Παλιά ο κόσμος έγραφε, ποιήματα, παραμύθια και ιστορίες για πρίγκιπες και πριγκίπισσες, για καταπιεσμένους, παράνομους ή απραγματοποίητους έρωτες που εξιδανικεύονταν στο όνομα της ελευθερίας και στο δικαίωμα-απαίτηση της πραγμάτωσης τους. Έτσι λοιπόν ο έρωτας γινόταν μια ιδέα, ένα ιδανικό, ή μια φυλακή που για να αποδράσει κανείς από το πάθος της κάθε πράξη δικαιολογούνταν. Κοινωνίες που στηρίζονταν σε ένα αντιφατικό μαζοχισμό συντηρητισμού και αποχαλίνωσης.
Σήμερα ο κόσμος γράφει βιβλία, σκηνοθετεί ταινίες, συνθέτει τραγούδια και πλην ορισμένων περιπτώσεων εξακολουθεί εφευρίσκοντας άλλα μέσα να μην ξεφεύγει από τον κόσμο των αισθησιακών απολαύσεων.
Οι άνθρωποι εξακολουθούν να έχουν την ανάγκη να βγουν από τον εαυτό τους, να υποκριθούν κάποιον άλλον εαυτό ψεύτικο, βρίσκοντας διαφυγή σε ένα ποτήρι αλκοόλ μέχρι και σε ένα βιβλίο, μέχρι και σε ένα ψυχοφθόρο ή αποβλακωτικό έρωτα.
Πριν αντιληφθούμε όμως γιατί κάνουμε αυτά που κάνουμε πριν τα δικαιολογήσουμε ή όχι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και να παρακολουθήσουμε με προσοχή όλον αυτόν τον μηχανισμό των αισθητικών απολαύσεων, όχι αποστασιοποιημένα η συμβιβαστικά, απλά να τον παρακολουθήσουμε, μπορεί και να εξαφανιστεί..... Τότε μπορούμε να μάθουμε πότε κάθε μας πράξη είναι δικαιολογημένη και πότε όχι. Και αυτό δεν εξαρτάται πρώτα από το αποτέλεσμα αλλά πρώτα εξαρτάται από τα μέσα που χρησιμοποιούμε.
Δεν χρειαζόμαστε: πολιτικούς για τους πολίτες, δασκάλους για τους μαθητές, καλλιτέχνες για την τέχνη, πνευματικούς για τους πιστούς. Χρειαζόμαστε πρώτα από όλα ανθρώπους με καρδιά και αυτογνωσία για τους ίδιους, για τους συνανθρώπους τους και για την φύση.
- Αντώνης Χαρατσής
- Αντώνης Χαρατσής
