ΤΙ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

ΑΥΤΟΕΚΦΡΑΣΗ - ΣΚΕΨΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ....

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΑ ΜΑΣ; - ΑΔΕΙΑΣΕ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΟΥ

Γιατί χάνουμε την χαρά μας; Η απάντηση είναι πολύ απλή και έχει δύο όψεις. Κάνουμε παρέα με (ή συναντούμε) τα «λάθος» άτομα και δεν έχουμε την απαιτούμενη Αυτοεκτίμηση. Για να δούμε τώρα πως συνδυάζονται αυτά τα δύο. Όταν μπαίνεις στην διαδικασία να «ενδιαφερθείς» για την υποτιθέμενη άσχημη συμπεριφορά κάποιου, οτιδήποτε και αν είναι αυτό ουσιαστικά κάνεις κακό στον ίδιο σου τον εαυτό. Ό,τι και να σκέφτεται κάποιος για σένα δεν μπορεί να σου κάνει κακό γιατί κάνει κακό στον εαυτό του. Ό,τι και να σκέφτεσαι εσύ για κάποιον δεν μπορείς να του κάνεις κακό γιατί κάνεις κακό στον εαυτό σου. Και έτσι Αυτοεξουδετερώνεσαι. Όσες σκέψεις και αν κάνεις (όσο και να το αναλύσεις), είναι εγωιστικά, φλύαρα τεχνάσματα του νου χωρίς αντίκρισμα. Αυτού του είδους οι σκέψεις μπορούν να σου προσδίδουν την άτυπη ψευδαισθητική αίσθηση του νικητή. Αλλά είναι μια Ψευδαίσθηση. Ακόμα και η συγχώρεση μπορεί να είναι ψευδαίσθηση όταν η εγωική σκέψη λέει ότι πρέπει να μπω σε μια διαδικασία συγχώρεσης. Όταν είσαι Παρόν, όταν είσαι ο Εαυτός σου, δεν υπάρχει τίποτα για να συγχωρεθεί. Δεν υπάρχει υποκείμενο και αντικείμενο, άρα δεν υφίσταται καμία ψυχολογική σύγκρουση. Η ψυχολογική σύγκρουση υφίσταται μόνο όταν υπάρχει Κατακράτηση και Διαστρέβλωση της σκέψης. Τότε αντλείς ικανοποίηση και συγχωρείς μέσα σε ένα φαύλο κύκλο. Αυτή είναι η συνηθισμένη λειτουργία του ανθρώπου και είναι «κοινωνικά αποδεκτή».
Η Αλήθεια για τον Εαυτό σου όμως βρίσκεται Έξω από αυτόν τον κύκλο, έξω από την κοινή εγωιστική σκέψη και αυτό είναι ένα άλλο είδος Σκέψης. Αυτό μας οδηγεί στο Συμπέρασμα ότι στην Πραγματικότητα εμείς οι Άνθρωποι δεν έχουμε να χωρίσουμε Απολύτως Τίποτα και η Ενότητα είναι η φυσική κατάσταση μας. Έτσι Απλά. Όταν κάθε Γίγνεσθαι εκλαμβάνεται ως Είναι. Αυτή είναι η μεγάλη Αρχή.


Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Διήγημα5: Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ

Ένας τελευταίος άνθρωπος είχε απομείνει στον κόσμο, αφού βίασε, σκότωσε, χόρτασε, απόλαυσε. Είχε χρησιμοποιήσει «κατά το δοκούν» οτιδήποτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί από ανθρώπινο χέρι.
Χειραγώγησε τον υλικό κόσμο.
Κατά παράδοξο τρόπο, η ηθική του κατάφερνε να συναγωνίζεται την ανηθικότητα του, και το αντίθετο.
Εκμεταλλεύτηκε μέχρι τελευταίας ρανίδας την εξουσία που του έδωσε η φύση.
Ένας διπλανός διάβολος του απέσπασε την προσοχή - ήταν μόνο κατά φαντασίαν μόνος του.
Χαμένος μέσα στις σκέψεις του, συνειδητοποίησε ότι ζει μέσα σε έναν κόσμο διαβόλων και αυτό τον έκανε να τρομάξει πάρα πολύ.
Αλλά αργότερα συνειδητοποίησε κάτι πολύ σημαντικότερο, οι άνθρωποι συμπεριφέρονται σαν διάβολοι χωρίς να υπάρχει κανένας απολύτως λόγος.
Αφού δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ σκέψης και πράξης, τι πρέπει να κάνω; αναρωτήθηκε ο διάβολος.
Η απάντηση ήταν απλή: Πρέπει να πραγματοποιήσω την τελευταία υλιστική πράξη.
Η τελευταία πράξη ήταν, να μην κάνει Τίποτα.
Επιτέλους, είχε εισέλθει στον υλικό κόσμο των ιδεών - στην Πράξη.



ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ 5: ΣΙΝΤΑΡΤΑ

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ: Πριν ένα περίπου χρόνο μία φίλη μου, μου έδωσε να διαβάσω αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο. Είχε πέσει στα χέρια μου και έπρεπε να το διαβάσω.
Δεν θα πω πολλά ως συνήθως. Είναι σίγουρα κατά την ταπεινή μου γνώμη το καλύτερο βιβλίο που έχει γράψει ο Έρμαν Έσσε. Θαρρείς πως μέσα σε αυτό το βιβλίο βρίσκεται συμπυκνωμένη ολόκληρη η φιλοσοφία του βουδισμού. Παραπέρα σε αυτό το βιβλίο Ίσως να βρίσκεται συμβολοποιημένη όλη; η γνώση για την ανθρώπινη ύπαρξη;.






ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ


Το Σιντάρτα είναι από τα βασικά μυθιστορηματικά τεκμήρια της σύγχρονης εποχής. Καταγραφή της πορείας ενός ανθρώπου που ψάχνει να βρει τον εαυτό του και τη βαθύτερη αλήθεια της ζωής, γραμμένη με βιβλική σχεδόν απλότητα και ομορφιά, που καταλήγει σ' έναν παθιασμένο ύμνο της ατομικότητας και της πνευματικής ανεξαρτησίας. Δεν είναι περίεργο που το βιβλίο τούτο, απαλλαγμένο από τις βαριές, αποπνικτικές αναθυμιάσεις της εποχής των ορθοδόξων και των δογμάτων, έγινε κάτι σαν ευαγγέλιο για τις γενιές του ποπ και του ροκ, για τις γενιές της σύγχρονης μαρκουζικής μεταμαρξιστικής αμφισβήτησης.
Μέσα στις λιγοστές σελίδες του Σιντάρτα, οι νέοι βρήκαν την πίστη, αποκαλυπτική αντανάκλαση του κόσμου που αγωνίζονται να δημιουργήσουν: ενός κόσμου όπου η πείρα και η γνώση κατακτούνται και δε χαρίζονται, όπου ο έρωτας είναι μαθητεία, γνωστική περιπέτεια κι όχι φτηνός συναισθηματισμός, ενός κόσμου, τέλος, όπου η ζωή προχωρεί προς το αύριο, χωρίς να δεσμεύεται από την πίστη και τις φιλοδοξίες κανενός χθες.
Είναι αμφίβολο αν υπάρχει στη σύγχρονη λογοτεχνία άλλο βιβλίο τόσο αποκαλυπτικό , τόσο πολύτιμο για τους νέους του καιρού μας... για όσους θέλουν να είναι νέοι.

Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

"ΓΙΑΤΙ ΖΟΥΜΕ ΣΑΝ ΞΕΝΟΙ";

Ο κάθε άνθρωπος ζει στον δικό του μικρόκοσμο. Αυτό είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Παράλληλα μας συνδέουν η γη στην οποία κατοικούμε, η κοινωνία στην οποία ζούμε, ο ήλιος, ο ουρανός, τα αστέρια και η θάλασσα και τα απολαμβάνουμε από κοινού. Μαθαίνουμε να σεβόμαστε και να αγαπάμε την Φύση και τον συνάνθρωπο μας. Αποδεχόμαστε την διαφορετικότητα και γινόμαστε ανεκτικοί. Κατανοούμε και συνεργαζόμαστε. Προσφέρουμε και λαμβάνουμε. Ευγνωμονούμε και χαιρόμαστε. Δημιουργούμε και εμπνεόμαστε. Συντροφεύουμε και ειρηνοποιούμε. Τελικά Επικοινωνούμε σε όλα τα επίπεδα.
Για να γίνουν όλα αυτά πρέπει να Αντιληφθούμε την σπουδαιότητα του μικρόκοσμου μας. Η αντίληψη της σπουδαιότητας του μικρόκοσμου του καθενός από εμάς έγκειται απλούστατα στην Αυτοαντίληψη.
Συμβαίνει όμως το εξής κοινότοπο λάθος: Οι άνθρωποι περιμένουν πάντα να φτάσουν κάπου, περιμένουν να γίνουν κάτι πάντα. Πρέπει διαρκώς κάτι να αποδεικνύουν. Και έτσι ο πολύτιμος χρόνος κυλάει και τίποτα δεν γίνεται. Τελικά οι άνθρωποι στην καλύτερη περίπτωση απομονώνονται σε κύκλους ή ομάδες αλλά στην πραγματικότητα δεν αλλάζουν τίποτα στον κόσμο. Χοντραίνουν το ναρκισσιστικό εγώ τους πίσω από την ταμπέλα θρησκευτικότητα ή πνευματικότητα ή οτιδήποτε άλλο. Στην χειρότερη περίπτωση "διακηρύσσουν" την ατομικιστική ματαιοδοξία τους. Και; Κάπου στην πορεία χάνεται το μέτρο ή η σχέση μεταξύ βραδύτητας και επίσπευσης.
Οι άνθρωποι πάσχουν και πλαγιοκοπούν τις πεποιθήσεις τους αλλά πόσοι έχουν το θάρρος να τις αντιμετωπίσουν; Το να αντιμετωπίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό δεν σημαίνει να παραιτηθείς από την ζωή σου και να κάνεις μια άλλη ζωή. Δεν σημαίνει να βρεις άλλους φίλους, άλλη γυναίκα ή άλλο άνδρα. Δεν σημαίνει να αλλάξεις δουλειά. Δεν σημαίνει να αλλάξεις τις διατροφικές σου συνήθειες. Δεν σημαίνει να αλλάξεις θρησκεία. Δεν σημαίνει τίποτα από όλα αυτά. Αλλά μπορεί να σημαίνει όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Δεν καταστρέφουμε ασυνείδητα αλλά αποσπόμαστε συνειδητά, όπου χρειάζεται.
Έχουμε αντιληφθεί τι είναι ο χρόνος και τι κάνουμε με αυτόν; Χρόνος για μένα είναι η αληθινή συμφιλίωση του εαυτού μου με τους συνανθρώπους μου. Αλλά πρώτα πρέπει εγώ να συμφιλιωθώ με τον εαυτό μου για να συμφιλιώσω και τους συνανθρώπους μου και να τους κατανοήσω. Δεν ζω μόνος μου σε αυτόν τον κόσμο, ζω Μαζί με.... Αν όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν συμφιλιώνονται πως περιμένουμε να αλλάξει κόσμος;  












Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...