ΤΙ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

ΑΥΤΟΕΚΦΡΑΣΗ - ΣΚΕΨΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ....

Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

ΖΩΝΤΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ

Το Όνομα είναι η αναγνώριση της ύπαρξης και της ανυπαρξίας, της δημιουργίας και του θανάτου, μέσα σε μία αναπόσπαστη ενότητα. Όταν αρνείσαι το όνομα σου, αρνείσαι το ήμισυ της ύπαρξης σου που όμως δεν προσδιορίζεται από το όνομα σου γιατί δεν είσαι το όνομα σου και ταυτόχρονα χρειάζεσαι το όνομα σου. Είμαστε διαχωρισμένοι ως προς τις μορφές και όχι τόσο ως προς τα ονόματα που προσδιορίζουν τις μορφές. Η Βία ασκείται στην μορφή αλλά υποσυνείδητα παραπέμπει στο σύνολο της ύπαρξης. Σε μια ανώτερης μορφής κοινωνία θα είχαμε ναι μεν ονόματα αλλά θα εκδηλώναμε την ιερότητα των μορφών μας. Θα είχαμε μορφές και ονόματα σε ένα άλλο επίπεδο αλλά τώρα, η μετάβαση γίνεται σταδιακά.
Δεν είναι άκυρο να πούμε λοιπόν πως είμαστε το σώμα όπως είμαστε και το όνομα. Αν απλά βλέπαμε τους εαυτούς μας ως ολοκληρωμένες υπάρξεις που απλά περιλαμβάνουν την υλική μας υπόσταση δεν θα είχαμε Βία. Αντίθετα έχουμε βία αν ο άνθρωπος απρόσωπα, ανώνυμα εκλαμβάνεται ως ένας «αριθμός».
Αυτό μας δείχνει ότι μέσα από το Απρόσωπο της Ολικής Ύπαρξης και όχι από το απρόσωπο της αποξένωσης,  θα περάσουμε σε μια εποχή μεγαλύτερης συνειδητοποίησης. Βλέπετε όλες οι κοινωνικές σχέσεις είναι έτσι ασυνείδητα διαμορφωμένες από εμάς ούτως ώστε να αναδεικνύουν τον ανθρώπινο πόνο και την σύγκρουση.
Ο άνθρωπος εν αγνοία του αναγνωρίζει και προβάλλει τον πόνο του μέσα από τις προσωπικές και τις κοινωνικές του σχέσεις. Με διαφορετικά λόγια, ο άνθρωπος θα πρέπει να αντιμετωπίσει τους εσωτερικούς και εξωτερικούς αντανακλαστικούς φόβους του για να περάσει σε μια άλλη εποχή προσωπικής αυτάρκειας και συλλογικής ενότητας. Ο άνθρωπος πρέπει να εντοπίσει ξεκάθαρα τα καθημερινά του αδιέξοδα (όπου είτε τα έχει δημιουργήσει αναγκαστικά είτε άθελα του τα έχει αποδεχτεί) άσχετα αν αυτά είναι αδιέξοδα επιβίωσης, οικονομικά, σεξουαλικά, συναλλακτικά, πολιτικά ή οτιδήποτε άλλο και να περάσει μέσα από αυτά, μέσα από όλο το φάσμα των καθημερινών δοσοληπτικών του σχέσεων οι οποίες φανερώνουν και την ανεπάρκεια του, μια ανεπάρκεια που ο ίδιος έχει εγκαθιδρύσει μέσα του και συντηρεί - ο καθένας μας σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό.
Αυτό όμως πρέπει να συμβεί μέσα στην κοινωνία, όχι με άρνηση την ζωής και της κοινωνίας. Και όταν πια ο άνθρωπος δεν θα έχει ανάγκη την κοινωνία θα μπορεί να φτιάξει την δικιά του κοινωνία, ο κάθε άνθρωπος μόνος του, όταν όλοι μαζί θα συγκροτούν μια ευρύτερη, ολοένα και πλατύτερη ανοιχτή κοινωνία και όχι μια κοινωνία κανονιστικής τάχα ελευθερίας και ελευθεριότητας.
Για να συμβεί αυτό ο άνθρωπος πρέπει να έχει επίγνωση των μάταιων δραστηριοτήτων του μέσα από τις οποίες αναδεικνύεται η ποταπότητα της ύπαρξης του.
Είναι εύλογο ότι οι ανακατανομές δημιουργούν άλλες δυνατότητες και ανοίγματα προς τους πολλούς, προς όλους. Κάτι φυτρώνει μέσα από την λάσπη...αυτό είναι συμβολικό για να αντιληφθούμε ότι όλα διέπονται από τους ίδιους νόμους μέσα σε μια νομοτελειακή ιεραρχία , όπου όλες οι μορφές είναι «ένα». Ο άνθρωπος λόγω της πολύπλοκης φύσης του αδυνατεί να διατηρήσει ανέπαφη αυτήν την αλήθεια. Η αλλαγές συμβαίνουν, πάντοτε και άχρονα, και ο άνθρωπος μέσω της συνείδησης του μπορεί σιγά σιγά να προσαρμοστεί στην βιολογία του μέσω της επαλληλίας γέννηση/θάνατος.

Κατά προέκταση θα ήταν χρήσιμο να αναδείξουμε μερικά πράγματα:

1. Η πολιτική είναι πολιτικοί άνθρωποι που εκφράζουν ανθρώπινες ανάγκες μέσα στο εύρος της κατανόησης τους. Λόγω της σχέσης εξουσίας με τον πολίτη μπορεί αυτές οι ανάγκες να εξευγενίζονται αλλά ποτέ δεν μπορούν να είναι αρμονικές όσο διατηρείται αυτή η καταναγκαστική σχέση εξουσίας. Έτσι αντί η πολιτική να προσαρμόζεται στον άνθρωπο, ο άνθρωπος προσαρμόζεται στην πολιτική και μεγεθύνει ακόμη περισσότερο την ήδη υπάρχουσα σύγκρουση μέσα του και, αδικεί.

2. Οι θρησκείες δεν είναι η αλήθεια ούτε κατέχουν την αλήθεια αλλά εμπεριέχουν κάποια αλήθεια. Τα ιερά κείμενα είναι φιλτράρισμα της απόλυτης αλήθειας που προσεγγίζεται μόνο μέσω βιώματος. Τα ιερά βιβλία έχουν να κάνουν με τις θρησκείες οργανωμένες ή μη. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι τώρα δεν υπάρχουν άνθρωποι περισσότερο σοφοί και βιβλία περισσότερο σοφά ή δεν μπορούν να υπάρξουν. Το φυσικό είναι να υπάρχουν.

3. Μήπως και η αγάπη για το Ωραίο, το Πρόσωπο, την Μορφή είναι προσκόλληση στο Αγαθό; Σκέφτεσαι πως θα έπρεπε να δείχνεις με βάση κάποια «καθαρή» πεποίθηση και τελικά αυτό προβάλλεις.

4. Ο πολιτισμός μας αυτήν την στιγμή ίσως να είναι ο καλύτερος που έχει υπάρξει όσον αφορά την αντιμετώπιση του ασυνειδήτου. Δεν μιλάω για την κομματιασμένη «επιστήμη της ψυχής» που όμως όπως φαίνεται αποτελεί ένα αξιοσημείωτο και σημαντικό μεταβατικό παρακλάδι της ανθρώπινης εξέλιξης αλλά στην διατήρηση της ανθρώπινης υγείας με αυτεξούσιες δυνάμεις.
Μέσα από την κοινοποίηση της ψυχής κάθε ανθρώπου σε επιστημονική πανασθένεια είναι επιτακτική η ανάγκη να μετουσιωθούν οι επιστήμες σε μία επιστήμη της ψυχής.
Η μονομερής διερεύνηση ή εξερεύνηση του ασυνειδήτου και του φόβου δεν αρκεί αν δεν αναγνωρίσουμε ότι όλα διέπονται από μια «μετενσαρκωτική» συνέχεια. Ο άνθρωπος ειδικότερα δεν είναι μια μηχανική σύνθεση και αποσύνθεση, βέβαια είναι καθενός δικαίωμα να υιοθετεί ιδεολογίες που αναιρούν την ανθρώπινη ύπαρξη καταπνίγοντας τον φόβο του θανάτου.
Ο άνθρωπος πρέπει να λαμβάνεται όπως και η ολότητα της φύσης ως ένας μηχανισμός σύνθεσης και αποσύνθεσης μέσα όμως σε ένα μεταβατικό μετασχηματισμό ενέργειας (σε καμία περίπτωση συσσωρευτικό αλλά κλιμακωτά αυτοπροσδιοριστικό και ετεροπροσδιοριστιστικό ταυτόχρονα). Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο «σκουλήκια».

5. Όταν έχουμε καταπίεση της σεξουαλικότητας τότε αυτή μετατρέπεται σε λανθάνουσα σεξουαλικότητα και διαστροφή, σε σπατάλη σεξουαλικής ενέργειας ή «ανηδονία» στον βαθμό που εκδηλώνεται. Είναι όμως μόνο η κατάπνιξη του σεξ υπεύθυνη για την καταπίεση, την βία και την επιθετικότητα; Εύκολα κανείς μπορεί να διαπιστώσει ότι το σεξ δεν ευθύνεται για όλα τα προβλήματα του κόσμου. Και ούτε μόνο το σεξ λύνει όλα τα προβλήματα του κόσμου. Το σεξ δεν είναι ούτε πρόβλημα, ούτε αυτοσκοπός. Σε μια πορεία εξέλιξης δεν μπορούν να υπάρχουν νόμοι, κανόνες και διαγνωστικές ταμπέλες του στυλ...το σεξ πρέπει να εφαρμόζεται μόνο για αναπαραγωγή ή από την άλλη...γαμάτε γιατί χανόμαστε. Η σεξουαλικότητα στον άνθρωπο οπωσδήποτε πρέπει να συμπεριληφθεί μαζί με όλες τις άλλες δυνάμεις ως μια Μεταβατική Θεμελίωση μαζί με το ασυνείδητο και χωρίς το ασυνείδητο. Αυτό είναι πραγματικά δύσκολο να εφαρμοστεί στην πράξη.
Η σεξουαλική επανάσταση δεν ξεκίνησε ποτέ απλά κοινοποιήθηκε.

6. Κάθε υπό-, παρά- και μεταβατικό στάδιο στην ανθρώπινη πορεία, συλλογική ή ατομική, γεννά προϊόντα καθώς και υποπροϊόντα/παραπροϊόντα τα οποία όλα μαζί υπόκεινται σε συνεχείς διαδικασίες εκκαθάρισης καθώς δεν αποτελούν απόλυτες αλήθειες αλλά ιδέες που εφαρμόζονται. Για να εφαρμοστούν και να μετουσιωθούν αυτές οι ιδέες χρειάζεται εσωτερική εκκαθάριση.

7. Δεν μπορούμε να απαιτούμε εκ των προτέρων την ενότητα αν και μπορούμε να μιλάμε για αυτήν.
Ενότητα σημαίνει ένωση όλων των αντίθετων εννοιών για τον εαυτό και όχι αποσπασμένες από τον εαυτό. Πιστέψτε με αν υπήρχε ενότητα μέσα μας θα το καταλαβαίναμε.


Καλή Χρονιά!








Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2014

"ΟΙ ΤΕΛΩΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΡΝΕΣ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΠΡΩΤΟΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ" (τι θα μπορούσε να σημαίνει σήμερα)

Οι περισσότεροι άνθρωποι ταλαντευόμαστε, τρεμοπαίζουμε... μεταξύ του καλού και του κακού, μεταξύ ηθικής και ανηθικότητας. Έτσι είναι εξαιρετικά δύσκολο, να γνωρίσουμε τον πραγματικό μας εαυτό, να γνωρίσουμε αυτό που είμαστε.
Ας μην πάμε μακριά, όλοι θα συμφωνήσουμε, γιατί κατά βάθος γνωρίζουμε, ότι ο ολοκληρωμένος άνθρωπος μοιάζει περισσότερο με ένα ώριμο παιδί. Η υπερβολική παιδικότητα ξεμωραίνει, η υπερβολική ωριμότητα μηχανοποιεί. Ο άνθρωπος είναι ένας συνδυασμός των Δύο.
Οι άνθρωποι όμως συνήθως δεν εξελισσόμαστε φυσικά, συνθετικά, ενωτικά. Η καθημερινότητα συντρίβει τον άνθρωπο και ο άνθρωπος συντρίβεται από την κοινωνία και τον άνθρωπο.
Οι άνθρωποι ανέκαθεν αναζητούν διεξόδους τόσο στα ατομικά όσο και στα κοινωνικά τους προβλήματα.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΕΙΝΟ....ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΑΛΛΟ....ΠΡΟΣΕΧΕ....Ως αντιστάθμισμα των οδυνών και ως αδυναμία αντιμετώπισης τους, οι άνθρωποι εφεύραν την ευπρέπεια, τον καθωσπρεπισμό, τους νόμους, την μετάνοια, την αμαρτία, κάποια αίσθηση ηθικής, την ευτυχία και την επιτυχία. Ήταν ότι καλύτερο μπορούσαμε να κάνουμε ως άνθρωποι αλλά όπως αποδείχτηκε δεν ήταν αρκετό, και οι βάσεις άρχισαν να τρίζουν.
Οι άνθρωποι έβρισκαν κάποιου είδους αλήθεια σε όλα αυτά και πραγματικά υπάρχει κάποια αλήθεια σε όλα αυτά, αλλά οι άνθρωποι επειδή δεν είναι φτασμένοι, δεν είναι ολοκληρωμένοι άνθρωποι και επειδή ως φυσική αντίδραση προβάλλουν ως ιδανικό την ολοκλήρωση αλλά και την ματαιότητα ως το αντίθετο της, βλέπουν έννοιες που περιέχουν αλήθειες, παραγνωρίζοντας την άμεση αλήθεια του εαυτού τους, μια αλήθεια που καμία θρησκεία και καμία επιστήμη δεν μπορεί να τους προσφέρει.
Εκεί εντοπίζεται τόσο η αποτυχίας της επιστήμης, όσο και η αποτυχία της οργανωμένης θρησκείας, της αποστειρωμένης από τον άνθρωπο φιλοσοφίας, που δεν παύουν όμως να είναι πυλώνες και εν δυνάμει δρόμοι αυτογνωσίας.
Έτσι η επιστήμη πολλές φορές χρησιμοποιείται ως μέτρο βίας και χειραγώγησης και η θρησκεία αναδεικνύεται σε μέγα μπαμπούλα προκαλώντας ως δούρειος ίππος «απαγορευμένα» σύνδρομα, αποξένωση και ενοχολαγνεία στο συλλογικό ασυνείδητο.
Τώρα, ένας άνθρωπος που έχει εμποτιστεί σχεδόν ολοκληρωτικά από το σκοτάδι του εαυτού του, ή βρίσκεται σε ακατανίκητη απόγνωση δεν μπορεί να δει κάτι καλό στον κόσμο, επειδή όμως έχει άγνοια της ενέργειας που διέπει το σύμπαν, τελικά, η ίδια η αρνητική ενέργεια που εξαπολύει, θα επιστραφεί, ως λευκή ενέργεια, πράγμα που μπορεί είτε να καταστρέψει ολοκληρωτικά, να τον αφανίσει, να τον σκοτώσει, είτε να τον μετουσιώσει ριζικά. Εδώ δεν μιλάμε τόσο για κάποιο εξωτερικό αποτέλεσμα αν και αυτό μπορεί να είναι μόνο η αφορμή αλλά για ένα βαθύ εσωτερικό τέλμα, μια κατακρήμνιση στην άβυσσο. Αν τα καταφέρει, ο άνθρωπος να ανασχηματίσει τα «κατεστραμμένα του νεύρα», θα έχει βρει τον εαυτό του, θα έχει κάνει την μεγάλη αρχή, την οποία όλοι οι άνθρωποι ποθούν, κατά βάθος.



Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ακόμα και όλα τα προβλήματα και τις ανησυχίες του κόσμου να έχεις είναι απλά μια ιδέα.
Οι μικρόνοιες των ανθρώπων προβάλλουν τις δικές τους ανασφάλειες και φόβους προς τους άλλους και είναι άκρως μεταδοτικό. Από που προέρχονται πολλές σωματικές και ψυχολογικές ασθένειες; Μα φυσικά από τις μικρόνοιες των ανθρώπων.
Η ενέργεια διαχέεται. Κάτι είναι ανύπαρκτο μέχρι να του δώσουμε προσοχή. Η στάση που κρατάμε μπορεί να επηρεάσει και την αντίληψη άλλων ανθρώπων. Μπορείς να εκβιάζεις κάνοντας το καλό ή το κακό, αλλά αυτό είναι μαύρη μαγεία και το σκοτάδι δεν μας αναδεικνύει, μας θαμπώνει. Το πραγματικά καλό αναδύεται όταν δεν ταυτίζεσαι με το καλό, αυτό είναι μια άλλη κατάσταση συνείδησης όπου πλέον ότι έχεις μάθει αρχίζει να καταρρίπτεται.
Δεν έχεις καμία ποιοτική διαφορά ακόμα και από τον πιο άθλιο ζητιάνο. Όλα όσο κατέχεις είναι περαστικά.
Όσο δεν σπάμε τον κύκλο της άνομης αλυσίδας τόσο θα υποφέρουμε αναλογικά με τις λογικοφανείς εργασίες που κατεργάζεται ο καθένας μας.
Μην κρίνετε. Αναπτύξτε την συμπόνια σας ακόμα περισσότερο, εσείς που μπορείτε να το κάνετε. Μην αυταπατάστε, όλοι οι άνθρωποι μπορούν.
Ας ανοίξουμε όλοι τον κύκλο της ανταπόδοσης. Ο καθένας από το πόστο του ας συγκλίνει προς την μία αλήθεια.

Υστερόγραφα!.!.!.!
«Όσο ψηλότερα κοιτάζεις τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η πτώση σου, συνέχισε όμως.»
Συνειδητός γίνεται κανείς μέσω της σκέψης χωρίς την σκέψη, αυτό είναι Μετάβαση. Αυτό σημαίνει ένα πράγμα: είμαστε «τυχαίοι».
«Μιλώ για σας όταν εσείς δεν με ακούτε. Διακρίνω τις ποιότητες των κραδασμών σας ως απαραίτητα; ιχνοστοιχεία μέσα μου.»


Αντώνης Χαρατσής

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

ΚΑΤ` ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΚΑΘ` ΟΜΟΙΩΣΗ

Το ζώο μπορεί να φτάσει στην φώτιση ασυνείδητα, ενώ εμείς οι άνθρωποι «πρέπει» να το κάνουμε συνειδητά. Με άλλα λόγια πρέπει να προσεγγίσουμε το Ασυνείδητο Συνειδητά, γιατί αυτό είναι το προφανές πεπρωμένο μας. Είμαστε στην γη για να γνωρίσουμε την σαρκική σκοτεινή πλευρά μας και να την μετουσιώσουμε. Η μετουσιωμένη πλέον άγνοια είναι πέρα από το καλό και το κακό. Αλλά τα επίπεδα άγνοιας περιλαμβάνουν το καλό και το κακό σε λανθάνουσα μορφή. Η ζωή τελικά είναι αντιφατική: όπως το νερό είναι το μαλακότερο πράγμα ταυτόχρονα μπορεί να γίνει ότι πιο καταστροφικό. Αν λοιπόν δεν έχουμε ενότητα πως μπορούμε να διαχειριστούμε τις δυνάμεις έξω από εμάς, που στην πραγματικότητα βρίσκονται και μέσα μας;
Όλες οι μορφές διέπονται από τους ίδιους νόμους. Το μόνο που μένει είναι η κάθε μορφή, από την ανώτερη μέχρι την κατώτερη να επιτελέσει τον «σκοπό» της.
Ο άνθρωπος επειδή έχει να διαχειριστεί την σκέψη έχει έναν πολύ μεγαλύτερο κόπο να κάνει σε σχέση με άλλα πλάσματα. Ένας λοιπόν Μεταφυσικός τρόπος για να προσεγγίσουμε τον Εαυτό είναι να κάνουμε απλά το Καλό.
Όλη η Δημιουργία είναι μια αντανάκλαση αυτού του Καλού. Ένας άνθρωπος δημιουργεί γιατί προσπαθεί να βρει μια σύναψη. Αν κανείς παρατηρήσει την λογοτεχνία θα δει ότι όλη η δημιουργικότητα που αναδύεται, είναι μια ασυνείδητη ή ενσυνείδητη προσπάθεια προσέγγισης του Καλού.  Όλη η δημιουργικότητα είναι ένα αναπόφευκτο μη τέλος.
Οι νόμοι της δημιουργίας είναι ίδιοι για όλους και για όλα στο χέρι μας είναι αν θα επιλέξουμε το Καλό.
Όταν λοιπόν ψάχνεις εκ των προτέρων να μοιάσεις κατ εικόνα ή καθ ομοίωση διαστρεβλώνεις, εισδύεις στα δίχτυα της διττότητας είτε κάνεις το καλό είτε το κακό. Γιατί; Γιατί βάζεις την ιδέα του εαυτού σου, της βιολογίας σου μπροστά και φτιάχνεις θεούς κατά βούληση, χωρίς ελεύθερη βούληση. Ελεύθερη βούληση σημαίνει απλά να κάνεις το Καλό, ακόμα και όταν το αρνείσαι. Δεν υπάρχει λοιπόν κάποιος σκοπός στο να κάνεις το Καλό. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να προσαρμόσουμε την βιολογία μας στην βιολογία μας, που σημαίνει σταδιακή αποταύτιση από το βασίλειο των αναγκών και των επιθυμιών, και αυτό είναι Μετάβαση, αυτό είναι το μόνο πεπρωμένο του ανθρώπου. Τέσσερις νόμοι διέπουν τα πάντα: Διάλυση, Σύνθεση, Ενσωμάτωση, Μετάβαση, όλα σε έναν αέναο κύκλο.
Δεν υπάρχει λοιπόν κάποιος συγκεκριμένος σκοπός στον άνθρωπο ή στην φύση. Αν υπήρχε δεν θα ήταν τίποτα άλλο παρά ένας δικός μας ιδεολογικός ανθρωποκεντρικός σκοπός. Δεν υπάρχει κάποιο δεδομένο εκ των προτέρων πρότυπο στο οποίο πρέπει να μοιάσει ο άνθρωπος. Και αυτό για έναν απλό λόγο: θα καταστρατηγούσε ο άνθρωπος τον νόμο του καλού και του κακού. Διότι ο άνθρωπος δεν είναι συνειδητός, ο άνθρωπος είναι το πιο εξελιγμένο βιολογικά σάρκινο είδος στην γη το οποίο προσπαθεί να γίνει συνειδητό. Ο άνθρωπος προσπαθεί να γίνει συνειδητός βάζοντας σε τάξη την σκέψη και ταυτόχρονα κάνοντας το Καλό. Αν λείπει το ένα από τα δύο ή βρίσκονται σε δυσαρμονία. ο άνθρωπος παραμένει ασυνείδητος στον βαθμό που Κατανοεί.
Ανακεφαλαιώνοντας: 1. Ο Θεός δεν είναι κάτι άφθαστο, έτσι υπερεκτιμούμε τις δυνάμεις μας, γινόμαστε φανατικά καλοί και εντελώς αντιεπιστημονικοί, τεμαχίζουμε στα δύο το πνεύμα μας.
2. Ο Θεός δεν είναι του χεριού μας, ούτε το παιδί για τα θελήματα, έτσι υποτιμούμε τις δυνάμεις, γινόμαστε μηχανικά όντα, χωρίς διαίσθηση.
Ή μπορούμε να πούμε τα αντίθετα ότι ισχύουν, το συμπέρασμα θα είναι πάλι το ίδιο.




Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014

«Ο κόσμος ΤΩΝ ανθρώπων & Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ»

Όλοι είμαστε Ένα ακόμα και αν δεν το αντιλαμβανόμαστε. Όλα ενυπάρχουν τέλεια μέσα ή έξω σε μία ενότητα, απλά το ον που λέγεται άνθρωπος πολλές φορές δεν το αντιλαμβάνεται (ή το αντιλαμβάνεται καθυστερημένα, όταν γεράσει σωματικά και ψυχολογικά) και τα βλέπει όλα διαχωρισμένα...καλό-κακό, συμφέρον μη συμφέρον κτλ, όλα μέσα σε ένα παλίμψηστο κανονιστικής ηθικής. Ο ανθρώπινος νους είναι που κάνει διαχωρισμούς, παίζει παιχνίδια επιβίωσης, δημιουργεί κανόνες αυτοπροστασίας και εφευρίσκει δικλείδες ασφαλείας. Βεβαίως ο άνθρωπος τα χρειάζεται όλα αυτά, ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να προστατευτεί από τον άνθρωπο γιατί δεν υπάρχει αγάπη, γιατί δεν υπάρχει ενότητα, γιατί δεν υπάρχει ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ - οι άνθρωποι δεν ξέρουν να επικοινωνούν.
Το μόνο λοιπόν που υπάρχει είναι ανθρώπινες σάρκες που αντιμάχονται με ανθρώπινες σάρκες, που ανταμώνουν και χωρίζουν, που μισούνται και αγαπιούνται, που πολεμούν και συνεργάζονται μέσα στα περιορισμένα νοητικά-σαρκικά τους πλαίσια. Το αποτέλεσμα όλων αυτών των διαδικασιών πολλές φορές μπορεί να είναι αναπόφευκτο αλλά μαθαίνει κανείς κάτι από αυτό ή συνεχίζει στο δικό του εγωιστικό καβούκι του δίκιου και του άδικου; Βεβαίως υπάρχει το Αντικειμενικό, αλλά αν κανείς προσκολλάται στα αποτελέσματα (δίκαια-άδικα) αυτό χάνει την αξία του και ο άνθρωπος αναγκάζεται ξανά να περάσει από τις ίδιες εμπειρίες.
«Η ζωή για τους ανθρώπους είναι ένα μεγάλο Γαμήσι». Ο άνθρωπος δεν προσβλέπει συνειδητά στην ηδονή του Αγαθού αλλά ασυνείδητα στην έξαψη της μεταβατικότητας που συμβολίζει την γραμμική εξέλιξη. Βεβαίως όπως έχουμε πει εδώ, η ανθρωπότητα ασυνείδητα εξελίσσεται Μεταβατικά συνδυάζοντας την κάθετη με την γραμμική εξέλιξη. Όσο μεγαλώνει η ανθρωπότητα τόσο διευρύνεται η ενέργεια στα άτομα, τόσο μειώνεται η εντροπία. Αλλά η ατομική εξέλιξη δεν αρκεί αν δεν υπάρχει πλειοψηφική εξέλιξη. Δεν μιλάμε για την καθιέρωση κάποιας πνευματικής ομοιογένειας αυτό θα ήταν καταστροφικό ακόμα και αν κίνητρο είναι η αγάπη. Δεν εννοούμε να γίνει ο άνθρωπος νερό, δέντρο, κτλ, και αυτό γιατί έχουμε διαφορετικές υλικές ιδιότητες και λειτουργίες. Ναι, ο άνθρωπος είναι το ανώτερο ον στην γη, αλλά αυτό είναι μάλλον κάτι τυχαίο και δεν πρέπει να το παίρνει κανείς πολύ στα σοβαρά. Αυτό που πρέπει να παίρνει στα σοβαρά ο άνθρωπος είναι να βλέπει σε όλα τα υλικά φαινόμενα/σώματα τον ασώματο αδελφό του. Στο κάτω κάτω οι μορφές έρχονται και παρέρχονται, αλλά οι μορφές ταυτόχρονα εμπεριέχουν και την αλήθεια. Η ευθύνη του ανθρώπου είναι μόνο να κάνει πράξη αυτήν την αλήθεια. Τίποτα άλλο.





Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014

2. ΦΥΣΗ, ΜΕΤΑΒΑΣΗ, ΕΞΕΛΙΞΗ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΕΓΩΙΣΜΟΣ(«Όλα σε ένα»)

Κάθε λέξη «θετική» ή «αρνητική» που χρησιμοποιούμε φανερώνει και τον ψυχισμό μας. Όσο πιο πολύ προσέχουμε το πως εκφραζόμαστε, όσο εκφραζόμαστε με επίγνωση τόσο πιο αγνοί γινόμαστε. Από την άλλη δεν μπορούμε να σταματήσουμε την πληροφορία που είναι μέρος της εξέλιξης μας. Όταν νομίζουμε ότι είμαστε υπεράνω της πληροφορίας, αυθαιρετούμε, γινόμαστε κακόμοιρες πνευματικές αυθεντίες, κουβαλάμε δήθεν πετραχείλια ή σταυρούς, μπλοκάρουμε μέσα μας. Νιώθουμε ξένα σώματα ως προς τον κόσμο αλλά ταυτόχρονα ασχολούμαστε με τον κόσμο ψέγοντας τον. Θα χρησιμοποιήσω με αρνητική έννοια μια φράση της λαϊκής σοφίας που λέει: «Μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε». Ψάχνουμε ένα ζωντανό δέος, ένα κίνητρο για να παλέψουμε ενάντια στο αντικείμενο που το γέννησε. Βέβαια θα μπορούσε να αντιτάξει κάποια ταπεινόφρονη αυθεντία προς υπεράσπιση ότι όλα είναι εξέλιξη. Πως/πόσο προβάλλουμε αυτήν την διασύνδεση με το «ζωντανό», με τον άνθρωπο;
Μην λες φεύγω από τον κόσμο των ανθρώπων. Να λες φεύγω από τον δικό μου κατώτερο κόσμο. Πως όμως αντισταθμίζουμε την δημιουργημένη τριβή; Επειδή η ζωή δεν είναι κάτι σταθερό, προβάλλουμε την λήθη μας σε αυτήν, ξεχνάμε, αντί να βιώνουμε την λήθη μέσα στο γίγνεσθαι και να δημιουργούμε. Επομένως αυτό δεν είναι καν εξέλιξη, είναι σήματα αλλαγής, ούτε καν εμπειρίες γιατί αυτές προϋποθέτουν εξέλιξη.
Ο άνθρωπος που παρεξηγεί ή παρεξηγείται, ή πικραίνεται, ή απογοητεύεται δεν έχει επίγνωση του Εαυτού του, όσο καλός άνθρωπος και αν είναι.
Ο άνθρωπος που υποδεικνύει σε κάποιον να μην παρεξηγεί, έχει ο ίδιος παρεξηγήσει.
Ο άνθρωπος που αναγνωρίζει/επικρίνει κάποιο λάθος στον άλλον ασυνείδητα έχει αναγνωρίσει λάθος στον ίδιο του τον εαυτό.
Δήθεν «λαμποδοφόροι», υπέρμαχοι της μη σύγκρουσης, της μη παρεξήγησης, και όμως ενεργοπαθητικά τα προκαλούν όλα αυτά, αλλοπρόσαλλοι, προκλητικοί για τους άλλους. Οι διάφοροι καλοθελητές του «προσφέρω», ομαδάρχες, που δεν μπορούν στοιχειωδώς να επικοινωνήσουν, αλλά απορρίπτουν, στιγματίζουν και τελικά συνοδοιπορούν..... Ένα τεράστιο «χωρίς εγώ» εγώ.
«Ένα πράγμα που δεν καταλαβαίνω» είναι πως ενώ εκτείθονται κάποιοι παίζοντας τον ρόλο με το οποίο ταυτίζονται, βγάζουν την ουρά τους έξω από το παιχνίδι.
Ένας πνευματικός δάσκαλος; δεν «ασχολείται» με τους ανθρώπους, δεν κρίνει, δεν στιγματίζει για να καθιερώσει τις θέσεις του, αυτό λέγεται έμμεση επιβολή. Δεν ζητά μια επιβεβαίωση της ιδιοσυγκρασίας του για να αποστασιοποιηθεί από τον κόσμο. Δεν ζητά από τους ανθρώπους να παίξουν το παιχνίδι του και να τον επιβεβαιώσουν αρνητικά με τις πράξεις τους..
Μα, όσο εύκολα απορρίπτουμε ταινίες ή βιβλία, άλλο τόσο εύκολα μηδενίζουμε και απορρίπτουμε ανθρώπους. Τόσο συνειδητοί είμαστε, τόσο σημαντικοί είμαστε.
Ο Τζίντου Κρισναμούρτι, ο UG Κρισναμούρτι (με τα ελαττώματα τους) ήταν αμείλικτοι ως προς τις αυθεντίες. Ποιο το νόημα να ακολουθείς με παρωπίδες έναν δάσκαλο; Μπορεί να μην ταυτιζόμαστε απαραίτητα αλλά γιατί θέλουμε να γίνουμε σαν τον τάδε σοφό...; Αν η σοφία του ξεπερνάει την προσωπικότητα του τότε η ιδέα να γίνουμε σαν αυτόν (ή το ιδανικό που «προβάλλει») δεν είναι σε λάθος προσωπική βάση; Έπειτα ξέρουμε αν ο υποτιθέμενος σοφός στέκει καλά; Γιατί αυτή η μανία να ακολουθούμε; Είναι ανάγκη να πιστεύουμε κάπου;
Δυστυχώς ή ευτυχώς οι γκουρού έχουν αντικαταστήσει τις θρησκείες (μηχανικό κλείδωμα του εγκέφαλου) και έτσι τις συνεχίζουν.
Όταν δεν θες να δείχνεις δάσκαλος ή αυθεντία και μέσα σου νιώθεις έτσι αυτό σου δημιουργεί σύγχυση.
Επειδή έχουμε εκλάμψεις αυτογνωσίας νομίζουμε ότι μέσα από την επίγνωση του Γνωστού θα φτάσουμε κάπου. Ανάλογα την αντίληψη που έχουμε θρέφουμε και τις πεποιθήσεις μας. Mπορεί ίσως να μην σε δεσμεύουν οι πεποιθήσεις αλλά υπάρχει στην πραγματικότητα άνθρωπος συνειδητός χωρίς πεποίθηση;
Έτσι, ενώ λέμε τα ίδια πράγματα ουσιαστικά δεν λέμε τα ίδια (σύγχυση και θέατρο του παραλόγου). Η λαϊκή σοφία λέει πάλι: «μαζί μιλάμε χώρια καταλαβαινόμαστε». Πως όμως μπορείς να κρίνεις. Σημασία δεν έχει η εσωστρέφεια-εξωστρέφεια, αυτά είναι μεν φαινόμενα αλλά είναι και ουσίες. Σεβασμός στην διαφορετικότητα λοιπόν; Όλα είναι αποδεκτά (εν μέρει ανεκτά) και κάθε άνθρωπος έχει τον τρόπο του. Και τι είναι αυτό που κάνει τον κόσμο να κινείται; Μα φυσικά η εξέλιξη μέσα από το βίωμα. Η απλότητα του να παρακολουθείς τον κόσμο πέρα από την σιωπή και την μη σιωπή - (αυτές οι λειτουργίες είναι σημαντικές ως εμπειρίες αλλά δεν είναι σημαντικές ως ξεχωριστές οντότητες).
Προσοχή όμως: μέσα στην αποδοχή ή μη αποδοχή της διαφορετικότητας υπάρχει ήδη η αποτυχία, υπάρχει ήδη ο διαχωρισμός. Αν είναι έτσι η αυτοανάμνηση υπάρχει ή δεν υπάρχει; ποιο το νόημα της; Εξαρτάται από το πως ορίζουμε ή αντιλαμβανόμαστε το υπαρκτό ή το μη υπαρκτό.
Η ζωή αγαπά την Αλλαγή.
Όπως φέρνουμε τις πολυκατοικίες στην φύση (λες και η τροποποιημένη ύλη δεν έχει φύση) έτσι φέρνουμε και την φύση πχ σε ένα συμπλήρωμα διατροφής, αυτό λέγεται τεχνολογική εξέλιξη. Επειδή όμως δεν ζούμε στην φύση..., θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε τα αγαθά της φύσης και χρησιμοποιούμε τις δυνατότητες της φύσης με την δύναμη του Νου για να επωφεληθούμε, και αυτό είναι Μετάβαση, είναι τεχνολογία. Η τεχνολογία προοιωνίζει την εξέλιξη μας, αναδεικνύει την ένωση και την χωριστικότητα - το ενδιάμεσο που υπονοείται.
Η κατάχρηση τώρα της μεταποίησης της φύσης ή η κακή διαχείριση της φύσης οδηγεί σε πρόβλημα και σε μια τεχνητή ασυνείδητη ζωή, σε αυτό που πεζά αποκαλούμε αλλοτριωμένο πολιτισμό. Τότε, η φύση γίνεται πρόβλημα για τον ίδιο της τον εαυτό. Πολύ απλά, η φωτιά μπορεί να κάψει ένα ολόκληρο δάσος. Το δάσος έχει την ικανότητα να αναγεννηθεί, εσύ έχεις την ικανότητα να φυτέψεις το δάσος. Και αυτό που αποκομίζεις είναι εμπειρία. Με την εμπειρία εξελίσσεσαι και με την Ηθική θεμελιώνεις. Τι να τις κάνεις τις πληροφορίες αν δεν μπορείς να τις συγχωνεύσεις; Aυτά βέβαια αφορούν μόνο εμάς τους ανθρώπους και διόλου δεν αφορούν το σύμπαν. Θα έλεγε λοιπόν κανείς ότι η μη παρεμβατικότητα είναι η χρυσή τομή στην εξέλιξη, το Άγιο Δισκοπότηρο της Μετάβασης.
«Δεν υπάρχει τίποτα να αλλάξεις». «Ο σημερινός μας πολιτισμός είναι ο καλύτερος που έχει υπάρξει ως τώρα».Δεν κατανοώ όμως αυτήν την εμμονή να εξομοιώνουμε τον άνθρωπο με την φύση. Όλα είναι πανομοιότυπες ουσίες αλλά αν συγκρίνουμε δύο η περισσότερες ουσίες, ζηλεύουμε κάτι γνωστό, προσπαθούμε ναρκισσιστικά να παρομοιάσουμε και να μοιάσουμε και έτσι ασυνείδητα υποβαθμίζουμε και διαχωρίζουμε. Αντί να αναγνωρίζουμε την Διαφορετικότητα συμβιβαζόμαστε με την ομοιογένεια. Αυτόματα μπλεκόμαστε στα δίχτυα της διττότητας, όσο καλή πρόθεση και αν έχουμε. Πολύ περισσότερο αδιαφορούμε για την κοσμική νοημοσύνη εν γνώση/αγνοία μας.
Η λανθασμένη αντίληψη δημιουργεί την λανθασμένη πεποίθηση και έτσι το ψέμα δεν αναγνωρίζει το ψέμα ακόμα και όταν φαινομενικά μιλάει την γλώσσα της αλήθειας. Τι παράδοξο...

Αλίμονο αν ταυτιζόμουν με αυτά που γράφω ή δεν γράφω.



Σε συνδυασμό με το προηγούμενο άρθρο:  http://metavatismos.blogspot.gr/2014/10/blog-post_25.html









Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014

1. ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΟ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ «ΕΓΚΩΜΙΟ» ΣΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ

Φαίνονται αυτοί που μιλούν προσωπικά σε αντίθεση με αυτούς που μιλούν με κάποια ευρύτερη κριτική επίγνωση. Φαίνονται αυτοί που ψάχνουν οπαδούς και αυτοί που «διώχνουν» τους οπαδούς. Φαίνονται αυτοί που κρίνουν και μιλούν για μη κρίση και διαχωριστική σκέψη. H ασυνείδητη κρίση δεν είναι αυτοέκφραση, είναι εγωιστική επιβεβαίωση, είναι προβολή ενός «εγώ» που πασχίζει να ακουστεί. Η πραγματική ταπείνωση βρίσκεται μέσα στον κόσμο, όχι έξω από αυτόν. Φαίνονται αυτοί που διακατέχονται από μια ρομαντική αισθησιακή πνευματικότητα. Βέβαια, και πάλι, ο καθένας και η καθεμία καταλαβαίνει ότι θέλει, υπάρχει απόλυτη Ελευθερία.
{Θα μπορούσαν άραγε οι άγιοι και οι φωτισμένοι άνθρωποι να είναι ψυχικά διαταραγμένοι; Να ένα ερώτημα. Θα μπορούσε ο Χριστός να ήταν απλά ένας ανόητος που εκτέθηκε σε ακόμα μεγαλύτερους ανόητους; Ή μήπως οι ανόητοι είναι αυτοί που προσπαθούν να γίνουν Χριστοί;}
ΌΤΑΝ ΚΡΙΝΟΥΜΕ προβάλλουμε τις δικές μας ανασφάλειες στους άλλους, την δική μας άγνοια. Τι ωραία που θα ήταν αν οι άνθρωποι επικοινωνούσαμε χωρίς να κρίνουμε, χωρίς να δαχτυλοδείχνουμε, ούτε καν έμμεσα ούτε καν με καλή πρόθεση. Αλλά από την στιγμή που θα διαφωνήσουμε εσωτερικά ή εξωτερικά με κάτι/κάποιον κρίνουμε. Η κρίση όμως διαφοροποιείται ανάλογα με το πως εσωτερικεύεται και εξωτερικεύεται στον κάθε άνθρωπο. Σε τελική ανάλυση ο κάθε άνθρωπος εκφράζει την δικιά του αλήθεια, όσο καλή ή κακή και αν είναι, σε εμάς, μένει η διαχείριση αρνητικών ή θετικών εντυπώσεων.
Τελικά, έχουμε 2 ιδιότητες: αυτήν του θεατή και αυτήν του εκφραστή.

Όσο πιο αγνό είναι ένα Όν τόσο μεγαλύτερη και η θυσία του. Ως προς αυτό εμείς οι άνθρωποι έχουμε την μεγαλύτερη ευθύνη να αναγνωρίσουμε και να κερδίσουμε την Αγνότητα.
Δεν υπάρχει φώτιση....πέρα από την σκέψη. Η σκέψη δεν είναι κάτι κακό. Δεν υπάρχει καν φώτιση. Υπάρχουν μόνο διάφορα επίπεδα επίγνωσης. Υπάρχει λοιπόν μόνο κατάσταση Βιώματος αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με κάποια φώτιση. Ο άνθρωπος είναι ολοκληρωμένος, είναι φωτεινός αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με κάποια φώτιση. Εκεί (λογικά) τελειώνουν όλες οι εσωτερικές και εξωτερικές προσδοκίες. Ο άνθρωπος είναι Αναζητητής. Έτσι υπάρχουν μόνο επίπεδα Αυτοπαρατήρησης με κέντρα Αυτοανάμνησης. Αφού, καθώς αφυπνίζεται ο άνθρωπος αφυπνίζονται και τα προβλήματα του, αλλά ακόμα και τα προβλήματα του δεν υπάρχουν καν τώρα. Ο άνθρωπος όπως και η φύση είναι ένα Μεταβατικό ον. Τι πιο ξεκάθαρο.
Δεν μπορούμε να σταματήσουμε τις πληροφορίες γιατί είναι μέρος της εξέλιξης μας. Όλες οι πληροφορίες συσσωρεύονται στο ασυνείδητο. Δουλειά μας είναι να το κρατάμε καθαρό.
Τι είναι το Απόλυτο, αναρωτιέται κανείς. Υπάρχουν άνθρωποι που συνεχώς εξελίσσονται, άνθρωποι που τα παρατάνε εύκολα, άνθρωποι που φτάνουν στην «πηγή» αλλά δεν «πίνουν νερό». Πως/ποιον μπορείς να κατηγορήσεις; Όταν γινόμαστε καλοί σε κάτι, να, ίσως, αυτό είναι το Απόλυτο. Σταματάει αυτό; Δεν ξέρω. Μπορείς να γίνεις σε όλα καλός; Δεν ξέρω.
Αν δεν γνωρίζω τι είναι το Απόλυτο, μπορώ ίσως να μιλώ γι΄ αυτό ως Ιδέα, αλλά αν δεν το γνωρίζω, αν δεν το βιώνω πως μπορώ να λέω ότι: Αυτό Είναι. Δεν μπορώ, μπορώ;.

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014

Η EΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΤΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ

1.Μην Βιάζεσαι. Σιώπα. Απόλαυσε αυτό που έχεις Τώρα όσο ασήμαντο και αν είναι. Ξέρεις, όλα είναι σημαντικά. Μην μεγαλοποιείς, μην υποβιβάζεις, είναι το ίδιο πράγμα.
Μην αντιστέκεσαι στην χαρά ή την αρρώστια, στο καλό ή το κακό.
Επικοινώνησε ακόμα και με ένα κομμάτι σίδερο, μια βίδα, ένα πόμολο. Όλα είναι Θεός.

2. Αγάπα τον εαυτό σου όπως είναι... Αυτό εκφράζεται μέσα από μια ισχυρή ή ανίσχυρη εγωαντίληψη. Αυτή η εγωαντίληψη υποκρύπτει τον ασυνείδητο ή «ασυνείδητο» (το ίδιο πράγμα είναι) πόθο για σύνδεση με τον ΕΑΥΤΟ. Για κάθε ανώριμη αγάπη, ενόχληση ή «ενόχληση» αυτό και ισχύει.

3. Εξάντλησε την διανόηση είναι το τελευταίο οχυρό του φόβου.

4. Η πραγμάτωση της ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ στην γη είναι πέρα από κάθε «εγώ».

5. Στο επίπεδο του Θεού Όλα είναι Ένα.




Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

«ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΜΑΣΤΕ»....

Αναρωτιέμαι που πηγαίνουν η παιδική αθωότητα και ο αυθορμητισμός όταν χάνονται; Ή μήπως δεν υπήρξαν ποτέ; Μα ο «βιασμός» είναι ήδη προμελετημένος. Απλά κάνουμε τα «στραβά» μάτια, που και που τα «ισιώνουμε», ή έτσι νομίζουμε.
Σοφοί, Βλάκες, όλοι «βράζουμε στο ίδιο καζάνι» και μη χειρότερα.
Θεέ μου, τόση καταπίεση.
Βαριέμαι....

ΥΓ Προσοχή, κρατείστε τις απαιτούμενες αποστάσεις.


Κυριακή 24 Αυγούστου 2014

ΑΠΟΤΑΥΤΙΣΗ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK

Eδώ και πολύ καιρό έχω κάνει σαφές... ότι το Facebook είναι απλώς ένα επικοινωνιακό υποκατάστατο ως και αντι-επικοινωνιακό μέσο που εγείρει τον ανταγωνισμό και εξάπτει τον εγωισμό. Προσωπικά, μέσω εμπειρικής κατανόησης (Αληθοφάνειας, χαχαχα) έχω κλείσει τον κύκλο μου ως κήρυκας γνώσης του fb εδώ και αρκετό καιρό. Ο κάθε άνθρωπος βέβαια έχει το δικαίωμα να παριστάνει τον/την σοφό και δάσκαλο και να ταυτίζεται με αυτόν τον ρόλο. Αυτόν δεν σημαίνει ότι ποτέ δεν θα δημοσιεύσω ανάρτηση μου από το blog στο fb (αν και είναι το πιθανότερο) ή δεν θα τοποθετηθώ στο fb ή δεν θα σχολιάσω κάτι ποτέ μου, απλούστατα σημαίνει ότι έχω μπει σε μια κρίσιμη διαδικασία αποταύτισης από τον ρόλο του «αντιπροσώπου» της Γνώσης - για όνομα του θεού δηλαδή. Δεν έχω να αποδείξω τίποτα ούτε να επιδείξω κάτι σε σύγκριση με άλλους, ούτε από κάποια θέση, ούτε από κάποια μη θέση... αυτά είναι για άλλους.... Άλλωστε καλύτερα να προωθείς τους άλλους... παρά τον εαυτό σου.
Αν μιμητικά όλοι λέμε τα ίδια πράγματα ποιος ο λόγος και να τα γράφουμε; Μήπως επειδή δεν κάνουμε όλοι τα ίδια πράγματα;
Όποιος θέλει να επικοινωνήσει, απλά, ανθρώπινα, και με την επικοινωνία δεν εννοώ κάποια διδασκαλία, είμαι εδώ. Σε αντίθεση με κάποιους που θεωρούν τους εαυτούς πνευματικές αυθεντίες (είναι να ξεκαρδίζεσαι) και τρομάζουν με την επικοινωνία. Γιατί επικοινωνία σημαίνει με απλά λόγια ένωση και ακόμα είμαστε εγωιστές για κάτι τέτοιο. Έτσι η επικοινωνία πρέπει να είναι συμβατική, να διέπεται από «δεσμά» και όρους. Ζούμε σε έναν αντιεπικοινωνιακό, αυτοπαρεξηγημένο, αφύσικο κόσμο.

Απορώ γιατί κάποιος κάνει τον κόπο να με διαβάζει μέσα από αυτό το blog, μάλλον το χρόνο του σπαταλάει, κοροϊδεύει τον εαυτό του.


- Αντώνης Χαρατσής

Σάββατο 16 Αυγούστου 2014

«ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΗ ΖΩΗ»

Ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος είναι ένα καταπιεσμένο ον, δεν χωρά καμία αμφιβολία γι΄ αυτό και όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο, απλά εθελοτυφλεί. Παντού στον εξωτερικό κόσμο όπου κι αν κοιτάξεις μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις θα βρεις καταπιεσμένους ανθρώπους. Η καταπίεση είναι η φυσική εξέλιξη αυτού που ονομάζουμε πολιτισμό. Μάλιστα δεν νοείται πολιτισμός χωρίς καταπίεση. Ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα σχιζοφρενικό καταπιεσμένο ον. Μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις, για επικοινωνία, για απλότητα, αλλά στην πραγματικότητα μόνο σε συμβατικό επίπεδο υπάρχουν αυτά. Και η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει εξωτερική διέξοδος. Αυτή είναι η φύση του ανθρώπου, δυσλειτουργική, ακανθώδης και πολύπλοκη. Το βλέπει κανείς παντού, τουλάχιστον «αυτός που έχει μάτια βλέπει». Ποιος ο λόγος να υπάρχουν άνθρωποι; αναρωτιέται κανείς.

Τρίτη 29 Ιουλίου 2014

- .... ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΙ................. (2)

- Περπατάς στον δρόμο σου και συνειδητοποιείς ότι είναι και είσαι ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ, ξέροντας ότι η ζωή είναι ενιαία.
- Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι είναι μοναδικοί.
- Η Ανθρώπινη φυλή δεν διαφέρει σε τίποτα από τα ζώα.
- Έτσι δεν υπάρχει καμία διαιρετική λογική.
- Δεν υπάρχουν συνοδοιπόροι, αν υπήρχαν δεν θα ήμασταν μοναδικοί.


Τρίτη 20 Μαΐου 2014

«ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ ΛΟΥΚΕΤΟ»

Απλά Εκφράζομαι...

Μέσα από αυτό εδώ το blog, αλλά και από τα «Φωτόνια» σας «αγκάλιασα» και σας «μάλωσα». Άλλοι μπορεί να αγάπησαν τον «Μεταβατισμό», άλλοι μπορεί να τον μίσησαν και άλλοι ίσως είναι και οι περισσότεροι αδιαφόρησαν (συνειδητά ή ασυνείδητα). Δεν έχει σημασία.

Είπαμε πολλά θα μπορούσαμε να Έχουμε πει ακόμα περισσότερα.....

Εν πάσει περιπτώση αισθάνομαι ότι κάναμε «μια τρύπα στο νερό». Κάτι είναι και αυτό.

Δεν θα μπορούσα να περιμένω περισσότερα δεν θα μπορούσα να περιμένω λιγότερα.

Επειδή έχω την ηθική υποχρέωση να δίνω τα φώτα μου, χαχαχα, σας λέω λοιπόν ότι η Συνείδηση μου, μου υπαγορεύει ότι το καλύτερο είναι να σταματήσει αυτό το blog να είναι ενεργό.

Είναι και αυτό ένα είδος Μετάβασης.

Υπάρχουν και προσωπικοί λόγοι.

Ερμηνείες δεν χρειάζονται.

Το blog δεν θα κλείσει...

Ίσως να τα ξαναπούμε στο Μέλλον....

Η  ζωή δεν περιορίζεται ούτε κατ΄ ελάχιστο σε βιβλία και οθόνες υπολογιστών.









Σάββατο 17 Μαΐου 2014

Βιβλιοπρόταση7: ΕΝΑΣ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΙ ΕΚΑΤΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ: Παράξενο βιβλίο θα πούνε πολλοί. Κι όμως είναι ένα βιβλίο «καθρέφτης» - για την άνθρωπο και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του και τους γύρω του - το νόημα του οποίου επικοινώνησε με τη ψυχή μου. Εξαιρετικά μαθήματα καθημερινής μεταφυσικής από τον Πιραντέλλο. Επειδή το βιβλίο μπορεί να έχει εξαντληθεί, αναζητήστε το σε κάποια βιβλιοθήκη...που δεν είναι και δαπανηρή...

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Ποιος πραγματικά είναι ο Βιταντζέλο Μοσκάντα, ο ήρωας του μυθιστορήματος του Πιραντέλο; Αυτό που νομίζει ο ίδιος πως είναι, ή αυτός που η γυναίκα του νομίζει πως είναι ή τέλος αυτός που οι άλλοι, όλοι οι άλλοι οι εκατό χιλιάδες νομίζουν πως είναι; Γιατί οι τελευταίοι αυτοί έχει ο καθένας τους σχηματίσει, με βάση τα εξωτερικά του γνωρίσματα, μια διαφορετική εικόνα του Βιταντζέλο Μοσκάρντα. Ξεκινώντας απ΄ την αμφισβήτηση αυτή θα προσπαθήσει να συνθέσει μια καινούρια εικόνα του εαυτού του, θα επιχειρήσει μια «παραισθησιακή αναζήτηση» για να συλλάβει μιαν έκφρασή του, διαφορετική απ' αυτή που ως τη στιγμή που η γυναίκα του ανακαλύπτει την ιδιαιτερότητα της μύτης του, είχε σχηματίσει για τον εαυτό του.




Κυριακή 11 Μαΐου 2014

Η Αληθινή Ηθική κι ο Πόνος

1. «Συναντώ» πολλούς πολλούς Υποκριτές, ξέρετε αυτούς που κάνουν πολέμους, αυτούς που απατούν τον άντρα και την γυναίκα τους με χίλιους δύο τρόπους, αυτούς τους ανεγκέφαλους πολιτικούς, αυτούς τους πλουτοκράτες που θέλουν να ελέγξουν τα πάντα...και τον λαό των προβάτων που προσπαθούν να βολευτούν κάπου, κάπως, κάποτε. Αλλά αυτές είναι γενικόλογες και επιφανειακές διαπιστώσεις που δεν καταδεικνύουν το βάθος της ανθρώπινης Ανωμαλίας σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Γιατί τόση σχιζοφρένεια; «Συναντώ» και αυτούς προσπαθούν να μετουσιώσουν μια Διδασκαλία ενός Αρχιδιδάσκαλου και φανατίζονται προσπαθώντας να την κάνουν κτήμα τους.
Μα σε ποιον κόσμο ζείτε; «Ανώριμα παιδιά», αυτό είναι οι άνθρωποι. Και μια που είπαμε για «παιδιά» Φυσιολογικά κάποιος μεγαλύτερος σε ηλικία πρέπει να είναι περισσότερο φωτισμένος από έναν μικρότερο σε ηλικία άνθρωπο. Αυτό δεν είναι το φυσιολογικό; Συμβαίνει όμως;
Ή μήπως έχουμε ξεχάσει τι είναι το Φυσιολογικό; Με απλά λόγια, πολύ απλά, το φυσιολογικό δεν είναι και δεν είναι μόνο να «περιφέρεσαι» και να κάνεις δηλώσεις περί του φυσιολογικού, όσες σωστές και αν είναι. Αυτό δεν είναι Φυσιολογικό, ακόμα και σωστό να είναι. Είναι Αγάπη η αποστειρωμένη κατάκριση που οδηγεί σε συναισθηματική νέκρωση; Αναφέρομαι σε κάποιες.. και κάποιους.. που αυτοπροσδιορίζονται ως οι αποκλειστικοί Λαμπαδοφόροι της Αλήθειας. Έλεος....


2. K
αι αναρωτιέμαι... τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο πανηλίθιο, τόσο πολύ προσκολλημένο στο «σώμα» του; Η ζωή είναι λένε οι πανηλίθιοι, πόνος. Μα πανηλίθιοι μάθετε ότι δεν μπορείτε να ξεπεράσετε τον πόνο, μπορείτε να τον τροποποιήσετε, να τον αλλάξετε, αλλά δεν μπορείτε να τον ξεπεράσετε. Ο λόγος που πονάτε είναι επειδή βρίσκεστε στο Αντιληπτικό Επίπεδο του πόνου, προσπαθώντας να αποφύγετε τον πόνο, με το να έλκετε περισσότερο πόνο. Ούτε καν προσωρινά δεν αποφεύγετε τον πόνο, μόνο κατά φαντασίαν. Γιατί πανηλίθιοι δεν υπάρχει κάποια αναλγητική φόρμουλα που την εφαρμόζεις και δεν πονάς – αυτά είναι προσωρινά νοητικά τεχνάσματα.
Έτσι είτε Δρω Άμεσα σε μια κατάσταση είτε Έμμεσα. Ακριβώς επειδή δεν διαχωρίζω τον εαυτό μου από τον εξωτερικό κόσμο. Δεν Ενεργοποιούμαι – δεν υπάρχει κάτι που πρέπει να κάνω αλλά είμαι Ενεργοποιημένος, που σημαίνει ότι το μόνο που έχω να κάνω είναι Στιγμιαία να προσαρμόζομαι σε μία κατάσταση, να την αναγνωρίζω και να «εμπλέκομαι» ως ο Εαυτός μου. Όπως το νερό που μπορεί να πάρει πολλές μορφές, παραμένει Το Νερό. Δεν αποκομίζει τίποτα, δεν εξαρτάται από τίποτα αλλά περιέχεται Παντού.
Απομακρυνόμενοι λοιπόν από την ιδεοληψία του να αντέχεις τον πόνο, να τον αρνείσαι, εισερχόμαστε σε μία «νέα» Ηθική του πόνου, μέσα από τις καθημερινές δραστηριότητες μέσα από τις επιλογές. Αυτή λοιπόν η Ηθική δεν είναι παρά το Βίωμα του πόνου μέσα από τον Εαυτό, μέσα από τον Οργανισμό μας. Δεν πονάει ο Εαυτός μας, ποτέ δεν πονάει ο Εαυτός μας, σε αυτήν την Διαδικασία, αυτός παραμένει πάντα ο Ίδιος. Αυτό που «πονάει» είναι η αντίληψη του περιεχομένου της Άγνοιας (που φεύγει) μέσα από την παραμορφωμένη ιδέα του εαυτού για τον εαυτό.
Δεν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις; Δεν είναι προφανές; Γιατί τόση οδύνη; Γιατί τόσα ανούσια ερωτήματα χωρίς λόγο; Γιατί τόση απουσία ερωτημάτων; Γιατί τόση «τυφλότητα». Όταν όλα βρίσκονται Μπροστά σου.

3. Δεν είναι ολοφάνερο που οδηγεί αυτή η Ηθική του πόνου; Μάλλον όχι.

4. Ποιος νοιάζεται.

5. Γράψαμε μερικές ωραίες λέξεις και «κάναμε ταβάνι».... Ζήτωωω





Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΚΑΠΑΝΕΑΣ

Είναι ο άνθρωπος ένα ον που αναζητά ένα κίνητρο για να διασωθεί; Αν πούμε ναι είμαστε σωστοί, αλλά η ορθότητα μας κατέχει μόνον ένα πολύ μικρό μέρος της αλήθειας. Μια νηπιακή αλήθεια που μπουσουλάει στα τέσσερα. Υπάρχει όμως ελπίδα; Τι είναι ο άνθρωπος;
«O άνθρωπος είναι ο Σκαπανέας.... Όταν γεννιέται ο Άνθρωπος υπάρχει παντού φως, δεν υπάρχει ούτε χώρος ούτε χρόνος. Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος τόσο περισσότερο εγκλωβίζεται ή βυθίζεται κάτω από το έδαφος και χάνει το φως του. Τότε μετατρέπεται σε σκαπανέα. Όσο περισσότερο σκάβει τόσο ανακαλύπτει καινούργια πράγματα, και τόσο περισσότερο φανερώνεται η σκάλα ανέλιξης προς την ελευθερία και το φως. Αλλά ανά πάσα στιγμή μπορεί να πέσει στιγμιαία και να ξαναρχίσει από την αρχή. Μόνο που μετά από κάθε πτώση ο δρόμος ανελίξης μέχρι το σημείο που είχε φτάσει πλέον γίνεται «άκοπα» αφού ήδη έχει σκάψει αυτόν τον δρόμο. Το μόνο που έχει να κάνει ο άνθρωπος είναι να συνεχίσει να σκάβει και να μην προκαλεί κατολισθήσεις αυτοχειρίας. Οι πτώσεις από την άλλη είναι μάλλον κάτι φυσιολογικό. Όλα αυτά μέχρι κάποια στιγμή να βρει το Φως του και να ελευθερωθεί. Τότε παύει να είναι ο Σκαπανέας... Λυτρώνεται και Λυτρώνει.
Επειδή εδώ πέρα δεν είμαστε Υποκριτές και όποιος έχει παρακολουθήσει το blog από την αρχή λογικά θα πρέπει να το έχει διαπιστώσει αυτό (Εδώ μιλάμε την γλώσσα της αλήθειας), Αν λοιπόν ερωτηθώ...όχι, δεν έχω βγει Έξω...ακόμα σκάβω...έχω δει λάμψεις, αστραποβολήματα, έχω σκάψει τρύπες - έχω στιγμιαία τυφλωθεί, αλλά Έξω στο Φως Μόνιμα και Αμετάκλητα δεν έχω βγει. Τι είναι αυτό το Έξω; Βγαίνει κανείς; Δεν ξέρω. Λένε ότι κάποιοι έχουν Βγει.»


Τρίτη 1 Απριλίου 2014

Η ΖΩΗ ΤΑ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΟΛΑ.... ΑΣ ΜΗΝ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΜΑΣΤΕ

Η ζωή τα περιλαμβάνει όλα... ας μην κοροϊδευόμαστε. Και όταν λέμε όλα εννοούμε όλα. Μόνο μέσα από το προσωπικό Βίωμα μπορεί κάποιος να «καταλήξει» σε ορισμένες αλήθειες για τον εαυτό του, μέσα από την καθημερινότητα, μέσα από τα «κοινά». Αυτό το blog δεν εκπροσωπεί κάποιο «ιερατείο» κουνώντας το δάχτυλο - για όνομα του θεού. Η επίγνωση είναι χωρίς Όρια, χωρίς Τέλος και χωρίς Κανόνες.
Εδώ πέρα δεν το παίζουμε άγιοι ή αυθεντίες, μακριά από μας αυτά τα διανοητικά βδελύγματα. Άλλοι μπορεί να χρειάζονται τους τίτλους για να κανακεύουν τις ψευδαισθήσεις τους. Είμαστε οι απλοί άνθρωποι οι οποίοι συνθέτουμε και αποσυνθέτουμε. Εδώ πέρα άλλοτε εκφραζόμαστε με Ενθουσιασμό, άλλοτε εκφραζόμαστε με Συγκράτηση και άλλοτε τα ξεπερνάμε όλα αυτά. Αλλά η Πραγματικότητα δεν έχει Εμπόδια που πρέπει κανείς να υπερπηδήσει. Όλα συμβαίνουν Εδώ, Τώρα, στο Παρελθόν και στο Μέλλον.
Επομένως η αλλαγή δεν είναι κάτι τρομαχτικό αλλά δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει σώνει και καλά να μας τρομάζει, δεν σημαίνει επίσης ότι είναι και απαραίτητη. Λέω κάτι βαρύγδουπο; Όσο και να προσπαθήσεις δεν μπορείς να ξεφύγεις από τον δρόμο της Ενότητας, ακόμα και όταν τον αρνείσαι.
Αν κάτι προκαλεί σύγχυση ας το αποδεχτούμε και ας προχωρήσουμε ο καθένας μέσα από τον Δικό του δρόμο. Και σε αυτό είμαι «απόλυτος».


Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014

Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΙΗΣΟΥΣ...

Ο παγκόσμιος πολιτισμός μας είναι ένας συρφετός που σφύζει από θεραπεία. Και ο Ιησούς θεράπευε αλλά, ο Ιησούς ήταν ο Ιησούς. Το μήνυμα του Ιησού ήταν όλο υγεία, όλο τελειότητα, θέληση και απλότητα. Γι' αυτό ακριβώς τον λόγο θεράπευε, για να δείξει ότι η θεραπεία είναι κάτι ευτελές, περιττό και επιφανειακό ΑΝ λείπει η υγεία. Ο Ιησούς έδινε εν μέρει στους ανθρώπους αυτό που ήθελαν, χωρίς να υπολογίζει το προσωπικό του κόστος. Δεν ήταν ηθελημένα ασυνείδητος αλλά ασυνείδητα ο εαυτός του. Η υγεία δεν βρισκόταν στον θεραπευτή Ιησού αλλά, στον Ιησού «Άνθρωπο».
Οι άνθρωποι θαμπώνονται με τα εξωτερικά θαύματα και όχι με την ουσία, που είναι η μυστικιστική αυτοφανέρωση της ψυχής τους, η ανάδειξη της πραγματικής τους φύσης και η συνειδητοποίηση ότι φύση για τον άνθρωπο δεν είναι κάτι εξωτερικό αλλά, αντίστροφα όλα αντανακλούν ως Ένα από μέσα προς τα έξω.
Ο Ιησούς εκτελέστηκε γιατί οι άνθρωποι δεν ήταν και δεν είναι έτοιμοι να απεξαρτηθούν από την κανονικότητα και τα δεσμά της ψυχής τους, από την εξέλιξη και οπισθοδρόμηση, από την μεταβατική κίνηση της ζωής των ανθρώπων που συνδέεται με την γιγάντωση της ανθρώπινης συνείδησης από την μια και την ηθική αποχαλίνωση του ανθρώπου από την άλλη – αλλά για αυτό θα μιλήσουμε κάποια άλλη φορά. Ο Ιησούς πρόσφερε, ένα δυνητικό όπλο Απεξάρτησης που ακόμα διχάζει τον άνθρωπο. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του Ιησού που ελάχιστοι έχουν συνειδητοποιήσει.
Ο Ιησούς «θυσιάστηκε» από την άγνοια των ανθρώπων, γιατί δεν είχε τίποτα να αποδείξει, τίποτα, γιατί ήταν πιστός στις αρχές του. Και αρχή σημαίνει να αναγνωρίζεις την καλή πράξη και να πράττεις με καλή ψυχή. Ή αλλιώς να έχεις γνώση του αγαθού και να το πραγματώνεις σε ζωή. Αυτό είναι και το νόημα του να αγαπάς τον εχθρό σου που θεωρητικά και πρακτικά μετουσίωσε ο Ιησούς. Θεωρία και πράξη δεν μπορεί να είναι διαχωρισμένα στον Μεταβατικό-Φωτισμένο-Ενοποιημένο Άνθρωπο. Διαφορετικά ο άνθρωπος μπλέκεται σε ένα ατέρμονο ροϊκό γίγνεσθαι και τότε είναι που σπαταλά ψυχολογική ενέργεια για να αλλάξει, για να γίνει. Ενώ δεν βλέπει ότι Ήδη Είναι, ότι Ήδη Αλλάζει. Επομένως θεωρία και πράξη δεν είναι παρά τα πετάλια του άρματος της ψυχής.

Ο Ιησούς με την σταύρωση του απέδειξε ότι είναι ο μεγαλύτερος εξευτελιστής του κοιμισμένου ανθρωπίνου είδους. Αλλά, το κοιμισμένο ανθρώπινο είδος συνεχίζει να τον δοξάζει για τους δικούς του άθλιους λόγους. Και ο Ιησούς συνεχίζει να χλευάζει τους ανθρώπους πίσω από την πλάτη τους.
Έτσι ο Ιησούς είναι ίσως από τους πιο ευτυχισμένα αδικημένους ανθρώπους στην παγκόσμια ιστορία. Αλλά αυτά είναι απλά η δικιά μου εκδοχή (μελλοντικά αδικημένη ή μη). Άλλωστε απλά εκφράζω μία αλήθεια προσαρμοσμένη στο δικό μου μεταβλητό Είναι. Προσοχή όμως: Η αλήθεια είναι μία γι΄ αυτό δεν έχει απόλυτες προεκτάσεις. Που σημαίνει τι; Όχι ότι ο καθένας μπορεί να χειραγωγεί εν αγνοία του την γνώση αλλά, σημαίνει την αφηρημένη σύλληψη της γνώσης μη διαχωρισμένης από την κατανόηση. Άρα δε μιλάμε για εφήμερη εγωκεντρική ή ιδεολογική γνώση αλλά για πρακτική γνώση. Σημαίνει επίσης ότι το Ουσιαστικό Κέντρο από το οποίο εκπορεύονται όλα είναι ένα.

Ο Ιησούς πρόσφερε την Σημαντικότερη Διδασκαλία στο ανθρώπινο είδος και συνεχίζει να την προσφέρει. Στην πραγματικότητα ο Ιησούς τοποθέτησε την διδασκαλία του μέσα στο ανθρώπινο γενετικό υλικό, όχι ως αποτυχημένη πατέντα θρησκεύματος-πίστης αλλά, ως θρησκεία με την έννοια της Ψυχικής Ικανότητας. Έτσι που ο Ιησούς αντιπροσωπεύει το ανθρώπινο γενετικό υλικό σε Μετάβαση. Και αυτός είναι ο συμβολισμός της σταύρωσης, του θανάτου και της ανάστασης.
Ο Ιησούς παραμένει αθάνατος και χασκογελά χωρίς στην πραγματικότητα να το θέλει.
Όλη η ζωή μας, πριν τον Ιησού ως εσώτερο σύμβολο και μετά τον Ιησού με τους πολίτες, τους πολιτικούς, το ιερατείο, τους γραβατωμένους και τους δήθεν πνευματικούς ανθρώπους ψάχνουν μάταια να βρουν τον Ιησού μέσα τους. Και αυτό γιατί προσπαθούν να διακηρύξουν την επίπλαστη αυτονομία τους (όσοι το προσπαθούν) με το να διαφύγουν από την πραγματικότητα που οι ίδιοι δημιούργησαν συντηρώντας την πραγματικότητα.
Ο Ιησούς ήταν και είναι ένας εξαιρετικός Ηθο-ποιός. Απλώς έτυχε να κριθεί και να αντιμετωπιστεί από μερικά κτήνη και τους χειραγωγούς τους. Επομένως ο Ιησούς και ως τέτοιον πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε ήταν πάνω από όλα ένα σύμβολο ανιδιοτελούς αγάπης και ελευθερίας. Ένα σύμβολο που ποτέ δεν ταπεινώθηκε, ένα σύμβολο που ποτέ δεν θυσιάστηκε, αν και φαινομενικά έτσι νομίζει ο κόσμος. Ο Ιησούς μέχρι το τέλος της ζωής του πάλεψε, όχι για να ξεχωρίσει μέσα από το πλήθος, όχι για να γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος για χάρη κάποιων εκμεταλλευτών, αλλά γιατί ήταν ένας τέλειος Άνθρωπος, που τοποθέτησε την ζωή, στην ανθρώπινη ζωή, στην πράξη. Και έτσι καθίσταται ένα σύμβολο απόλυτης Μοναδιαίας Ενότητας. Τι σαν οι άνθρωποι ήταν τυφλωμένοι από άγνοια και συμφέροντα, δεν έχει καμία σημασία. Έτσι, ο Ιησούς δεν ήταν μάρτυρας όπως μερικοί ήθελαν να τον κάνουν αλλά, αυτός που ενοποίησε την ζωή και τον θάνατο.

Αν προσπαθήσεις να μοιάσεις στον Ιησού Χριστό, θα χάσεις το νόημα (ούτε καν στον εαυτό σου μην προσπαθήσεις να μοιάσεις).
Εδώ πέρα δεν εξετάζουμε τον Ιησού Χριστό, ως θεό ή ιστορικό πρόσωπο ή θεάνθρωπο. Αλλά εξετάζουμε με την ματιά του παιδιού που περιλαμβάνει όλες αυτές και καμία πλευρά του Ιησού, με εκείνη την αγνή ματιά που δεν προσπαθεί να σφετεριστεί πνευματικά και να προβάλλει υλιστικά. Εξετάζουμε το φαινόμενο Ιησούς ως σύμβολο με συμβολικές πράξεις. Επομένως σε καμία περίπτωση δεν κάνουμε νοητικά άλματα για τα οποία μας κατηγορούν οι απόλυτοι ακριβολόγοι ορθολογιστές και οι φανατικές πνευματικές αυθεντίες. Γι΄ αυτό καλούμαστε να αποσυμβολίσουμε μέσω της «αναίρεσης» του συμβόλου. Διαφορετικά θα συνηγορούσαμε και εμείς σε μια σκοταδιστική και ανόητη αντιπαράθεση και παράθεση μουχλιασμένων απόψεων-γνώσεων για δίπολα πίστης-απιστίας, επιβεβαίωσης-ανατροπής  -  ΟΛΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ (προς το παρόν). Έτσι διαφυλάττουμε την ασταμάτητη επίγνωση της ζωής, κάτι το οποίο θα εξηγήσουμε σε επόμενα άρθρα. Δυστυχώς δεν έχουμε τις γραφειοκρατικές αποδείξεις για την ύπαρξη του Ιησού, σε αντίθεση με τους φωτισμένους που πάτησαν στην γη, όπως ο Σάκια Μούνι (Βούδας), ο UG, ο Σωκράτης και άλλοι. Αυτοί «κρίνονται» ως άνθρωποι που δεν κατάφεραν να ανοίξουν τον δρόμο της λύτρωσης για την ανθρωπότητα.

Ο Ιησούς ήταν ένας άνθρωπος-σύμβολο που σκορπούσε παντού το ανεξάντλητο φως του. Αλλά οι άνθρωποι, οι φανατικοί, οι εκμεταλλευτές και τα «πρόβατα», είναι σκοτεινοί, και είναι σκοτεινοί γιατί δεν πιστεύουν στο φως. Κάτι όμορφο βλέπουν, και δεν ξέρουν τι να το κάνουν, κάπως πρέπει να το χρησιμοποιήσουν, και όταν δεν μπορούν τρομάζουν, και έτσι αφυπνίζεται η ασχήμια μέσα τους. Άσχημοι άνθρωποι σταύρωσαν ηθικά ή ετυμηγορικά, τον Ιησού. Αλλά ο Ιησούς ακριβώς επειδή ήταν όμορφος - δεν μπορούσε να μην είναι όμορφος - δεν υποτάχθηκε στα θελήματα των άσχημων.

Γι΄ αυτό ο όμορφος άνθρωπος δεν μπορεί να χάσει ποτέ την ικανότητα της διάκρισης, δεν μπορεί να πάρει ναρκωτικά για να νιώσει χαρούμενος. Ο όμορφος άνθρωπος δεν μπορεί να αδιαφορεί για ότι συμβαίνει γύρω του, δεν ζει στον κόσμο σαν ένας νοητικός οπιομανής. Η ομορφιά του δεν είναι επιλεκτική, αλλά, την ακτινοβολεί παντού, σε ότι όμορφο ή άσχημο και άρα έχει επίγνωση των ευθυνών του, ακόμη και της ίδιας του την ασχήμιας εξαιτίας της δυνατότητα της ενσυναίσθησης που είναι και το ραντάρ διάκρισης και αποδοχής. Αλλά και παραπέρα εξαιτίας της υποκειμενικής του Φωνής, που δεν έχει φραγμούς Επίγνωσης. Ο όμορφος άνθρωπος δεν αρνείται την ασχήμια μέσα του, δεν περιορίζεται από αυτήν, αποσπάται από αυτή. Αν αρνιόταν την ασχήμια θα ήταν σαν να αρνιόταν την ίδια την ζωή.

Τα πράγματα στην εποχή μας δεν έχουν αλλάξει, καθώς η κτηνωδία απλά αλλάζει μορφές. Γιατί φοβόμαστε και δεν ακολουθούμε το παράδειγμα του Ιησού; Γιατί δειλιάζουμε στις φωνές ανεγκέφαλων και συμφεροντολόγων, που προειδοποιούν να σωπαίνουμε; Γιατί θαμπωνόμαστε από κήρυκες της γνώσης (τους ευρυμαθείς) σε σύγχυση; Δεν μιλάω για τους νοήμονες ανθρώπους που με τις επιφυλάξεις τους μας προβληματίζουν και μας κάνουμε να διαχειριστούμε καλύτερα τον εαυτό μας. Με άλλα λόγια γιατί οπισθοχωρούμε στην ιδιοτελή σκοπιμότητα; Δεν πρέπει να λες την αλήθεια, δεν πρέπει να μιλάς, δεν πρέπει να είσαι ο εαυτός σου. Γιατί όταν είσαι ο εαυτός σου είσαι κίνδυνος για το κατεστημένο, είσαι ταραξίας, είσαι επαναστάτης, είσαι τρομοκράτης, είσαι περιθωριακός. Ε, όχι λοιπόν, αδιαφορώ για σας. Αδιαφορώ για τους εαυτούληδες σας, αδιαφορώ για τους φόβους σας, αδιαφορώ για τα κέρδη σας. Αφήστε με να είμαι ο αποδιοπομπαίος τράγος αν αυτό σας ικανοποιεί, δεν με ενδιαφέρει. Όποιος θέλει να δεχτεί την αλήθεια την δέχεται όποιος δεν θέλει βρίζει γιατί κατά βάθος θέλει, γιατί είναι σε σύγχυση. Σνομπάρω αμείλικτα τον πολιτισμό και τα φερέφωνα του: πολιτικά, θρησκευτικά, και άσημα. Αλλά όχι, τα θύματα δεν φταίνε. Αλλά ακόμη και τα θύματα γίνονται θύτες. Και ως θύτες είναι πάλι θύματα. Ακόμη και το μεγαλύτερο θύμα να είσαι, ακόμη και ο μικρότερος θύτης να είσαι, είσαι υπεύθυνος για ότι συμβαίνει σε αυτόν τον κόσμο. Είσαι υπεύθυνος γιατί γεννήθηκες, γιατί είσαι μέλος της ομάδας που λέγεται ανθρώπινη φυλή, ακόμα και ο σοφότερος άνθρωπος να είσαι. Είσαι υπεύθυνος γιατί καθημερινά βιώνεις την μοίρα της ανθρώπινης φυλής χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα. Αλλά γιατί είναι τόσο κακό να θεωρείς τον εαυτό σου υπεύθυνο;. Χαμογέλα λιγάκι.

Mα πώς να χαμογελάσεις φίλε/φίλη, πώς να ακολουθήσεις το παράδειγμα του Ιησού; Μην πάμε μακριά. Αν κάθε ένας από εμάς έκανε από κάτι μικρό, έστω στον τρόπο σκέψης του, θα ήταν σημαντικό. Βάζεις γυαλιά ηλίου για να προφυλαχθείς από τον ήλιο, επειδή σε παραμύθιασαν ότι θα βλάψεις τα μάτια σου, ότι θα κάνεις ρυτίδες. Και έπειτα μια ολόκληρη βιομηχανία εξωτερικής ομορφιάς ή οποία βασίζεται στο φόβο σου, αναδύεται, για να πουλήσει συγκαταβατική ομορφιά και συγκαταβατικά πρότυπα ομορφιάς. Έπειτα κάνεις ρυτίδες. Μία επιφανειακότητα θεραπείας σε περιμένει, για να ξεχάσεις την υγεία σου. Μας ρημάζουν δεν το βλέπεις; Αλλά εσύ τώρα μπορεί να νομίζεις ότι είμαι κατά της θεραπείας, γιατί θες να ελέγχεις και ταυτόχρονα να διατηρείς το λαμπερό προφίλ σου. Αυτό κάνουν και οι μεγαλοδιαφθορείς μας. Εκμεταλλεύονται τα τραύματα μας.
Έτσι οι εγωιστικά καλοπροαίρετες επιλογές των ανθρώπων γιγαντώνουν αθόρυβα και εγκαθιστούν έναν πολιτισμό φαύλο – εμείς με τις επιλογές μας τον φτιάχνουμε.
Αλλά πάνω από όλα εσύ είσαι ένας καλός πολίτης, ένας καλός πιστός. Και άνθρωπος; Έλα μωρέ δεν βαριέσαι, άνθρωπος γίνομαι και αύριο. Αύριο σημαίνει ποτέ.

Χωρίς πτώση δεν υπάρχει εξέλιξη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να συνεχίσουμε να πέφτουμε ακολουθώντας το παράδειγμα των πρωτόγονων πρωτόπλαστων. Είμαστε αρκετά ώριμοι ώστε να σπάσουμε τον κύκλο; Αυτό το μήνυμα μας έδωσε ο Ιησούς Χριστός με τον ερχομό του... ότι δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε να πέφτουμε. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι με τόλμη να ατενίζουμε στο Μέλλον, που φτιάχνεται κάθε στιγμή, τώρα, έστω και με πόνο.



  

Σάββατο 15 Μαρτίου 2014

ΕΚΦΡΑΣΗ ΚΑΙ ΦΩΤΙΣΗ

Aυτά που γράφεις βγάζουν νόημα; ΑΝ ΝΑΙ, δώστα. Δεν έχει σημασία αν γράφει κάποιος διανοητικά, πνευματικά, κοινωνιολογικά ειδικότερα, ή οτιδήποτε άλλο, όσο, αν αυτό που γράφει είναι προσφορά και εύγλωττο. Δώστο και αυτός που είναι έτοιμος να το διαβάσει θα το διαβάσει, αυτός που δεν είναι έτοιμος ή δεν θέλει, δεν θα το διαβάσει. Από εκεί και πέρα είναι θέμα κατανόησης της όποιας ομιλούμενης γλώσσας, άρα και μόρφωσης. Ακόμα όμως και μέσα από κάτι ακατανόητο μπορείς να μάθεις κάτι. Κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο έκφρασης που δεν υπαγορεύεται από κανέναν, αλλά, αν γράφεις για να επιδείξεις, τότε αυτοπεριορίζεσαι στο πλαίσιο της εν δυνάμει «ετεροϋπαγόρευσης». Θα ήταν τολμηρό να πούμε ότι υπάρχει καλός και κακός γραπτός λόγος η προφορικός λόγος. Υπάρχει αισχρός λόγος, υπάρχει ευγενικός, λόγος, υπάρχουν διαφοροποιήσεις και υποστάδια, και υπάρχει και ο λόγος που προέρχεται από μια Συνείδηση χωρίς Συνείδηση, ο «κενός λόγος», ο οποίος περιλαμβάνει τα πάντα.
Εδώ πέρα δεν γράφω για να εφαρμόσουμε αυτά που γράφουμε. Δεν υπάρχει τίποτα να εφαρμοστεί μέσα από νεκρά λόγια. Εδώ πέρα γράφουμε για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την ζωή μας, την ζωή που πρέπει να κατανοήσει ο κάθε ένας μόνος του. Επομένως δεν το παίζουμε φωτισμένοι ή φωστήρες, αλλά, φανερώνουμε κομμάτια από την ψυχή μας και φανερώνουμε τις πραγματικές δυνατότητες που έχει ο άνθρωπος στην πράξη. Επομένως ότι γράφεται δεν παρέχεται προς απομνημόνευση των αναγνωστών, ούτε και δικιά μου. Αλλά ότι γράφεται είναι ένα παράθυρο, ένα ευκαιριακό εργαλείο για την καλύτερη κατανόηση των καθημερινών μας προβλημάτων. Ο γραφών δεν ενευρίσκεται σε κάποιο βάθρο από το οποίο αγναντεύει τους υπόλοιπους ανθρώπους αλλά συμβαδίζει με τους ανθρώπους σε ένα κοινό πεπρωμένο. Ο γραφών από το δικό του επίπεδο αυτογνωσίας το οποίο διαρκώς μεταβάλλεται μοιράζεται την δική του νευρολογική αυτογνωσία, η οποία αναιρείται όμως από την ίδια την ζωή. Ακόμα και ο γραφών δεν μπορεί να εφαρμόσει αυτά που γράφει, όχι γιατί είναι λάθος, όχι γιατί είναι απαραίτητα ο ίδιος ανεπαρκής αλλά γιατί τον προλαβαίνει η μεταβατική κίνηση της ζωής. Όταν είσαι παρόν στην ζωή σου τι υπάρχει για να θυμηθείς; Αυτογνωσία δεν σημαίνει ότι στις κρίσιμες στιγμές ανατρέχω στην εγκυκλοπαίδεια που έχω στο μυαλό μου - μπορεί να χρειαστεί και να το κάνω - αυτογνωσία σημαίνει είμαι σίγουρος για τον εαυτό μου, είμαι σίγουρος τι πρέπει να κάνω. Πότε; Όταν δεν χρειάζεται να σκέφτομαι άλλο, όταν δεν χρειάζεται να ανατρέχω άλλο. Όταν έχω ένα ακλόνητο νευρικό σύστημα, μία αλήθεια, που μου λέει τι; Ότι όλα είναι περαστικά, δεν χρειάζεται να φοβάμαι τίποτα. Όλα είναι Ένα. Αυτό θέλει πολύ κόπο για να το πετύχει κάποιος. Είναι ένας τέτοιος άνθρωπος σοφός ή φωτισμένος; Αν δηλώσει ότι είναι, δεν είναι κάτι κακό. Ούτε εμείς είναι κακό να πούμε ότι ο τάδε.. είναι φωτισμένος. Αν τώρα προσκολληθεί σε αυτό παύει να είναι φωτισμένος, γιατί η ζωή θα τον έχει ξεπεράσει – ΠΡΑΚΤΙΚΑ, μέσα από την καθημερινότητα και ΜΗ ΠΡΑΚΤΙΚΑ. Αν ερωτηθούμε λοιπόν τι είναι φώτιση, θα απαντήσουμε ότι η φώτιση είναι κάτι που συμβαίνει στιγμιαία και χάνεται στιγμιαία. «Μονιμότητα» σημαίνει να μην χρειάζεται να αναγνωρίσεις στον εαυτό σου ότι είσαι φωτισμένος. Είναι τόσο απλά τα πράγματα. Και εξάλλου όταν μπαίνεις στην διαδικασία να διακρίνεις το αληθινό από το ψεύτικο, δαπανάς επιπλέον χρόνο, παίζεις το παιχνίδι των ερωτοαπαντήσεων και ξεφεύγεις από το παρόν. Δεν λέμε ότι είναι βλαπτικό να αναρωτιέται κανείς, αλλά πώς αυτό βοηθάει κάποιον; Η ζωή δεν χρειάζεται να συγχωρέσει τους »ιερόσυλους» πολλώ δε μάλλον έναν σοφό άνθρωπο. Υπό αυτήν την έννοια ο σοφός δεν χωρίζει τους ανθρώπους σε συνηθισμένους ή μη γιατί αναγνωρίζει ότι όλοι είναι συνηθισμένοι άνθρωποι (αν μπορείς να αποκτήσεις αυτογνωσία ή θεογνωσία πουλώντας μήλα, πούλα μήλα - όποιος κρίνει κρίνεται αν σε ενδιαφέρει να κάνεις κάτι άλλο κάνε κάτι άλλο αν δεν σε ενδιαφέρει τίποτα μην κάνεις τίποτα – δεν μπορείς να καθορίσεις στην ζωή με ποιο τρόπο θα σε εμφυσήσει). Ο σοφός δεν λυπάται τους αδύναμους γιατί αναγνωρίζει μέσω του εαυτού του την απύθμενη δύναμη τους. Οι τυχόν αλλαγές στην διάθεση του είναι κάτι τελείως πρόσκαιρο και υποβοηθητικό για να μπορεί να λειτουργεί με σύνεση σε αυτόν τον κόσμο. Δεν βρίσκεται σε αυτόν τον κόσμο για να μπλοκάρει τις αισθήσεις του, ούτε για να εξαρτάται από αυτές. Αλλά δεν μένει και ανεπηρέαστος από το γίγνεσθαι και τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν μόνιμα ή προσωρινά το νευρικό του σύστημα. Όταν για παράδειγμα πεθαίνει ένας άνθρωπος εκτιμούμε περισσότερο τα προσωπικά του αντικείμενα. Όχι γιατί είμαστε φετιχιστές και δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τον θάνατο (αν και μπορεί να συμβαίνει αυτό) αλλά μέσω του θανάτου αναγνωρίζουμε την ιερότητα όλων των πραγμάτων. Αποκτάμε μια ενόραση του υπεραισθητού κόσμου και διακρίνουμε έστω προσωρινά ότι όλα είναι ενοποιημένα. Ο θάνατος τελικά δεν είναι παρά μια επιστροφή στην ζωή.
Συνοψίζοντας.... δεν μιλάω στον άνθρωπο για τον άνθρωπο. Μιλάω στα αρχέτυπα των ανθρώπων και στους ανθρώπους των αρχετύπων. Ο λόγος μου είναι ενωτικός και ταυτόχρονα καταστρεπτικός. Χτυπάω τον άνθρωπο για να βγάλω πνεύμα, και μιλάω στο πνεύμα για να μεταμορφώσει τον άνθρωπο. Εγώ επίσης δεν εξαιρούμαι από αυτήν την διαδικασία, θα ήταν τουλάχιστον ανόητο αν ισχυριζόμουν κάτι τέτοιο. Απλώς η δικιά μου γνώση, γίνεται και δικιά σας γνώση. Ή καλύτερα, η δικιά μου γνώση γίνεται γνώση της ανθρωπότητας. Δεν υπάρχει δικιά μου και δικιά σας γνώση στην πραγματικότητα, αυτά είναι αληθινές ψευδαισθήσεις – εμπνεύσεις που αυτόματα αναιρούνται από την Μεγάλη κίνηση της ζωής. Κάθε ατομική ανθρώπινη γνώση είναι ταυτόχρονα γνώση όλης της ανθρωπότητας, που απλώς λόγω φυσικών περιορισμών δεν μπορούμε να αντιληφθούμε. Και προς το παρόν δεν θα αναφερθούμε περισσότερο σε αυτό το θέμα. Επομένως, εγώ δεν βρίσκομαι εδώ για να σας πω πως θα επιβιώσετε, αυτό είναι κάτι που δεν με αφορά, ούτε με ενδιαφέρει ποια είναι τα βιώματα σας ή οι τραυματικές εμπειρίες σας. Δεν είμαι ειδικός νευρώσεων ή ψυχώσεων ούτε κάποιου είδους Αυθεντία που αποζητά την προσοχή σας. Δεν μου πέφτει κανένας λόγος να σας πω: κάντε αυτό, μην κάνετε εκείνο....

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2014

ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ U.G Krishnamurti

Συνέντευξη του UG Krishnamurti στην εκπομπή Thinking Allowed με τον Jeffrey Mishlove

Μετάφραση στα ελληνικά: Δήμητρα Ανδρίτσιου (Δασκάλα Αγγλικών)

Επιμέλεια: Αντώνης Χαρατσής


M: Οι άνθρωποι συχνά αναφέρονται σε σας ως ένα φωτισμένο ον και ξέρω ότι νιώθετε άβολα μ' αυτό. Στην πραγματικότητα μου είπατε νωρίτερα ότι δεν νιώθετε βολικά με την έννοια "ον" συνολικά.

UG: Το ερώτημα αναδύεται μόνο σε σχέση με το «γίγνεσθαι». Και η φώτιση είναι επίσης γίγνεσθαι. Έτσι θα πάω ένα βήμα παραπέρα και θα πω ότι το ανθρώπινο μυαλό, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη με ή χωρίς εισαγωγικά, ενδιαφέρεται μόνο για τη δραστηριότητα των αισθήσεων. Ο ζωντανός οργανισμός του ανθρώπινου σώματος, όπως κι αν θες να το ονομάσεις, αντιδρά μόνο στα ερεθίσματα. Δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την ευχαρίστηση. Βλέπεις, τη στιγμή που χρησιμοποιείς την σκέψη για να βιώσεις οτιδήποτε όσον αφορά την ευχαρίστηση, γίνεται πόνος γι' αυτό το σώμα.

M: Επιδιώκουμε τον αισθησιασμό κι όμως βρίσκουμε μόνο πόνο σ' αυτό.

UG: Αγαπάμε τον πόνο με άλλα λόγια. Απολαμβάνουμε τον πόνο και τον αποκαλούμε ευχαρίστηση. Το ανθρώπινο σώμα δεν ενδιαφέρεται για την ευχαρίστηση κανενός είδους. Ενδιαφέρεται μόνο να διατηρήσει την ευαισθησία του νευρικού συστήματος και την ευαισθησία της λειτουργίας του σώματος. Έτσι τη στιγμή που θα πεις ότι μια συγκεκριμένη αίσθηση είναι μια ευχάριστη αίσθηση, ακολουθεί και η απαίτηση να το κάνεις να κρατήσει περισσότερο. Έτσι αυτή η απαίτηση να κρατήσει η αίσθηση περισσότερο, μετατρέπει αυτό που αποκαλούμε ευχαρίστηση σε πόνο κι αυτό είναι μια οδυνηρή αίσθηση για το σώμα. Το σώμα προσπαθεί να ξεφορτωθεί αυτή την αίσθηση κι αυτό που μένει είναι πόνος.

M: Μου φαίνεται ότι όσο μεγαλύτερη η ευχαρίστηση, τόσο μεγαλύτερος είναι ο πόνος.

UG: Σε αυτό που ονομάζουμε ευχαρίστηση έχουμε εισάγει βαθμίδες (λίγο, περισσότερο κτλ) επειδή η σκέψη ενδιαφέρεται όλο και περισσότερο για κάτι και όλο και λιγότερο για το άλλο. Δεν έχω κάτι εναντίον της ευχαρίστησης. Βλέπεις, από τη στιγμή που χρησιμοποιούμε τη σκέψη ως εργαλείο για να έχουμε ευχαρίστηση, τότε έχουμε πρόβλημα. Από τότε που ο άνθρωπος έχει καταλάβει - δε μ' αρέσει να χρησιμοποιώ τον όρο άνθρωπος ή ανθρώπινο ον ή γενικούς όρους όπως ο μέσος άνθρωπος γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι εσύ κι εγώ που καθόμαστε εδώ - άρα από τότε που αυτή η ανάγκη για μόνιμη ευτυχία είναι κάτι που δεν μπορεί να επιτευχθεί με κανένα τρόπο. Όποια σκέψη που είναι ανοιχτή προς εμάς που έχουμε προβάλλει και δημιουργήσει για το τι ονομάζεται φώτιση, θεός, αυτοπραγμάτωση, ονόμασε το όπως θες, αυτή είναι η απόλυτη ευχαρίστηση.

M: Υπάρχουν ιστορίες από την Ινδία, μάλλον τις έχετε ακούσει, για μεγάλους αγίους οι οποίοι υποτίθεται ότι είναι σε κατάσταση συνεχούς σεξουαλικού οργασμού.

UG: Αυτά είναι μόνο ότι πουλάνε οι γκουρού στην αγορά σήμερα. Βλέπετε, το σεξ είναι κάτι για το οποίο το σώμα δε νοιάζεται. Είναι οδυνηρό και υπάρχει μόνο για ένα σκοπό.. την αναπαραγωγή. Ένας ζωντανός οργανισμός ενδιαφέρεται μόνο για δυο πράγματα: την επιβίωση και έπειτα την αναπαραγωγή του. Άρα όταν η σκέψη εμπλέκεται στο να μετατρέψει κανείς το σεξ σε ευχαρίστηση έχουμε δημιουργήσει ένα πρόβλημα. Είναι η ίδια σκέψη που σε κάνει να νιώθεις ότι η ευχαρίστηση μπορεί να παραταθεί σε μεγαλύτερο βαθμό, σε όλο και περισσότερο χρονικό διάστημα και μετά το κρατάς περισσότερο και γίνεται πιο οδυνηρό για το σώμα.

M: Σχεδόν ακούγεσαι Βικτωριανής εποχής σ' αυτή σου την προσέγγιση...

UG: Δεν είμαι. Το σεξ είναι τελείως άσχετο με το θέμα της φώτισης. Έχει γίνει της μόδας στις μέρες μας για όλους αυτούς τους ανθρώπους να προωθούν στην αγορά το σεξ ως το μέσο προς τη φώτιση. Αλλά στην πραγματικότητα είναι παντελώς άσχετο με αυτό που αποκαλούμε φώτιση. Είτε αρνείσαι το σεξ, είτε ασχολείσαι με το σεξ δεν έχει καμία σύνδεση με αυτό που ψάχνεις στη ζωή σου. Αλλά, βλέπετε σε μια κοινωνία όπου το να αρνηθείς το σεξ είναι σημαντικός παράγοντας, κάτι το ουσιώδες για τον πνευματικό σου στόχο, δυστυχώς οι γκουρού στην αγορά, οι οποίοι πουλάνε τη φώτιση, εφεύραν αυτό που ονομάζεται ταντρική εμπειρία και το χρησιμοποιούν αυτό για να φτάσουν στον πνευματικό σκοπό.

M: Σωστά, έχουμε το ταντρικό κομμάτι από τη μια μεριά κι αποχή από την άλλη και λέτε ότι...

UG: Και τα δύο είναι το ίδιο. Είναι τελείως ασύνδετα με το ερώτημα της φώτισης. Μόλις δεις το θέμα της φώτισης ή την ζήτηση για φώτιση είναι ξέχωρο από το σεξ τελείως ως μέσο προς τη φώτιση. Μπορούμε να το δούμε διαφορετικά και να κάνουμε το ερώτημα αν υπάρχει φώτιση καθόλου. Έχουμε δεχτεί, έχουμε πάρει ως δεδομένο ότι υπάρχει κάτι που ονομάζεται φώτιση αλλά ποτέ δεν το αμφισβητούμε επειδή μόλις αμφισβητήσουμε όλη την ιδέα της φώτισης ή όπως το θέτετε την ιδέα της φώτισης, αμφισβητούμε τους δασκάλους, έχουμε μιλήσει γι' αυτό κι έχουμε επενδύσει απίστευτη πίστη σε αυτούς κι έτσι το συναίσθημα έρχεται στην επιφάνεια και το αποδεχόμαστε ως θεϊκή αλήθεια.

M: E, ναι, έχουμε αυτή την ιδέα για τους σπουδαίους σοφούς της αρχαιότητας και πολλοί διαφορετικοί πολιτισμοί έχουν γράψει και μιλήσει για υψηλότερες καταστάσεις συνειδητότητας και φώτισης.

UG: Αυτό είναι αλήθεια, αλλά αμφισβητώ την ίδια την συνείδηση. Υπάρχει συνείδηση; αυτή είναι η ερώτησή μου. Άρα συνειδητοποιείς τον εαυτό σου και τον κόσμο γύρω σου μόνο με τη βοήθεια της γνώσης που δίνεται σε μας από αυτούς που αποκαλούμε σπουδαίους σοφούς και σωτήρες του ανθρώπου. Άρα, είναι δυνατόν να είσαι συνειδητός χωρίς τη βοήθεια αυτής της γνώσης; Έτσι έχουμε το ερώτημα. Αυτό που έχουμε πάρει ως δεδομένο ως αφελείς, το αποδεχόμαστε και μετά περνάμε όλη μας τη ζωή με φώτιση, συνειδητοποίηση του Θεού, αυτοπραγμάτωση όπως θες πες το.

Μ: Με άλλα λόγια φαίνεται να υπάρχει ένα παράδοξο εδώ επειδή από τη μια πλευρά έχουμε την συνειδητότητα που φαίνεται να μας οδηγεί στο να αμφισβητήσουμε την παράδοση, τις αλήθειες που μας έχουν δοθεί κι από την άλλη εσείς λέτε ότι χωρίς αυτή την παράδοση δε θα είχαμε αυτή τη συνειδητότητα.

UG: Ξέρετε αυτό είναι μέρος της δομής της σκέψης μας. Βλέπετε, δυστυχώς η σκέψη έχει διαιρεθεί στα δύο και έχει δημιουργήσει αυτή τη δυικότητα, τη νευρωτική κατάσταση για μας. Όλη μας η κουλτούρα μας διδάσκει ότι δεν πρέπει να ανταγωνιζόμαστε. Η φιλοδοξία είναι κάτι που δεν πρέπει να έχεις.

Μ: Οι πνευματικές διδασκαλίες τείνουν να τα λένε αυτά

UG: Οι πνευματικές διδασκαλίες απαιτούν να μην έχεις φιλοδοξίες, απληστία, αυτό ή το άλλο. Αλλά ταυτόχρονα η φιλοδοξία είναι απολύτως απαραίτητη για την επιβίωσή μας στην κοινωνία στην οποία βρισκόμαστε σήμερα. Άρα, αυτό έχει δημιουργήσει αυτή τη νευρωτική κατάσταση για μας. Θέλουμε ευχαρίστηση, αλλά ταυτόχρονα ξέρουμε ότι η ευχαρίστηση μας δίνει πόνο. Η απαίτηση για μονιμότητα είναι η βασική απαίτηση της σκέψης. Βλέπετε ενδιαφέρεται για μονιμότητα.. τη μονιμότητα όχι αυτού του οργανισμού, αλλά τη μονιμότητα της συνέχισης της σκέψης. Άρα το σώμα ξέρει με κάποιο τρόπο ότι είναι μόνιμο όχι με την έννοια που ξέρουμε ότι κάτι είναι μόνιμο και κάτι άλλο δεν είναι, αλλά η γνώση αυτού του είδους που ξέρει ότι είναι μόνιμη. Άρα δεν ενδιαφέρεται για την ιδέα ότι αυτό κάποτε τελειώνει. Η γνώση που εμπλέκεται στην ευχαρίστηση είναι αυτή που κάνει την ερώτηση: «τι θα συμβεί σ’ αυτό τον ζωντανό οργανισμό όταν πεθάνει»;. Βλέπεις, για τον οργανισμό δεν υπάρχει αυτό που λέμε θάνατος. Επειδή δεν υπάρχει τρόπος να βιώσει το γεγονός ότι ζει αυτή τη στιγμή και ότι θα πεθάνει μετά από 60-70 χρόνια.

Μ: Θέλετε να πείτε ότι το σώμα δεν πεθαίνει. Αλλά τι γίνεται με το πνεύμα;

UG: Η πίστη αυτή… ο εαυτός, η ψυχή, το πνεύμα, ονομάστε το όπως θέλετε, εφευρίσκεται από τη σκέψη και είναι αυτή η σκέψη που είναι υπεύθυνη γι’ αυτό που βιώνουμε κι ονομάζουμε σκέψη, εαυτός, πνεύμα. Δε θέλω να σταθώ στην επιπολαιότητα του ορισμού της σκέψης. Η λέξη spirit (πνεύμα) είναι λατινική…

Μ: Έχει να κάνει με την αναπνοή..

UG: Ναι, σημαίνει αναπνοή… και αν πάρεις ένα άτομο και του σταματήσεις την αναπνοή αυτό ονομάζεται θάνατος. Έτσι το γεγονός ότι βλέπεις ότι σταματά η αναπνοή, σε κάνει να θέλεις να ξέρεις αν υπάρχει κάτι που να συνεχίζεται μετά το θάνατο. Ενδιαφέρεσαι να μάθεις αν κάτι επιβιώνει από αυτή την κατάσταση του σώματος που ονομάζεται θάνατος.

Μ: Εγώ θα σκεφτόμουν ότι το σώμα μου δε θα επιβιώσει, ότι θα σαπίσει, αλλά ίσως η ικανότητα να το βιώσω σε κάποιο επίπεδο θα επιβιώσει.

UG: Μπορείς να βιώσεις το σώμα σου ενώ ζεις τώρα; Βλέπεις, ο άνθρωπος θέλει να μάθει τα πάντα για το θάνατο. Αντίθετα πρέπει να μάθει τι υπάρχει τώρα και όχι να περιμένει μέχρι να συμβεί ο θάνατος. Έτσι, έχεις κανένα τρόπο να βιώσεις το γεγονός ότι ζεις σήμερα; Λέω πως όχι. Ο γιατρός έρχεται και σε εξετάζει και σου λέει ότι αυτή είναι η πίεση του αίματος σου, αυτή είναι η θερμοκρασία σου, η καρδιά σου αναπνέει, κτλ, κι άρα ζεις. Κι έτσι προσπαθείς να χρησιμοποιήσεις αυτή τη γνώση και να βιώσεις αυτό που ονομάζουμε ζωντανό ον. Αλλά χωρίς τη βοήθεια αυτής της γνώσης η οποία περνάει σε μας με το να παρατηρείς όλους αυτούς τους γιατρούς, με την εμπειρία και το να λες στον εαυτό σου ότι είσαι ένας ζωντανός οργανισμός, ώστε μόλις απελευθερωθείς από τη γνώση δεν υπάρχει τρόπος να βιώσεις ότι ζεις σήμερα και δεν υπάρχει τρόπος να βιώσεις ότι είσαι ήδη νεκρός.

Μ: Ο Ντεκάρτ, ο σπουδαίος φιλόσοφος είπε «σκέφτομαι, άρα υπάρχω». Εσείς φαίνεται να υπονοείτε ότι η σκέψη είναι το αντίθετο της ύπαρξης.

UG: Νομίζω ότι ο Ντεκάρτ (μελέτησα τη Δυτική φιλοσοφία) έκανε λάθος ερώτηση και την απάντησε με πολύ παράξενο/αστείο τρόπο: «Σκέφτομαι, άρα υπάρχω». Αλλά ποτέ δεν έκανε την ερώτηση που θα έπρεπε να είχε κάνει (όπως έχουν κάνει οι Ινδοί φιλόσοφοι): «Αν δεν σκέφτεσαι, υπάρχεις;». Έτσι η βασική ερώτηση που πρέπει να κάνουμε είναι «τι είναι σκέψη και γιατί σκεφτόμαστε;» Αν δεν σκέφτεσαι υπάρχει ακόμη το ερώτημα (για τον σκεπτόμενο τύπου Ντεκάρτ). Το ερώτημα γεννιέται από την υπόθεση ότι κάτι υπάρχει ακόμη και γι’ αυτό ο Ντεκάρτ έκανε την δήλωση «σκέφτομαι, άρα υπάρχω». Αν δεν σκέφτεσαι που είναι το «υπάρχω»;

Μ: Δεν είναι αλήθεια πως όταν μιλάμε για τη φώτιση, οι μεγάλοι σοφοί της Ινδίας έχουν πει πως όταν πάψεις να σκέφτεσαι, μπαίνεις στον απέραντο ωκεανό της ευτυχίας κι αυτό είναι η φώτιση;

UG: Η ευτυχία ή όπως αλλιώς θες να το ονομάσεις είναι η αισθησιακή ευχαρίστηση στην οποία αφηνόμαστε. Αυτοί μπορεί να έχουν βιώσει κάποιες εξαιρετικές στιγμές που τις περιέγραψαν ως ευτυχία και προσπάθησαν να τις μοιραστούν με μας κι αυτό δημιούργησε το πρόβλημα όλων μας να προσπαθήσουμε να βιώσουμε το ίδιο πράγμα. Αυτός είναι ο τρόπος που η γνώση έχει περάσει από γενιά σε γενιά κι αυτός είναι ο τρόπος που βιώνουμε τα πράγματα. Χωρίς γνώση δεν έχουμε τρόπο να βιώσουμε τίποτα και μόλις βιώσουμε κάτι αυτή η εμπειρία ενισχύει τη γνώση. Έτσι αυτός ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται ξανά και ξανά κι αυτή η δομή δεν έχει τρόπο να σπάσει αυτό το φαύλο κύκλο. Έτσι δεχόμαστε ότι η γνώση είναι απαραίτητη για να βιώσουμε, κι η εμπειρία αυτή δυναμώνει τη γνώση. Έτσι, θέλουμε πραγματικά να μάθουμε ή να απαιτήσουμε να βγούμε από αυτό τον κύκλο;

Μ: Υπάρχει τρόπος να ξεφύγουμε;

UG: Δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγουμε από αυτό τον κύκλο. Επειδή το ερώτημα τίθεται από τη σκέψη και κάνοντας αυτή την ερώτηση, η σκέψη ξέρει ότι δεν υπάρχει απάντηση. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να διατηρήσει τη συνέχισή της. Βλέπετε, η σκέψη έχει δημιουργήσει το χρόνο, η σκέψη έχει δημιουργήσει αυτό που ονομάζουμε κενό. Χωρίς τη βοήθεια της γνώσης για το κενό και της γνώσης για το χρόνο, δεν υπάρχει χρόνος και κενό. Οι επιστήμονες μπορεί να μιλάνε και να λένε ότι θέλουν, αλλά επίσης λένε ότι δεν υπάρχει χρόνος, δεν υπάρχει κενό, δεν υπάρχει ύλη, αλλά τι ονομάζεται συσχέτιση χρόνου κενού. Υπάρχει κενό, ρωτάω, υπάρχει χρόνος; Τη στιγμή που γεννιέται η σκέψη ο χρόνος είναι νεκρός. Αυτού του είδους η σκέψη έχει εφεύρει το άχρονο και ακολουθεί το άχρονο και ξέρει ότι δεν υπάρχει τρόπος να βρεθεί σε άχρονη κατάσταση, επειδή η σκέψη πρέπει να είναι απούσα σε μια άχρονη κατάσταση. Είναι εφεύρεση του χρόνου για να διαιωνίζεται μέσα στο πεδίο του χρόνου.

Μ: Ακούγεται σαν να είμαστε παγιδευμένοι.

UG: Είμαστε παγιδευμένοι στην ίδια την ανάγκη. Το να ξεφύγουμε από την παγίδα αυτή είναι το πρόβλημα. Δεν υπάρχει απάντηση γι’ αυτό καθόλου.

Μ: Υπονοείτε ότι στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν υπήρχαν ποτέ φωτισμένοι άνθρωποι;

UG: Όχι, δε λέω πως δεν υπάρχει φωτισμένο ον. Έχουμε πολλούς. Αλλά αμφισβητώ την ανάγκη να είσαι φωτισμένος. Το είπα και στην αρχή.. για μένα δεν υπάρχει αυτό που λέμε φώτιση. Η φώτιση είναι στο μέλλον. Όπως είπα λίγο πριν ο χρόνος έχει εφεύρει το μέλλον. Το μέλλον πάντα βάζει τη φώτιση εκεί. Έτσι η φώτιση είναι τμήμα της γνώσης που περνάει σε μας από τους μεγάλους δασκάλους που ισχυρίζονται ότι είναι φωτισμένοι άνθρωποι. Και είναι το παρελθόν που λειτουργεί εδώ και προβάλλει στο μέλλον αυτό που ονομάζεται φώτιση. Έτσι, αρχικά, υπάρχει αυτό που αποκαλούμε παρόν; Λέω πως δεν υπάρχει παρόν. Δεν υπάρχει ΤΩΡΑ. Δεν υπάρχει αυτό που λέμε: η στιγμή εδώ. Επειδή αν πούμε πως αυτή είναι η στιγμή, αυτό είναι το παρόν, το τώρα, έχεις ήδη φέρει στην εικόνα το παρελθόν. Στο παρελθόν δεν ήμουν φωτισμένος, άρα θα είμαι φωτισμένος αύριο. Αλλά το τώρα; Είμαι φωτισμένος ή δεν είμαι; Τι είναι αυτό που μου λέει ότι είμαι φωτισμένος ή ότι δεν είμαι φωτισμένος, ότι είμαι ελεύθερος ή όχι; Είναι η γνώση που μου λέει ότι δεν είμαι ελεύθερος, ότι δεν είμαι φωτισμένος. Άρα αν δεν είσαι τώρα φωτισμένος, θα είσαι φωτισμένος αύριο; Δεν ξέρω αν βγάζω νόημα.

Μ: Υπάρχει ένα παράδοξο εδώ κατά κάποιο τρόπο. Αναρωτιέμαι αν κάποιος είναι πράγματι φωτισμένος; Υπάρχει μια υπέρβαση κενού και χρόνου, αν κάποιος είναι φωτισμένος αυτή η υπέρβαση είναι πάντα εκεί.

UG: Αν υποθέσουμε για μια στιγμή ότι υπάρχει φωτισμένο ον, δεν υπάρχει τρόπος να πει στον εαυτό του ότι είναι φωτισμένος και δεν υπάρχει περίπτωση να προσπαθεί να διαφωτίσει άλλους.

Μ: Δηλαδή μόλις πω «είμαι φωτισμένος» έχω ήδη επιστρέψει από αυτή την κατάσταση;

UG: Η γνώση για τη φώτιση όπως έχει περάσει σε μας μέσα από γενεές, σου λέει ότι είσαι φωτισμένος άνθρωπος. Τότε, φυσικά, θες να διαφωτίσεις τους άλλους. Έτσι είναι μια μικρή ασήμαντη εμπειρία που μου έχει επιβληθεί μέσα από τη σκέψη. Άρα αυτό που αποκαλώ φώτιση είναι μια εμπειρία που προήρθε από τη σκέψη κι όχι στ’ αλήθεια φώτιση.

Μ: Δηλαδή κάθε περιγραφή της φώτισης είναι ουσιαστικά μια παραίσθηση;

UG: Γιατί ανησυχούμε για τη φώτιση τόσο;

Μ: Τι άλλο να κάνουμε;

UG: Αναβάλλεις το πρόβλημα για το μέλλον. Αυτό που προτείνω είναι ότι δεν υπάρχουν προβλήματα. Εκεί που κολλάμε είναι στις λύσεις που μας προσφέρονται από τους ανθρώπους που νομίζουμε ότι ξέρουν κι ότι έχουν τις σωστές λύσεις για τα προβλήματα. Αλλά αυτές οι λύσεις δεν μας έχουν βοηθήσει να λύσουμε τα προβλήματά μας. Αλλά κατά κάποιο τρόπο έχουμε κολλήσει στο χρόνο κι ο χρόνος είναι ελπίδα, βλέπεις. Μας λέει ότι με το να επαναλαμβάνουμε τα ίδια ξανά και ξανά, θα μπορέσουμε να λύσουμε αυτό το πρόβλημα. Αυτές οι λύσεις δεν μας έχουν βοηθήσει να λύσουμε τα προβλήματα και ψάχνουμε εδώ κι εκεί, παντού για να βρούμε κάποιον που να μπορεί να μας προσφέρει μια άλλη λύση για τα προβλήματά μας. Αλλά κάποιος που ενδιαφέρεται να λύσει το πρόβλημα, θα πρέπει να είναι έτοιμος να αφήσει στην άκρη όλες τις λύσεις που του έχουν προσφερθεί από τους αγίους, τους σοφούς και τους σωτήρες της ανθρωπότητας στο παρελθόν, το παρόν καθώς και τους αγέννητους.

Μ: Με άλλα λόγια να είσαι πράγματι ελεύθερος, για να είσαι πράγματι φωτισμένος πρέπει να εγκαταλείψεις κάθε έννοια της φώτισης, κάθε ιδέα αυτής της παράδοσης που έχουμε κληρονομήσει.

UG: Μιλάς σαν να είστε η έννοια κι εσύ δύο διαφορετικά πράγματα… η ανάγκη για φώτιση κι εσύ σαν να είστε δυο διαφορετικά πράγματα. Δεν υπάρχει τρόπος να διαχωρίσεις τον εαυτό σου από τις έννοιες αυτές.

Μ: Μόλις είπατε ότι αυτό είναι απαραίτητο να γίνεται.

UG: Το «είναι απαραίτητο να γίνει» είναι ένας τρόπος του λέγειν, τρόπος να λες τα πράγματα.

Μ: Είναι απαραίτητο κι ωστόσο αδύνατο ταυτόχρονα.

UG: Δεν είσαι έτοιμος να δεχτείς ότι δεν υπάρχει πρόβλημα εδώ κι ότι έχεις κολλήσει με όλες τις λύσεις που σου προσφέρονται ακόμα κι από τους ανθρώπους στους οποίους έχεις εμπιστοσύνη και πίστη και παρ’ όλα αυτά δεν δουλεύουν. Το όργανο το οποίο χρησιμοποιούμε είναι αυτό που γεννιέται από την ελπίδα. Αυτό που είσαι σήμερα, είναι το σύνολο όλων των σκέψεων, συναισθημάτων και εμπειριών. Αυτό το όργανο είναι το μόνο που έχουμε και είναι ένα πολύ ισχυρό όργανο. Αυτό το όργανο μας έχει βοηθήσει να πετύχουμε ότι έχουμε πετύχει μέχρι τώρα. Έτσι δεν είμαστε έτοιμοι να ξεφορτωθούμε αυτό το όργανο και ταυτόχρονα ξέρουμε ότι η κατανόηση με τη βοήθεια αυτού του οργάνου δεν μας έχει βοηθήσει να λύσουμε όλα μας τα προβλήματα καθόλου. Και παρ’ όλα αυτά δεν έχουμε εγκαταλείψει την εμπιστοσύνη μας και την απίστευτη πίστη που έχουμε γι’ αυτό το όργανο το οποίο χρησιμοποιούμε για να πετύχουμε όλους τους σκοπούς μας. Αυτή είναι στ’ αλήθεια η καρδιά του προβλήματος. Έτσι μόλις αυτή η κατανόηση γίνει αντιληπτή ότι δεν είναι το όργανο αυτό που θα σε βοηθήσει να καταλάβεις και να λύσεις τα προβλήματά σου κι ότι δεν υπάρχει άλλο όργανο, η ανάγκη να λύσεις το πρόβλημα παύει να υπάρχει αμέσως. Έτσι δεν υπάρχει αυτό που λέμε κατανόηση. Το πώς το ανακάλυψα αυτό είναι κάτι το οποίο δεν μπορώ να ξέρω. Κατά κάποιο τρόπο μου ήρθε στο μυαλό ότι η ικανότητα του να σκέφτομαι η οποία αναπτύχθηκε ακονίζοντάς την, χρησιμοποιώντας την δεν οδηγεί στο να κατανοήσεις το οτιδήποτε και ταυτόχρονα η τρομερή πίστη σ’ αυτό το όργανο δεσμεύει κι είναι το μόνο όργανο, δε ξέρω άλλα όργανα, είναι το μόνο που έχω και δεν με έχει βοηθήσει να λύσω τίποτα, να κατανοήσω τίποτα και κατά κάποιο τρόπο κατάλαβα ότι δεν είναι το όργανο κι ότι δεν υπάρχει άλλο όργανο. Αυτό σημαίνει ότι εξαλείφει όλη τη βάση του να καταλάβεις κάτι με οποιονδήποτε τρόπο. Έτσι, όλη η ιδέα της διαίσθησης αποβάλλεται.

Μ: Γιατί; Γιατί η διαίσθηση αποβάλλεται;

UG: Βλέπεις η διαίσθηση είναι μια διυλισμένη, ευαισθητοποιημένη σκέψη. Αν μπορώ να το θέσω έτσι. Βλέπεις, λοιπόν, είναι ακόμη μπλεγμένη στη χρήση της σκέψης για να λύνει τα προβλήματα.

Μ: Δε θα ήταν καλύτερα να έχεις ραφιναρισμένη, ευαίσθητη σκέψη αντί για ωμή, μη-ευαίσθητη σκέψη;

UG: Ποια είναι η διαφορά μεταξύ ωμής και ευαίσθητης σκέψης;

Μ: Λοιπόν, στη δυτική παράδοση, τον 18ο αιώνα είχαμε μια αντίληψη της φώτισης που σήμαινε ότι είσαι ελεύθερος από δεισιδαιμονίες, τουλάχιστον να είσαι σε θέση να δεις τα πράγματα όπως είναι.

UG: Είμαστε ελεύθεροι από προκαταλήψεις; Γιατί καταπίνουμε όλα όσα κάθε επιστήμονας διαδίδει κάθε μέρα; Λέμε ότι είναι επιστημονικό, αλλά δεν είναι. Είναι τόσο δογματικοί όσο οι θρησκευόμενοι του παρελθόντος. Αλλά επειδή η επιστήμη ισχυρίζεται ότι μας έχει δώσει την τεχνολογία, έχουμε εναποθέσει τεράστια πίστη στους επιστήμονες. Κάθε τέσσερα χρόνια, βλέπεις, αλλάζουν οι θεωρίες. Όπως είπα τις προάλλες το ενδιαφέρον τους να βρουν το θεμελιώδες σωματίδιο είναι σε αναμονή, αλλά θα συνεχίζουν συνέχεια. Δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν σε καμιά περίπτωση.

Μ: Εννοείτε πως η διανοητική προσπάθεια να επιλύσουν το μυστήριο του σύμπαντος είναι μάταιη.

UG: Ναι, είναι μάταιη. Εξαιτίας του γεγονότος ότι ο επιστήμονας διαχωρίζει τον εαυτό του από το σύμπαν. Είναι Ένα. Η φύση και ο άνθρωπος δεν είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Όπως ξαναείπα, κάπου στην εξελικτική διαδικασία, αυτή η αυτοσυνείδηση σύμφωνα με το ανθρώπινο είδος…

Μ: Αλλά πώς ξέρετε ότι δεν είμαστε διαφορετικά πράγματα; πώς ξέρετε ότι η αυτοσυνείδηση δεν είναι έγκυρη;

UG: Είναι η σκέψη που δημιουργεί το κενό, όπως είπα. Η σκέψη είναι κενό. Άσε με να σου δώσω ένα παράδειγμα. Αυτό (το σώμα) είναι σε επαφή με αυτό (η καρέκλα). Τι σου λέει ότι αυτό είναι σκληρό (η καρέκλα); Η γνώση. Η σκέψη δημιουργεί το κενό μεταξύ των δυο και λέει ότι είναι σκληρό. Διαφορετικά δεν υπάρχει κενό μεταξύ των δύο και δεν υπάρχει τρόπος η αίσθηση της αφής να σου πει ότι αυτό είναι σκληρό κι όχι απαλό.

Μ: Ακόμη και κάτι βασικό όπως η αίσθηση της αφής κάτι που παίρνουμε ως δεδομένο είναι απλά άλλη μια διαδικασία σκέψης.

UG: Ναι, μια διαδικασία σκέψης. Άρα η σκέψη είναι κενό, η σκέψη δημιουργεί το κενό και σ’ αυτό το κενό λειτουργούμε. Κι έτσι το κενό είναι κάτι που ποτέ δεν μπορεί να βιώσει η σκέψη.

Μ: Είμαστε παγιδευμένοι στις ίδιες τις σκέψεις μας και οι σκέψεις δεν μπορούν καν να δουν τον εαυτό τους.

UG: Δεν υπάρχει τρόπος να δουν τον εαυτό τους. Η ερώτηση «υπάρχει σκέψη;» ή το ενδιαφέρον, η ανάγκη να κοιτάξουμε τη σκέψη δημιουργείται από τη σκέψη. Άρα αυτό που βλέπεις είναι για τη σκέψη κι όχι η σκέψη η ίδια.

Σύνδεσμος youtube (αγγλικοί υπότιτλοι): http://www.youtube.com/watch?v=iXyLbU1GGqU







Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΟΛΟΝ

Τελικά τι είναι αυτή η αναθεματισμένη επικοινωνία; Ας ξεκινήσουμε με το εξής: Όλα τα προβλήματα; ξεκινάνε από την έλλειψη επικοινωνίας. Όλα.
Τώρα τι είναι αυτό που μας συνδέει με τον εαυτό μας και με τους άλλους. Μας συνδέει το γεγονός ότι όλοι προερχόμαστε από τον ίδιο θεϊκό σπόρο που διαφοροποιείται στην μορφή που λέγεται άνθρωπος. Η ανθρώπινη λοιπόν μορφή που είναι κοινή σε όλους τους ανθρώπους, περιέχει όλο το θεϊκό απαύγασμα. Έτσι η μορφή παρ΄ όλο που περιέχει ταυτόχρονα είναι. Επομένως μέχρι τον βιολογικό μας θάνατο μορφή και πνεύμα είναι Ένα. Ο άνθρωπος επειδή έχει μάθει να σκέφτεται απόλυτα και λογικά είναι αδύνατον να αντιληφθεί αυτό το φαινόμενο, το οποίο με την σειρά του δεν είναι παρά μια αληθινή ψευδαίσθηση. Στην καλύτερη περίπτωση προσπαθεί να το κατανοήσει, ελπίζοντας ότι θα συναντήσει κάτι χειροπιαστό, ο πλανεμένος. Και έτσι ο άνθρωπος μετατρέπεται σε έναν χωρίς τέλος αλλά και ανελέητο αναζητητή. Ανελέητο γιατί θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να φτάσει στον στόχο του. Άλλωστε ο σκοπός γι΄ αυτόν αγιάζει τα μέσα. Τελικά θα φθάσει στον στόχο του. Aυτό που θα έχει βρει δεν θα είναι η αλήθεια αλλά η ικανοποίηση της αλήθειας. Έτσι ο άνθρωπος μαθαίνει να μην κρίνει, μαθαίνει να μην ερμηνεύει, μαθαίνει να μην... και έτσι κρίνει-κατακρίνει, ερμηνεύει-παρερμηνεύει. Ο άνθρωπος όμως είναι ο Ερμηνευτής, είναι ο Κριτής. Αλλά οι άνθρωποι διαιρούν τα πάντα και έτσι ο άνθρωπος καταλήγει να είναι τίποτα. Ένα άβουλο ον, ένας αριθμός, ένα συλλογικό ασυνείδητο. Επενδύεις στο συλλογικό ασυνείδητο για να νιώθεις ότι είσαι κάτι. Και έτσι καταργείς την θεϊκή σου μορφή την κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωση και δημιουργείς μια αλλόκοτη, ανθρώπινη εικόνα που σου αρέσει να αποκαλείς φύση. Και γίνεσαι ο φυσικός άνθρωπος. Εδώ τελειώνει το παιχνίδι γιατί τα έχεις μάθει όλα. Ήδη έχεις χωρίσει την μεταβατική κίνηση της ζωής, την οπισθοδρόμηση και την πρόοδο από την ίδια την ζωή. Γιατί δεν βλέπεις ότι στην κίνηση περικλείονται όλα. Και ειλικρινά δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις γι΄ αυτό. Που σημαίνει τι; Ότι δεν υπάρχει ανώτερος και κατώτερος άνθρωπος ή ζώο ή φυτό, όταν ο κάθε οργανισμός κάνει απλώς αυτό που μπορεί να κάνει, μέσα από τις διαφοροποιήσεις της διαφορετικότητας. Και αυτό σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να είσαι διαφορετικός γιατί ήδη διαφέρεις. Αυτό είναι ομορφιά, να κινείσαι στον δρόμο της Μοναδικότητας αναγνωρίζοντας ότι όλοι είναι Μοναδικοί. Αυτή είναι η ασπίδα σου έναντι της ασχήμιας. Γνώρισε, όμως ότι επειδή η ασχήμια είναι τεχνητή ανά πάσα στιγμή μπορεί να σε βλάψει αλλά, ΠΟΤΕ δεν μπορεί να σε ασχημήνει αν εσύ δεν της το επιτρέψεις. Γνώρισε, επίσης ότι δεν μπορείς να καταστρέψεις την ασχήμια – τα πάντα είναι ασχήμια. Επομένως, επεκτείνοντας θεωρώ ότι είναι λάθος να λέγεται ότι ο Συνειδητός άνθρωπος γνωρίζει ανά πάσα στιγμή τι πρέπει να κάνει, γιατί έτσι οχυρώνουμε το πνεύμα σε/με ανθρώπινα περιοριστικά μέτρα. Η δουλειά του «συνειδητού» ανθρώπου δεν είναι να γνωρίζει, αλλά να μεταμορφώνεται, να γίνεται και να είναι, όχι στατικά, αλλά κινητικά. Αυτό ανατρέπει την προσπάθεια διάσωσης απο μερικούς της θεωρίας του συλλογικού ασυνειδήτου και της θεωρίας του «εδώ και τώρα». Ότι υπάρχει να διαδωθεί διασώζεται από μόνο του. Η ζωή δεν ανήκει σε κανέναν και ακριβώς γι΄ αυτό τον λόγο είναι πολύτιμη και μεγαλειώδης. Αλλά εσύ δεν εκτιμάς την υγεία σου, γιατί σε απασχολεί η δικιά σου ζωή.
Αν λοιπόν έδινα έναν «ατυχή» ορισμό για την επικοινωνία θα ήταν ως εξής: Επικοινωνία δεν είναι να καταδικάζεις ή να αποδέχεσαι τον άνθρωπο, αντλώντας επιβεβαίωση. Όλα αυτά είναι ανούσια συγκαταβατικά παιχνίδια με την ζωή. Επικοινωνία σημαίνει να θαυμάζεις τον άνθρωπο, να περιμένεις μέσα στην ανυπομονησία σου, γιατί αυτό είναι ότι καλύτερο μπορείς να κάνεις, και, ταυτόχρονα να είσαι ανυπόμονος μέσα στην αναμονή, γιατί αυτό είναι ότι καλύτερο μπορείς να κάνεις. Γιατί η αλήθεια είναι μία και σου ανήκει. Γιατί εσύ είσαι ο Ερμηνευτής και ο Κριτής, είσαι εσύ που δίνεις νόημα στο καθετί. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει αυτό που λέμε ερμηνεία ή κρίση, αλλά μόνο η πραγμάτωση της αλήθειας. Αυτό είναι Επικοινωνία, δηλαδή, Κίνηση στο Μέλλον.


Κυριακή 2 Μαρτίου 2014

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΣ - Η ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ «ΤΩΡΑ» , ΚΑΙ Η ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΦΩΝΗ

Με το που πρωτοάκουσα την λέξη συνοδοιπόρος κάτι δεν μου καθόταν καλά, πείτε το ένστικτο, διαίσθηση, διαύγεια, αλλά αυτή η λέξη μου μετέδιδε μια γλοιώδης αίσθηση συγκαταβατικότητας.
Τώρα πλέον είμαι εντελώς σίγουρος ότι αυτή η αίσθηση που είχα ήταν αληθής.

Οι άνθρωποι βλέπετε θέλουν μονίμως να ταυτίζονται με κάτι και έτσι να φέρνουν την πραγματικότητα στα δικά τους μέτρα ή τέλος πάντων να ικανοποιούνται με την υιοθέτηση της «αλήθειας» που τους εξυπηρετεί, για να μπορούν να βιώνουν ομαλότερα αυτό που ονομάζουμε ζωή. Έτσι χτίζουν ολόκληρα συστήματα πεποιθήσεων, δόγματα, και εφευρίσκουν λέξεις ως μια διαφυγή από την μίζερη πραγματικότητα , που θα τους βάλει υποτίθεται σε μια καλύτερη πραγματικότητα. Αλλά αυτό είναι απλώς μια άλλη εκδοχή, του ίδιου διαιρετικού τρόπου σκέψης. Μιλάμε λοιπόν για μία πνευματική ρομαντικοποίηση, κατά την οποία φέρνουν το πνεύμα στα δικά τους ανθρώπινα μέτρα. Έτσι η λέξη συνοδοιπόρος γίνεται η «μεγάλη αλήθεια». Τι είναι ο άνθρωπος; Συνοδοιπόρος. Αν δεν είσαι συνοδοιπόρος δεν είσαι άνθρωπος. Και έτσι μαθαίνεις να είσαι συνοδοιπόρος. Δηλαδή να είσαι καλουπωμένος με τις ίδιες αντιλήψεις και στην ίδια κατεύθυνση με ποιους; μα φυσικά με τους υπόλοιπους συνοδοιπόρους. Kαι έτσι όλο το οικοδόμημα της επικοινωνίας που χτίζουν περιέχεται μέσα στην αντίληψη περί συνοδοιπόρου. Μπορείς πλέον να συμφωνείς ή να διαφωνείς (δεν έχει σημασία), όχι επειδή είσαι ο εαυτός σου αλλά επειδή είσαι κατοχυρωμένος μέσα στο πλαίσιο του συνοδοιπόρου. Οποιοσδήποτε έξω από αυτό το πλαίσιο είναι απλώς τι; απλώς ένας εν δυνάμει συνοδοιπόρος. Δεν μπορώ να καταλάβω σε τι διαφέρει ένας ρατσιστής για παράδειγμα από έναν συνοδοιπόρο. Και οι δύο επιφανειακά μπορεί να είναι οι καλύτεροι άνθρωποι στον κόσμο, αλλά είναι αδύναμοι άνθρωποι με ένα σωρό ψευδαισθήσεις.
Έπειτα ακολουθούν οι γνωστές γενικεύσεις, αποκλείσεις και προσκολλήσεις.
Δεν υπάρχουν συνοδοιπόροι.


Ο «συνοδοιπόρος» αντιπροσωπεύει την διαστρέβλωση της έννοιας της διαφορετικότητας που έχει να κάνει με την ομοιογένεια και την σύλληψη της ως κάτι έξω από τον άνθρωπο, ως κάτι στατικό για τον άνθρωπο. Είναι η ίδια τακτική μιας ατέρμονης αναζήτησης ασφάλειας που τελικά επαναδημιουργεί πόνο και σύγκρουση, ακριβώς επειδή αρνείται την δυστυχία. Και όσο αρνείσαι την δυστυχία τόσο περισσότερο την καταπιέζεις, τόσο περισσότερο περιθωριοποιείσαι από την κίνηση της ζωής και τόσο περισσότερο έχεις ανάγκη την κοινή αποδοχή και την συνήθεια. Αντίθετα πραγματική διαφορετικότητα είναι η κατανόηση των μεταμορφώσεων της ζωής - στην πολλαπλές εκφάνσεις της μίας ενότητας. Και όχι στις πολλές ενότητες της μίας πολλαπλότητας.
Αυτή η στρέβλωση της έννοιας της διαφορετικότητας αναγκαστικά ταυτίζεται με την αυτογνωσία. Είναι αναπόφευκτο. Το λάθος που κάνουν τότε είναι που προσπαθούν να τοποθετήσουν την γνώση σε κάποιο κοινόκτητο συλλογικό βάθρο. Έτσι όχι μόνο η γνώση στην καθημερινή ζωή γίνεται ευτελής και χειραγωγήσιμη αλλά δεν υπάρχει και η δυνατότητα αυτούσιας γνώσης σε αυτά τα άτομα. Ίσως και ασυνείδητα πολλές φορές ζουν μια νευρωτική κατάσταση κατά την οποία δεν μπορούν ούτε καν να κατανοήσουν την έμμεση γνώση που φανερώνει η βραδεία μεταβατική κίνηση της ζωής, και έτσι ατυχέστατα νικά ή παράδοση. Βρίσκουν και μια ωραία θεωρία που λέγεται «συλλογικό ασυνείδητο» και έτσι ωραιότατα καλλωπίζουν τις γνώσεις τους. Έτσι, ξεπηδάει και αυτή η τρελαμένη θεωρία περί του τώρα - πλήρης λήθαργος. Νομίζουν ότι βρίσκονται στο τώρα. Πώς όμως βρισκόσουν στο τώρα όταν η μνήμη σου κάνει την επανεμφάνιση της και κρίνει το τότε; Να πως συνδέεται η παράδοση, το παρελθόν δηλαδή με την εξέλιξη της παράδοσης. Αλλά αυτοί βλέπουν μόνο την εξέλιξη της παράδοσης χωρίς να βλέπουν έστω έμμεσα το άμεσο. Δεν βλέπουν ότι όλα καταρρίπτονται μπροστά στην κίνηση της ζωής. Που σημαίνει τι; Όχι αποδοχή, όχι απόρριψη, όχι καταστροφή. Αλλά να ζεις την κάθε στιγμή και να αναιρείς την κάθε στιγμή. Μπορείς να ζεις με όλες σου τις μνήμες, με όλες σου τις αισθήσεις και ταυτόχρονα να τα αναιρείς όλα αυτά;

Θέλεις να πεις ή να κάνεις κάτι και το τροποποιείς ωραιοποιώντας το. Προσπαθείς κάτι να αλλάξεις δυνητικά, να επηρεάσεις, τελικά «αλλάζεις» μόνο την σκέψη σου. Γιατί; γιατί είσαι απόλυτος/η μέσα στην «ανοιχτότητα» σου, γιατί δεν ανταποκρίνεσαι ή καλύτερα δεν έχεις διάθεση να ανταποκριθείς πέρα από τα περιορισμένα όρια σου. Και αφού αλλάζεις την σκέψη σου, νομίζεις ότι η δικιά σου είναι καλύτερη των άλλων. Προσπαθείς να ελευθερωθείς εξωτερικά, νομίζοντας ότι ελευθερώνεσαι εσωτερικά. Και έτσι κάνεις μότο το: εσωτερική απελευθέρωση.. παιχνιδάκια.
Αλλά κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα Φωνής, της δικιάς του Φωνής, που δεν φοβάται τίποτα, γιατί δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθεί. Και όχι απλά να Ενσυναισθάνεται (μέσα από συγκρίσεις και συνειρμικές σκέψεις) που είναι το σημαντικό δευτερεύον. Αυτό ακριβώς, η ύπαρξη Φωνής που είναι Παρουσία, δεν φαίνεται να είναι αρκετό, αλλά είναι το ανώτερο που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος, βιώνοντας έτσι την φύση και όχι περιμένοντας να φανερωθεί η φύση μέσω της εξέλιξης των ανθρώπινων δραστηριοτήτων.

Είναι δικαίωμα σας συνοδοιπόροι ή όπως αλλιώς θέλετε να σας προσφωνούν να πιστεύετε ότι θέλετε και να ενεργείτε σύμφωνα με αυτά τα πιστεύω. Αλλά εμένα μην με συσχετίζετε με εσάς. Είμαι ήδη σε Σχέση...








Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΙ

Εσύ που κάνεις τον ανήξερο χαζό στο τρένο όταν ένας τσιγγάνος έχει εισιτήριο στη θέση που παράνομα εσύ κάθεσαι.

Εσύ που στο λεωφορείο δεν σηκώνεσαι για να καθίσει κάποιος με μεγαλύτερη ανάγκη από εσένα.

Εσύ που πετάς τα τσιγάρα σου όπου βρεις.

Εσύ που φτύνεις στον δρόμο.

Εσύ που από μικρός έμαθες να είσαι ένας αυθάδης κρετίνος που κολλάει τσίχλες κάτω από το θρανίο του.

Εσείς που κάνετε παιδιά για την πάρτι σας.

Εσύ που όλη μέρα μπεκροπίνεις σε καφενεία.

Εσύ που ανούσια κουνιέσαι πάνω από ένα τραπέζι.

Εσύ που φυλάς και εσύ που ξοδεύεις τα χρηματάκια σου.

Εσύ ο/η μεταμοντέρνος/η πόρνος/η

Εσύ που κάθεσαι πίσω από ένα γραφείο και πουλάς μούρη.

Εσύ που παρκάρεις παράνομα.

Εσύ που το παίζεις προστάτης/προστάτιδα των αδύναμων.

Εσύ και η ψευτοκουλτούρα σου.

Εσύ που θες να περνάς καλά και οι άλλοι να πάνε στο διάολο.

Εσύ ο κατά φαντασίαν συνοδοιπόρος.

Εσύ που θα τα κάνεις σημαία όλα αυτά που έγραψα για να με χλευάσεις στο αξιολύπητο blog σου, για να δικαιολογηθείς.

Εσύ που η ευρυμάθεια σου ξεπερνάει τις βρομερές πεποιθήσεις σου.

Είσαι εσύ μπάσταρδε που λες ότι αγαπάς τον τόπο σου. Ο τόπος αυτός μπάσταρδε δεν σου ανήκει, εσύ ανήκεις σε αυτόν τον τόπο. Αλλά λίγο μυαλό αν είχες μπάσταρδε, θα καταλάβαινες ότι δεν ανήκεις πουθενά.

Καταλαβαίνετε ότι ήμουν επιεικής μπάσταρδοι.

Είστε και εσείς οι αλήτες των διαφόρων εθνικοτήτων μπάσταρδοι.

Βγάλτε επιτέλους τον σκασμό μπάσταρδοι.



Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ (ΒΙΑ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ) - ΑΝΘΡΩΠΕ

H ιστορία πάντα επαναλαμβάνεται ή συντηρείται. Διαφθορά, πόλεμοι (εμφύλιοι, παγκόσμιοι), ανισότητα, δυστυχία, φτώχεια, αρρώστιες, φιλονικίες. Γιατί;
Άνθρωποι χάνουν τις ζωές τους χωρίς λόγο, χωρίς λόγο. Βεβαίως θα μας πούνε ότι πάντα υπάρχει κάποιος λόγος: Οικονομικός, γεωπολιτικός κτλ. Με λίγα λόγια συμφέροντα. Και εσύ εκλαμβάνεις σωστές τις θέσεις του ενός ή του άλλου. Έχει σημασία ποιος είναι περισσότερο ή λιγότερο σωστός όταν άνθρωποι σκοτώνονται; Δεν βλέπεις το αντιανθρώπινο παράλογο παραπέτασμα που βασίζεται στην δύναμη και την εξουσία; Παράπλευρες απώλειες; αυτό είμαστε; Αυτό είναι ο άνθρωπος, μια παράπλευρη απώλεια; Εδώ βρίσκεται όλη η ουσία. Βλέπεις την βία στις ταινίες και απευαισθητοποιήσαι. Γιατί όταν αντικρίζεις αληθινή βία, νομίζεις ότι και αυτό είναι κάτι σαν ταινία και αρχίζεις να εμπλέκεσαι συναισθηματικά. Μπορεί να σοκάρεσαι προς στιγμήν, αλλά είναι και αυτό απλά ένα θέαμα και «ο καλύτερος κερδίζει, ο καλύτερος κατακτά την κοπέλα». Κατανοείς φίλε/φίλη;

Γιατί τόση αναίτια βία; Αναίτια, γιατί η βία είναι αναίτια. Δεν υπάρχει δικαιολογημένη βία, γιατί το δίκαιο είναι δίκαιο όταν λαμβάνει ως μέτρο την ελευθερία και την αγάπη. Διαφορετικά είναι κουρελιασμένο δίκαιο. Αλλά να δεχτώ ότι υπάρχει αναπόφευκτη βία η οποία είναι έμμεσα δικαιολογημένη. Έχεις σχέδιο; Είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου; Αναζητάς εκδίκηση ή είναι κάτι βαθύτερο; Έχεις δοκιμάσει τα πάντα πριν φτάσεις στην βία; Τότε και μόνο τότε μπορείς να είσαι βίαιος.

Μαθαίνουμε να κρίνουμε τα γεγονότα με δεδομένα πολέμου και καταστροφολαγνείας, με βάση το τι ικανοποιεί τις πεποιθήσεις μας – κάτι εξωτερικό πρέπει να αλλάξει, ποτέ εμείς. Αν έτσι είναι τότε δεν είμαστε μέτοχοι στην ουσία της ζωής.

Επαναστατείς, αλλά με την επανάσταση απλώς αναγνωρίζεις την δύναμη των λίγων, περιμένεις κάτι να γίνει, κάτι να κάνουν, κάτι να σου δώσουν για να ικανοποιηθείς. Θες κάτι να αλλάξει εξαιρώντας τον εαυτό σου. Παρελκύεις τα προβλήματα σου και αφυπνίζεις τα αισθήματα αυτοσυντήρησης σου...πάνω από όλα είσαι ένας καλός γονιός. Και αν τυχόν μερικά από τα αιτήματα σου πιάσουν τόπο τότε επανέρχεσαι στην μίζερη πραγματικότητα – είσαι εγωιστής.

Βλέπε επίσης στο παρακάτω σύνδεσμο το: μάνατζμεντ στην επανάσταση του 1821 (ένα ενδιαφέρον κείμενο που όμως δεν ήταν εφικτή η αντιγραφή-επικόλληση): https://dspace.lib.uom.gr/bitstream/2159/13769/1/To+management+stin+epanastasi+tou+1821.pdf


Άνθρωποι, σκοτώνονται χωρίς λόγο, δικαιολογημένα, αλλά χωρίς λόγο. Αυτό λέγεται υπνωτισμός και χειραγώγιση.
ΒΡΕΣ ΜΟΥ ΕΝΑΝ ΚΑΛΟ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΣΚΟΤΩΘΕΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Μπορείς να βρεις δικαιολογίες, ψευτιές, και ένα σωρό αλλά δευτερεύοντα πράγματα , αλλά η αλήθεια είναι ότι ο λόγος έχει πάρει την θέση της πλύσης εγκεφάλου.
Χωρίς λόγο χωρίζουν οι άνθρωποι, αλλά μας αρέσει να εφευρίσκουμε κάποιον «λόγο» και δεν αποδεχόμαστε ότι αιτία είναι ο δικός μας εγωισμός, η αδυναμία, οι λάθος επιλογές ή συμπεριφορές.
Χωρίς λόγο υπάρχουν φτωχοί και πλούσιοι και όμως νομίζουμε ότι αυτό είναι κάτι φυσιολογικό - Η ανισότητα θεωρείται κάτι φυσιολογικό.
Χωρίς λόγο υπήρχαν μαύροι σκλάβοι (όχι πως δεν υπάρχουν τώρα) και όμως για εκείνη την εποχή ήταν κάτι απόλυτα φυσιολογικό.
Χωρίς λόγο βασανίζουμε και τρώμε ζώα, και όμως είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό.....

Εγώ θα συμφωνήσω ότι υπάρχει δυστυχία, αδικία κτλ. Ποια όμως είναι η βαθύτερη αιτία όλων αυτών; Τι πραγματικά είναι αυτό που μπορούμε να αλλάξουμε; Μπορούμε να αλλάξουμε άπειρα πράγματα εξωτερικά, χωρίς να έχουμε αλλάξει απολύτως τίποτα εσωτερικά.
Η ανθρωπότητα με την ανάπτυξη της τεχνολογίας μας λέει ότι το «μπροστά» είναι μονόδρομος. Είναι μάλλον ξεκάθαρο ότι βιώνουμε μια πτώση του ανθρωπίνου πνεύματος όμοια με την πτώση των «πρωτόπλαστων».
Ίσως λοιπόν βρισκόμαστε εδώ για να εμβαπτιστούμε με Μαθήματα. Ίσως βρισκόμαστε εδώ για να μάθουμε να διακρίνουμε το σωστό από το λάθος. Ίσως βρισκόμαστε εδώ, τώρα, για την επόμενη συνειδησιακή μας Μετάβαση. Ίσως ο πόνος και η οπισθοδρόμηση να αποτελούν μέρη της εξέλιξης μας. Σίγουρα δεν βρισκόμαστε εδώ για να υπηρετήσουμε το σύστημα και την καλή μας εικόνα – όλα αυτά είναι εγωιστικά τεχνάσματα, ενός εγωιστικά ανακυκλωμένου νου, που συντηρεί τις ανισότητες.
Μπορούμε να μαθαίνουμε από την αρχή να είμαστε άνθρωποι;. Μπορούμε να σκεφτόμαστε σαν άνθρωποι; Ή δεν μπορούμε;









Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...