου ήρθε στο μυαλό ότι η ικανότητα του να σκέφτομαι η οποία αναπτύχθηκε ακονίζοντάς την, χρησιμοποιώντας την δεν οδηγεί στο να κατανοήσεις το οτιδήποτε και ταυτόχρονα η τρομερή πίστη σ’ αυτό το όργανο δεσμεύει κι είναι το μόνο όργανο, δε ξέρω άλλα όργανα, είναι το μόνο που έχω και δεν με έχει βοηθήσει να λύσω τίποτα, να κατανοήσω τίποτα και κατά κάποιο τρόπο κατάλαβα ότι δεν είναι το όργανο κι ότι δεν υπάρχει άλλο όργανο. Αυτό σημαίνει ότι εξαλείφει όλη τη βάση του να καταλάβεις κάτι με οποιονδήποτε τρόπο. Έτσι, όλη η ιδέα της διαίσθησης αποβάλλεται.

Μ: Γιατί; Γιατί η διαίσθηση αποβάλλεται;

UG: Βλέπεις η διαίσθηση είναι μια διυλισμένη, ευαισθητοποιημένη σκέψη. Αν μπορώ να το θέσω έτσι. Βλέπεις, λοιπόν, είναι ακόμη μπλεγμένη στη χρήση της σκέψης για να λύνει τα προβλήματα.

Μ: Δε θα ήταν καλύτερα να έχεις ραφιναρισμένη, ευαίσθητη σκέψη αντί για ωμή, μη-ευαίσθητη σκέψη;

UG: Ποια είναι η διαφορά μεταξύ ωμής και ευαίσθητης σκέψης;

Μ: Λοιπόν, στη δυτική παράδοση, τον 18ο αιώνα είχαμε μια αντίληψη της φώτισης που σήμαινε ότι είσαι ελεύθερος από δεισιδαιμονίες, τουλάχιστον να είσαι σε θέση να δεις τα πράγματα όπως είναι.

UG: Είμαστε ελεύθεροι από προκαταλήψεις; Γιατί καταπίνουμε όλα όσα κάθε επιστήμονας διαδίδει κάθε μέρα; Λέμε ότι είναι επιστημονικό, αλλά δεν είναι. Είναι τόσο δογματικοί όσο οι θρησκευόμενοι του παρελθόντος. Αλλά επειδή η επιστήμη ισχυρίζεται ότι μας έχει δώσει την τεχνολογία, έχουμε εναποθέσει τεράστια πίστη στους επιστήμονες. Κάθε τέσσερα χρόνια, βλέπεις, αλλάζουν οι θεωρίες. Όπως είπα τις προάλλες το ενδιαφέρον τους να βρουν το θεμελιώδες σωματίδιο είναι σε αναμονή, αλλά θα συνεχίζουν συνέχεια. Δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν σε καμιά περίπτωση.

Μ: Εννοείτε πως η διανοητική προσπάθεια να επιλύσουν το μυστήριο του σύμπαντος είναι μάταιη.

UG: Ναι, είναι μάταιη. Εξαιτίας του γεγονότος ότι ο επιστήμονας διαχωρίζει τον εαυτό του από το σύμπαν. Είναι Ένα. Η φύση και ο άνθρωπος δεν είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Όπως ξαναείπα, κάπου στην εξελικτική διαδικασία, αυτή η αυτοσυνείδηση σύμφωνα με το ανθρώπινο είδος…

Μ: Αλλά πώς ξέρετε ότι δεν είμαστε διαφορετικά πράγματα; πώς ξέρετε ότι η αυτοσυνείδηση δεν είναι έγκυρη;

UG: Είναι η σκέψη που δημιουργεί το κενό, όπως είπα. Η σκέψη είναι κενό. Άσε με να σου δώσω ένα παράδειγμα. Αυτό (το σώμα) είναι σε επαφή με αυτό (η καρέκλα). Τι σου λέει ότι αυτό είναι σκληρό (η καρέκλα); Η γνώση. Η σκέψη δημιουργεί το κενό μεταξύ των δυο και λέει ότι είναι σκληρό. Διαφορετικά δεν υπάρχει κενό μεταξύ των δύο και δεν υπάρχει τρόπος η αίσθηση της αφής να σου πει ότι αυτό είναι σκληρό κι όχι απαλό.

Μ: Ακόμη και κάτι βασικό όπως η αίσθηση της αφής κάτι που παίρνουμε ως δεδομένο είναι απλά άλλη μια διαδικασία σκέψης.

UG: Ναι, μια διαδικασία σκέψης. Άρα η σκέψη είναι κενό, η σκέψη δημιουργεί το κενό και σ’ αυτό το κενό λειτουργούμε. Κι έτσι το κενό είναι κάτι που ποτέ δεν μπορεί να βιώσει η σκέψη.

Μ: Είμαστε παγιδευμένοι στις ίδιες τις σκέψεις μας και οι σκέψεις δεν μπορούν καν να δουν τον εαυτό τους.

UG: Δεν υπάρχει τρόπος να δουν τον εαυτό τους. Η ερώτηση «υπάρχει σκέψη;» ή το ενδιαφέρον, η ανάγκη να κοιτάξουμε τη σκέψη δημιουργείται από τη σκέψη. Άρα αυτό που βλέπεις είναι για τη σκέψη κι όχι η σκέψη η ίδια.

Σύνδεσμος youtube (αγγλικοί υπότιτλοι): http://www.youtube.com/watch?v=iXyLbU1GGqU







Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΟΛΟΝ

Τελικά τι είναι αυτή η αναθεματισμένη επικοινωνία; Ας ξεκινήσουμε με το εξής: Όλα τα προβλήματα; ξεκινάνε από την έλλειψη επικοινωνίας. Όλα.
Τώρα τι είναι αυτό που μας συνδέει με τον εαυτό μας και με τους άλλους. Μας συνδέει το γεγονός ότι όλοι προερχόμαστε από τον ίδιο θεϊκό σπόρο που διαφοροποιείται στην μορφή που λέγεται άνθρωπος. Η ανθρώπινη λοιπόν μορφή που είναι κοινή σε όλους τους ανθρώπους, περιέχει όλο το θεϊκό απαύγασμα. Έτσι η μορφή παρ΄ όλο που περιέχει ταυτόχρονα είναι. Επομένως μέχρι τον βιολογικό μας θάνατο μορφή και πνεύμα είναι Ένα. Ο άνθρωπος επειδή έχει μάθει να σκέφτεται απόλυτα και λογικά είναι αδύνατον να αντιληφθεί αυτό το φαινόμενο, το οποίο με την σειρά του δεν είναι παρά μια αληθινή ψευδαίσθηση. Στην καλύτερη περίπτωση προσπαθεί να το κατανοήσει, ελπίζοντας ότι θα συναντήσει κάτι χειροπιαστό, ο πλανεμένος. Και έτσι ο άνθρωπος μετατρέπεται σε έναν χωρίς τέλος αλλά και ανελέητο αναζητητή. Ανελέητο γιατί θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να φτάσει στον στόχο του. Άλλωστε ο σκοπός γι΄ αυτόν αγιάζει τα μέσα. Τελικά θα φθάσει στον στόχο του. Aυτό που θα έχει βρει δεν θα είναι η αλήθεια αλλά η ικανοποίηση της αλήθειας. Έτσι ο άνθρωπος μαθαίνει να μην κρίνει, μαθαίνει να μην ερμηνεύει, μαθαίνει να μην... και έτσι κρίνει-κατακρίνει, ερμηνεύει-παρερμηνεύει. Ο άνθρωπος όμως είναι ο Ερμηνευτής, είναι ο Κριτής. Αλλά οι άνθρωποι διαιρούν τα πάντα και έτσι ο άνθρωπος καταλήγει να είναι τίποτα. Ένα άβουλο ον, ένας αριθμός, ένα συλλογικό ασυνείδητο. Επενδύεις στο συλλογικό ασυνείδητο για να νιώθεις ότι είσαι κάτι. Και έτσι καταργείς την θεϊκή σου μορφή την κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωση και δημιουργείς μια αλλόκοτη, ανθρώπινη εικόνα που σου αρέσει να αποκαλείς φύση. Και γίνεσαι ο φυσικός άνθρωπος. Εδώ τελειώνει το παιχνίδι γιατί τα έχεις μάθει όλα. Ήδη έχεις χωρίσει την μεταβατική κίνηση της ζωής, την οπισθοδρόμηση και την πρόοδο από την ίδια την ζωή. Γιατί δεν βλέπεις ότι στην κίνηση περικλείονται όλα. Και ειλικρινά δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις γι΄ αυτό. Που σημαίνει τι; Ότι δεν υπάρχει ανώτερος και κατώτερος άνθρωπος ή ζώο ή φυτό, όταν ο κάθε οργανισμός κάνει απλώς αυτό που μπορεί να κάνει, μέσα από τις διαφοροποιήσεις της διαφορετικότητας. Και αυτό σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να είσαι διαφορετικός γιατί ήδη διαφέρεις. Αυτό είναι ομορφιά, να κινείσαι στον δρόμο της Μοναδικότητας αναγνωρίζοντας ότι όλοι είναι Μοναδικοί. Αυτή είναι η ασπίδα σου έναντι της ασχήμιας. Γνώρισε, όμως ότι επειδή η ασχήμια είναι τεχνητή ανά πάσα στιγμή μπορεί να σε βλάψει αλλά, ΠΟΤΕ δεν μπορεί να σε ασχημήνει αν εσύ δεν της το επιτρέψεις. Γνώρισε, επίσης ότι δεν μπορείς να καταστρέψεις την ασχήμια – τα πάντα είναι ασχήμια. Επομένως, επεκτείνοντας θεωρώ ότι είναι λάθος να λέγεται ότι ο Συνειδητός άνθρωπος γνωρίζει ανά πάσα στιγμή τι πρέπει να κάνει, γιατί έτσι οχυρώνουμε το πνεύμα σε/με ανθρώπινα περιοριστικά μέτρα. Η δουλειά του «συνειδητού» ανθρώπου δεν είναι να γνωρίζει, αλλά να μεταμορφώνεται, να γίνεται και να είναι, όχι στατικά, αλλά κινητικά. Αυτό ανατρέπει την προσπάθεια διάσωσης απο μερικούς της θεωρίας του συλλογικού ασυνειδήτου και της θεωρίας του «εδώ και τώρα». Ότι υπάρχει να διαδωθεί διασώζεται από μόνο του. Η ζωή δεν ανήκει σε κανέναν και ακριβώς γι΄ αυτό τον λόγο είναι πολύτιμη και μεγαλειώδης. Αλλά εσύ δεν εκτιμάς την υγεία σου, γιατί σε απασχολεί η δικιά σου ζωή.
Αν λοιπόν έδινα έναν «ατυχή» ορισμό για την επικοινωνία θα ήταν ως εξής: Επικοινωνία δεν είναι να καταδικάζεις ή να αποδέχεσαι τον άνθρωπο, αντλώντας επιβεβαίωση. Όλα αυτά είναι ανούσια συγκαταβατικά παιχνίδια με την ζωή. Επικοινωνία σημαίνει να θαυμάζεις τον άνθρωπο, να περιμένεις μέσα στην ανυπομονησία σου, γιατί αυτό είναι ότι καλύτερο μπορείς να κάνεις, και, ταυτόχρονα να είσαι ανυπόμονος μέσα στην αναμονή, γιατί αυτό είναι ότι καλύτερο μπορείς να κάνεις. Γιατί η αλήθεια είναι μία και σου ανήκει. Γιατί εσύ είσαι ο Ερμηνευτής και ο Κριτής, είσαι εσύ που δίνεις νόημα στο καθετί. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει αυτό που λέμε ερμηνεία ή κρίση, αλλά μόνο η πραγμάτωση της αλήθειας. Αυτό είναι Επικοινωνία, δηλαδή, Κίνηση στο Μέλλον.


Κυριακή 2 Μαρτίου 2014

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΣ - Η ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ «ΤΩΡΑ» , ΚΑΙ Η ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΦΩΝΗ

Με το που πρωτοάκουσα την λέξη συνοδοιπόρος κάτι δεν μου καθόταν καλά, πείτε το ένστικτο, διαίσθηση, διαύγεια, αλλά αυτή η λέξη μου μετέδιδε μια γλοιώδης αίσθηση συγκαταβατικότητας.
Τώρα πλέον είμαι εντελώς σίγουρος ότι αυτή η αίσθηση που είχα ήταν αληθής.

Οι άνθρωποι βλέπετε θέλουν μονίμως να ταυτίζονται με κάτι και έτσι να φέρνουν την πραγματικότητα στα δικά τους μέτρα ή τέλος πάντων να ικανοποιούνται με την υιοθέτηση της «αλήθειας» που τους εξυπηρετεί, για να μπορούν να βιώνουν ομαλότερα αυτό που ονομάζουμε ζωή. Έτσι χτίζουν ολόκληρα συστήματα πεποιθήσεων, δόγματα, και εφευρίσκουν λέξεις ως μια διαφυγή από την μίζερη πραγματικότητα , που θα τους βάλει υποτίθεται σε μια καλύτερη πραγματικότητα. Αλλά αυτό είναι απλώς μια άλλη εκδοχή, του ίδιου διαιρετικού τρόπου σκέψης. Μιλάμε λοιπόν για μία πνευματική ρομαντικοποίηση, κατά την οποία φέρνουν το πνεύμα στα δικά τους ανθρώπινα μέτρα. Έτσι η λέξη συνοδοιπόρος γίνεται η «μεγάλη αλήθεια». Τι είναι ο άνθρωπος; Συνοδοιπόρος. Αν δεν είσαι συνοδοιπόρος δεν είσαι άνθρωπος. Και έτσι μαθαίνεις να είσαι συνοδοιπόρος. Δηλαδή να είσαι καλουπωμένος με τις ίδιες αντιλήψεις και στην ίδια κατεύθυνση με ποιους; μα φυσικά με τους υπόλοιπους συνοδοιπόρους. Kαι έτσι όλο το οικοδόμημα της επικοινωνίας που χτίζουν περιέχεται μέσα στην αντίληψη περί συνοδοιπόρου. Μπορείς πλέον να συμφωνείς ή να διαφωνείς (δεν έχει σημασία), όχι επειδή είσαι ο εαυτός σου αλλά επειδή είσαι κατοχυρωμένος μέσα στο πλαίσιο του συνοδοιπόρου. Οποιοσδήποτε έξω από αυτό το πλαίσιο είναι απλώς τι; απλώς ένας εν δυνάμει συνοδοιπόρος. Δεν μπορώ να καταλάβω σε τι διαφέρει ένας ρατσιστής για παράδειγμα από έναν συνοδοιπόρο. Και οι δύο επιφανειακά μπορεί να είναι οι καλύτεροι άνθρωποι στον κόσμο, αλλά είναι αδύναμοι άνθρωποι με ένα σωρό ψευδαισθήσεις.
Έπειτα ακολουθούν οι γνωστές γενικεύσεις, αποκλείσεις και προσκολλήσεις.
Δεν υπάρχουν συνοδοιπόροι.


Ο «συνοδοιπόρος» αντιπροσωπεύει την διαστρέβλωση της έννοιας της διαφορετικότητας που έχει να κάνει με την ομοιογένεια και την σύλληψη της ως κάτι έξω από τον άνθρωπο, ως κάτι στατικό για τον άνθρωπο. Είναι η ίδια τακτική μιας ατέρμονης αναζήτησης ασφάλειας που τελικά επαναδημιουργεί πόνο και σύγκρουση, ακριβώς επειδή αρνείται την δυστυχία. Και όσο αρνείσαι την δυστυχία τόσο περισσότερο την καταπιέζεις, τόσο περισσότερο περιθωριοποιείσαι από την κίνηση της ζωής και τόσο περισσότερο έχεις ανάγκη την κοινή αποδοχή και την συνήθεια. Αντίθετα πραγματική διαφορετικότητα είναι η κατανόηση των μεταμορφώσεων της ζωής - στην πολλαπλές εκφάνσεις της μίας ενότητας. Και όχι στις πολλές ενότητες της μίας πολλαπλότητας.
Αυτή η στρέβλωση της έννοιας της διαφορετικότητας αναγκαστικά ταυτίζεται με την αυτογνωσία. Είναι αναπόφευκτο. Το λάθος που κάνουν τότε είναι που προσπαθούν να τοποθετήσουν την γνώση σε κάποιο κοινόκτητο συλλογικό βάθρο. Έτσι όχι μόνο η γνώση στην καθημερινή ζωή γίνεται ευτελής και χειραγωγήσιμη αλλά δεν υπάρχει και η δυνατότητα αυτούσιας γνώσης σε αυτά τα άτομα. Ίσως και ασυνείδητα πολλές φορές ζουν μια νευρωτική κατάσταση κατά την οποία δεν μπορούν ούτε καν να κατανοήσουν την έμμεση γνώση που φανερώνει η βραδεία μεταβατική κίνηση της ζωής, και έτσι ατυχέστατα νικά ή παράδοση. Βρίσκουν και μια ωραία θεωρία που λέγεται «συλλογικό ασυνείδητο» και έτσι ωραιότατα καλλωπίζουν τις γνώσεις τους. Έτσι, ξεπηδάει και αυτή η τρελαμένη θεωρία περί του τώρα - πλήρης λήθαργος. Νομίζουν ότι βρίσκονται στο τώρα. Πώς όμως βρισκόσουν στο τώρα όταν η μνήμη σου κάνει την επανεμφάνιση της και κρίνει το τότε; Να πως συνδέεται η παράδοση, το παρελθόν δηλαδή με την εξέλιξη της παράδοσης. Αλλά αυτοί βλέπουν μόνο την εξέλιξη της παράδοσης χωρίς να βλέπουν έστω έμμεσα το άμεσο. Δεν βλέπουν ότι όλα καταρρίπτονται μπροστά στην κίνηση της ζωής. Που σημαίνει τι; Όχι αποδοχή, όχι απόρριψη, όχι καταστροφή. Αλλά να ζεις την κάθε στιγμή και να αναιρείς την κάθε στιγμή. Μπορείς να ζεις με όλες σου τις μνήμες, με όλες σου τις αισθήσεις και ταυτόχρονα να τα αναιρείς όλα αυτά;

Θέλεις να πεις ή να κάνεις κάτι και το τροποποιείς ωραιοποιώντας το. Προσπαθείς κάτι να αλλάξεις δυνητικά, να επηρεάσεις, τελικά «αλλάζεις» μόνο την σκέψη σου. Γιατί; γιατί είσαι απόλυτος/η μέσα στην «ανοιχτότητα» σου, γιατί δεν ανταποκρίνεσαι ή καλύτερα δεν έχεις διάθεση να ανταποκριθείς πέρα από τα περιορισμένα όρια σου. Και αφού αλλάζεις την σκέψη σου, νομίζεις ότι η δικιά σου είναι καλύτερη των άλλων. Προσπαθείς να ελευθερωθείς εξωτερικά, νομίζοντας ότι ελευθερώνεσαι εσωτερικά. Και έτσι κάνεις μότο το: εσωτερική απελευθέρωση.. παιχνιδάκια.
Αλλά κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα Φωνής, της δικιάς του Φωνής, που δεν φοβάται τίποτα, γιατί δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθεί. Και όχι απλά να Ενσυναισθάνεται (μέσα από συγκρίσεις και συνειρμικές σκέψεις) που είναι το σημαντικό δευτερεύον. Αυτό ακριβώς, η ύπαρξη Φωνής που είναι Παρουσία, δεν φαίνεται να είναι αρκετό, αλλά είναι το ανώτερο που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος, βιώνοντας έτσι την φύση και όχι περιμένοντας να φανερωθεί η φύση μέσω της εξέλιξης των ανθρώπινων δραστηριοτήτων.

Είναι δικαίωμα σας συνοδοιπόροι ή όπως αλλιώς θέλετε να σας προσφωνούν να πιστεύετε ότι θέλετε και να ενεργείτε σύμφωνα με αυτά τα πιστεύω. Αλλά εμένα μην με συσχετίζετε με εσάς. Είμαι ήδη σε Σχέση...








Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...