Ο άνθρωπος είναι ένα προβληματιζόμενο ον, δεν λέμε τι ήταν ή τι θα γίνει αλλά τι είναι και λέμε τι είναι γιατί θα περάσει από αυτό το στάδιο στην καλύτερη περίπτωση, στην χειρότερη περίπτωση θα μείνει σε αυτό το στάδιο, μπορεί καν να μην φτάσει σε αυτό το στάδιο αλλά να έχει αναλαμπές προβληματισμού.
Ο σημερινός άνθρωπος προσπαθεί να αποστάξει τον προβληματισμό του, που δεν είναι τίποτα άλλο από την σκέψη του, αυτή είναι και η μοναδική του ευθύνη, ακούγεται κάτι τόσο απλό, είναι όμως κάτι εξαιρετικά δύσκολο και μάλλον βίαιο. Είναι το σταμάτημα της αντίστασης στην ίδια την ζωή.
Τι δύναμη που έχουν οι λέξεις, μέσα σε μία φράση ποιητική μπορούμε και περικλείουμε το κοινωνικό γίγνεσθαι και τον κόσμο. Αυτό σημαίνει ότι υποτιμάμε την πραγματικότητα; ότι βρισκόμαστε σε άγνοια; ότι απλώς ωραιοποιούμαι; ή σημαίνει εν δυνάμει μια βαθιά κατανόηση της πραγματικότητας; μια πυξίδα που αποσπάται από τον κόσμο και δείχνει θαρραλέα τον δρόμο της αλλαγής και ανατροπής; που εκφράζει τον νόμο της χρωματισμένης ουδετερότητας; χρωματισμένης γιατί βρίσκεται σε κίνηση και δοκιμάζει και ουδετερότητας γιατί γνωρίζει ότι είναι μια ήρεμη δύναμη.
Όλα είναι λίγο συγκεχυμένα, λίγο έτσι, λίγο αλλιώς, προφανώς και εγώ βρίσκομαι σε κάποιο βαθμό σύγχυσης, αλλιώς δεν θα καθόμουν να γράφω.
Όλοι έχουν διαφορετικά προβλήματα και όποιος ρωτάει βρίσκει καταφύγιο στις ίδιες ερωτήσεις. Αλλά οι απαντήσεις είναι πάντα διαφορετικές, πάντα υποκειμενικές. Και γιατί να μην είναι άλλωστε; Τι είναι πιο σημαντικό οι κοινές ερωτήσεις ή οι διαφορετικές απαντήσεις;
Τώρα είναι απαραίτητο να καταλήξω κάπου;
Χαχαχαχαχα... έχω σκάσει στα γέλιΑ. Με το γέλιο παίρνεις την ζωή στα σοβαρά. Όταν παίρνεις την ζωή στα σοβαρά, γελάς.
Ο σημερινός άνθρωπος προσπαθεί να αποστάξει τον προβληματισμό του, που δεν είναι τίποτα άλλο από την σκέψη του, αυτή είναι και η μοναδική του ευθύνη, ακούγεται κάτι τόσο απλό, είναι όμως κάτι εξαιρετικά δύσκολο και μάλλον βίαιο. Είναι το σταμάτημα της αντίστασης στην ίδια την ζωή.
Τι δύναμη που έχουν οι λέξεις, μέσα σε μία φράση ποιητική μπορούμε και περικλείουμε το κοινωνικό γίγνεσθαι και τον κόσμο. Αυτό σημαίνει ότι υποτιμάμε την πραγματικότητα; ότι βρισκόμαστε σε άγνοια; ότι απλώς ωραιοποιούμαι; ή σημαίνει εν δυνάμει μια βαθιά κατανόηση της πραγματικότητας; μια πυξίδα που αποσπάται από τον κόσμο και δείχνει θαρραλέα τον δρόμο της αλλαγής και ανατροπής; που εκφράζει τον νόμο της χρωματισμένης ουδετερότητας; χρωματισμένης γιατί βρίσκεται σε κίνηση και δοκιμάζει και ουδετερότητας γιατί γνωρίζει ότι είναι μια ήρεμη δύναμη.
Όλα είναι λίγο συγκεχυμένα, λίγο έτσι, λίγο αλλιώς, προφανώς και εγώ βρίσκομαι σε κάποιο βαθμό σύγχυσης, αλλιώς δεν θα καθόμουν να γράφω.
Όλοι έχουν διαφορετικά προβλήματα και όποιος ρωτάει βρίσκει καταφύγιο στις ίδιες ερωτήσεις. Αλλά οι απαντήσεις είναι πάντα διαφορετικές, πάντα υποκειμενικές. Και γιατί να μην είναι άλλωστε; Τι είναι πιο σημαντικό οι κοινές ερωτήσεις ή οι διαφορετικές απαντήσεις;
Τώρα είναι απαραίτητο να καταλήξω κάπου;
Χαχαχαχαχα... έχω σκάσει στα γέλιΑ. Με το γέλιο παίρνεις την ζωή στα σοβαρά. Όταν παίρνεις την ζωή στα σοβαρά, γελάς.
