ΤΙ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

ΑΥΤΟΕΚΦΡΑΣΗ - ΣΚΕΨΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ....

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

ΧΑΡΑ ΚΑΙ..."ΜΗΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΟΥΜΕ ΠΑΙΔΙΑ;;;;;"

Οι γνώσεις δεν συμβαδίζουν με την ανεμελιά(;) και την χαρά(;), και πολύ περισσότερο με το να λες γνωρίζω ότι γνωρίζω. Επιπλέον όσο μεγαλύτερος είναι ο βαθμός επίγνωσης τόσο μεγαλύτερο το ξεβόλεμα, άρα τόσο μεγαλύτερη η ταραχή, άρα τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος για εσωτερίκευση και χωριστικότητα. Πιστεύω αυτό είναι ένα είδος πνευματικού-συνειδητού εγωισμού. Άρα πρέπει να ξαναγίνουμε "παιδιά";
Φυσικά δεν μπορείς και δεν πρέπει να γυρίσεις τον χρόνο πίσω, αυτό είναι και το μόνο νόημα της εξέλιξης, της μετάβασης, της διαφορετικότητας (δεν μπορούμε γιατί πλέον έχουμε μάθει να ξεχωρίζουμε το καλό και το κακό και τις προεκτάσεις του - δεν πρέπει γιατί αυτό θα σήμαινε το σταμάτημα της νοημοσύνης με πολλαπλές συνέπειες).
Επομένως αυτός είναι και ο λόγος που όταν ήμασταν παιδιά και μέχρι κάποιας ηλικίας ξεχνούσαμε πολύ εύκολα, και αυτό γιατί ήμασταν πολύ επικεντρωμένοι στο Τώρα. Να δεχτούμε λοιπόν ότι τα παιδιά λειτουργούν σαν σφουγγάρια (ίσως αυτή να είναι μία εξήγηση για την ανεξέλεγκτη-ζωώδη συμπεριφορά των παιδιών αλλά και για την αθωότητα και ευαισθησία από την άλλη) τα οποία απορροφούν και θετικές και αρνητικές καταστάσεις. Aυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι τα βιώματα της παιδικής ηλικίας εκδηλώνονται και καθρεφτίζονται ολοκάθαρα στην ενήλικη ζωή. Άρα τα παιδιά έχουν μνήμη κι ισχυρή μάλιστα, είναι εκείνη η περίοδος που αρχίζει να φορτώνει η μνήμη (είναι άλλο να έχεις μνήμη και άλλο να χαραμίζεσαι και να τρέφεσαι από την μνήμη) γι αυτό και όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι, ένας ενήλικος ανάλογα με τις καταστάσεις που έζησε ως παιδί θα δομήσει αντίστοιχα και το υποσυνείδητο ή ασυνείδητο του.
Τι γίνεται λοιπόν από εκεί πέρα όταν αρχίζουν τα προβλήματα και μπαίνει στη μέση η γνώση; Μπορούμε να διαχειριστούμε την γνώση; πως αντιδράμε σε αυτήν; Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα του πολιτισμού μας.
Επειδή είναι ανώφελο να διαλύεις κάθε σκέψη-γνώση ξεχωριστά (λερναία ύδρα), νομίζω ότι τον πυρήνα των γνώσεων, δηλαδή τον πυρήνα των σκέψεων, αφού η γνώση εκπορεύεται από την σκέψη τον διαλύεις με κάτι που λέγεται ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ, με το ολικό δηλαδή άφημα του εαυτού και την μετέπειτα"θυσία".

Αυξάνοντας τον βαθμό επίγνωσης μέσα μας χωρίς αυταπάρνηση, εύκολα μπορεί να χάσουμε το κουράγιο μας.


Δεν είναι δυνατόν κάποιος που έχει "φτάσει" ακόμα και στην ενότητα να συνεχίζει να δημιουργεί και να εξελίσσεται;; Νομίζω πως είναι δυνατόν, διότι σε διαφορετική περίπτωση μάλλον αυτόματα θα εξαϋλωνόταν.

Ένα είναι σίγουρο: "Σίγουρα δεν πρέπει να ξαναγίνουμε παιδιά" - "Σίγουρα δεν πρέπει να παραμείνουμε ενήλικοι"

Με τις φυσικά εκπορεύομενες πνευματικές δυνάμεις των παιδιών αποδεικνύεται ποσό αφύσικες και "σωματικές" είναι οι προσπάθειες μερικών να ανιχνεύσουν υπερφυσικές δυνάμεις ως αυτοσκοπό. Το μόνο κέρδος από μια τέτοια ενασχόληση είναι η ενίσχυση του εγωισμού.....











Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...