ΤΙ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

ΑΥΤΟΕΚΦΡΑΣΗ - ΣΚΕΨΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ....

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

"ΚΑΤΑΔΥΣΗ-ΚΡΑΤΗΣΕ ΜΙΑ ΦΥΣΑΛΙΔΑ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ"

Δεν είναι αλήθεια ότι καμιά φορά προσπαθώντας να είμαστε ατάραχοι, άψογοι, αρεστοί κτλ, να παραγνωρίζουμε τις δικές μας ανάγκες; με ενδεχόμενη συνέπεια την συσσώρευση καταπίεσης στο ασυνείδητο;
Ίσως αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι συγκρατούμε τα αρνητικά μας συναισθήματα και αποστασιοποιούμαστε από αυτά, ή ενδίδουμε σε αυτά και ξεσπάμε, σε κάθε περίπτωση διαιρούμε τον εαυτό μας.

Που είναι λοιπόν ο αυτοέλεγχος και η επαγρύπνηση;
Που είναι ο έλεγχος και η επαγρύπνηση όταν στην ζωή μας εναλλάσονται τα αρνητικά συναισθήματα και σωματικές κραυγές (μικρής ή μεγάλης συχνότητας) μαζί με περιόδους ευδαιμονίας ή αταραξίας; Μήπως αυτό σημαίνει ότι βρισκόμαστε σε σύγχυση; ότι παρεκκλίνουμε από τον στόχο μας;... Η μήπως αυτή είναι απλά μία επώδυνη διαδρομή καθαρισμού του ασυνειδήτου, όταν γίνεται εν γνώση;

Αν είναι έτσι δεν οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι οι εξωτερικοί παράγοντες ασκούν σε εμάς επίδραση; όλοι μας είμαστε εξωτερικοί παράγοντες και πρέπει να το αναγνωρίσουμε αυτό κατά την γνώμη μου. Όλοι ως ένα βαθμό έχουμε κάποιο είδος αναπόφευκτης εξάρτησης από κάποιο άλλο άτομο, και αυτό γιατί δεν είμαστε απομονωμένα άτομα, ούτε ζούμε σε "αποστειρωμένα" περιβάλλοντα.

Αλλά από που θα αντλήσουμε το κουράγιο;
Μήπως πρέπει να αποδεχτούμε την ανεπάρκεια μας; Το μέγεθος της ανεπάρκειας δεν είναι ο δείκτης του μέτρου της "προόδου" μας ή δεν μας υποδεικνύει τι χρειάζεται να αλλάξει;
Αποδοχή συμπυκνωμένα για μένα σημαίνει ότι δεν κάνω οπισθοδρομήσεις ακόμα και αν φαινομενικά κάνω, γιατί πλέον αρχίζουν να αποκτούν άλλο νόημα, τις χρησιμοποιώ και δεν με χρησιμοποιούν.

Αρκεί όμως η αποδοχή για να απεμπλακούμε από τo συναισθηματικό κόλλημα; Σίγουρα είναι ένα σημαντικό βήμα, αλλά εάν εμβαθύνουμε αρκετά θα δούμε ότι η αποδοχή έχει ψήγματα προσπάθειας και η προσπάθεια μπορεί και ανά πάσα στιγμή μπορεί να διαποτιστεί από καταναγκασμό, και ο καταναγκασμός φέρνει ψυχολογική απογοήτευση και η απογοήτευση φέρνει πάλι προσπάθεια. Είναι αυτή η τάση του νου για τελειομανία.

Θα δοκιμάσω να κάνω μία ιεράρχηση στον δρόμο προς την δράση: στην αρχή υπάρχει η συναισθηματική εμπλοκή , έπειτα ακολουθεί η συναισθηματική αποδοχή της αρνητικότητας με την παρατήρηση του "προβλήματος", αφού περάσουμε από το στάδιο της συναισθηματικής αποδοχής, αναπόφευκτα μπαίνουμε στο στάδιο της καλής ασυναισθησίας όπου πολύ δύσκολα μπορεί να μας επηρεάσει κάτι εάν εμείς δεν το επιτρέψουμε στον εαυτό μας. Είναι άλλο όμως αυτό και άλλο η ικανότητα να διακρίνουμε. Όλα αυτά μαζί συνθέτουν το τελικό μέρος-σχέδιο δράσης του Εαυτού: την Αφυπνισμένη Συνειδητότητα σε Εγρήγορση. Λέτε;

Τι ρόλο παίζουν οι γνώσεις στο "πλησίασμα" του Εαυτού; Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι το μεγαλύτερο μέρος των γνώσεων που λαμβάνουμε, ακόμα και αν το κατανοούμε μπορεί μόνο εν μέρει και για περιορισμένο χρονικό διάστημα να αναφλέξει την αυτογνωσία, που χωρίς το βίωμα δεν μπορεί να επέλθει. Έτσι νομίζω πως το περισσότερο μέρος των γνώσεων αυτόματα συσσωρεύεται στον εγκέφαλο, για να χρησιμοποιηθεί ίσως αργότερα. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι η γνώση είναι άχρηστη, αντίθετα είναι εξαιρετικά χρήσιμη και μας βοηθάει να κατανοήσουμε καλύτερα την διττότητα στην οποία ζούμε.
Με βάση αυτά μήπως οι στιγμές της ζωής μας που δεν έχουν να κάνουν με τον ψυχολογικό χρόνο αλλά με την συγκέντρωση στην ύπαρξη μας, είναι μια ιδέα; με βάση τα περιορισμένα νοητικά δεδομένα του καθενός; της κυριαρχίας του "συνειδητού" νου, μην αφήνοντας περιθώριο στο ασυνείδητο να φωτιστεί;

Ζούμε με επίγνωση ή με καθυστέρηση επίγνωσης; Επειδή έχω την εντύπωση ότι μάλλον το δεύτερο συμβαίνει, τότε αυτή η καθυστέρηση επίγνωσης σημαίνει ότι φταίω εγώ και η πραγματικότητα που έχω επιλέξει να ζω; και αναγκαστικά η ζωή μου είναι μία διαίρεση.... Μέχρι πότε;
Μέχρι να καταστρέψω την άχαρη πραγματικότητα και να δημιουργήσω μια καινούργια άχαρη πραγματικότητα; Μα αυτή δεν είναι και η παγίδα του διλήμματος - η των πολλαπλών επιλογών που οδηγούν στην μη βούληση ή στην αλλοτριωμένη βούληση;
Μπορούμε να μην κάνουμε "τίποτα" και να Προχωρήσουμε... να κοιτάξουμε Μπροστά, χωρίς όμως οποιαδήποτε είδους ικανοποίηση; Η ικανοποίηση ανήκει πάντα στο παρελθόν γιατί τι άλλο παρά εμπόδιο είναι να νιώθεις ικανοποίηση για το Ανικανοποίητο. Φυσικά μιλάω όχι για το Ανικανοποίητο των επιθυμιών αλλά για το Ανικανοποίητο ως μία ενέργεια που δεν λοξοδρομεί προς πουθενά.
Άραγε αυτή είναι μόνο η Αρχή; Ή δεν υπάρχει κάτι να αρχίσεις και όλα είναι Ένα;

Τι σημαίνει όμως αυτό το Ένα; Τι υπάρχει πέρα από την αποδοχή; :)

"Δεν μπορείς να κρατήσεις τις φυσαλίδες"- Αντώνης Χαρατσής





Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...