Αν δεν νιώθαμε εμείς οι άνθρωποι διαιρεμένοι, θα δίναμε τόσο μεγάλη αξία στον έρωτα; - στην ερωτική πράξη; σε μία σχέση;
Η ερωτική πράξη είναι η υπέρτατη στιγμή κορύφωσης του έρωτα. Μήπως όμως η ερωτική πράξη είναι ένα είδος φυγής από την πραγματικότητα; μία στιγμιαία ανάγκη να βγούμε από τον εαυτό μας; Γιατί έχουμε την ανάγκη να βγούμε από τον εαυτό μας, με το σεξ, τα ναρκωτικά και το αλκοόλ; Μήπως γιατί ζούμε μία δυστυχισμένη ζωή γεμάτη εντάσεις; Μια ζωή-κατάσταση που εμείς δημιουργήσαμε, συντηρούμε και ανακυκλώνουμε.
Μήπως αυτό το αίσθημα κενού που νιώθουν πολλοί άνθρωποι μετά από την ερωτική πράξη υποδηλώνει την ανάγκη μιας μεγαλύτερης συναισθηματικής ένωσης;
Είναι ο έρωτας ελευθερία; Σκεφτείτε το λιγάκι, δεν μιλάμε για το χτυποκάρδι-τον ενθουσιασμό, ούτε για κάτι που σε κάνει σκλάβο του, αδύναμο, υποταγμένο, χωρίς αντιστάσεις. Αλλά για κάτι βαθύτερο! Όταν αισθανόμαστε το ταίρι μας ως το κέντρο του κόσμου, μέσα σε μία αμοιβαιότητα, όχι.
μονόπλευρα αλλά αμφίδρομα. Δεν έχει βάθος αυτό; Φοβάμαι ότι έχει περισσότερη εμμένεια παρά βάθος, περισσότερη προσκόλληση παρά βάθος, περισσότερη ανελευθερία παρά ελευθερία. Μπορεί να μην είναι τόσο δυνατό το "εγώ" και το "εσύ", υπάρχει όμως ένα εγώ ενισχυμένο επί δύο. Αυτό δεν είναι προέκταση του εαυτού μας, είναι εαυτός δύο φορές. Οχυρωνόμαστε πίσω από μία σχέση, τον άντρα μας, την γυναίκα μας, την οικογένεια μας, τα παιδιά μας, γαντζωνόμαστε με όλα αυτά από φόβο μήπως τα χάσουμε-παίζουμε ρόλους, αναμασάμε στερεότυπα. Και οι υπόλοιποι; οι υπόλοιποι, να πάνε να πνιγούν, ένας μοντέρνος οχαδερφισμός. Ταυτόχρονα όμως, έχουμε σύμμαχο τον κόσμο για να μην αμαυρώσουμε το προφίλ μας, την εικόνα μας. Από την μία δεν δίνουμε δεκάρα για τον κόσμο και από την άλλη τον αναζητάμε, τον επικαλούμαστε. Ένας σωστός σαδομαζοχισμός. Κάνουμε ειρήνη στο όνομα του ωφελιμισμού.
Γιατί όμως νιώθουμε τόσο καλά, τόσο ανεβασμένοι στον έρωτα; Γιατί κάποιος δηλώνει συχνά ότι: ο πρώτος μου νεανικός έρωτας ήταν κάτι το ασύλληπτο. Ένα ερωτευμένος έφηβος, έχει προλάβει να αλλοτριωθεί; Ως ένα βαθμό ναι! Ο καταιγισμός από διαμορφωμένες πεποιθήσεις και ψευτοπρότυπα που δεχόμαστε από την ημέρα που γεννιόμαστε είναι αδιανόητος.Όταν από πολύ μικρή ηλικία για πρώτη-πρώτη φορά αντικρύζουμε ένα ηλιοβασίλεμα, αναρωτιόμαστε αν είναι όμορφο ή άσχημο; Όχι! Το βλέπουμε ως αυτό που είναι. Είναι η ονειροπόληση, η παρελθοντική σκέψη, η ανάμνηση, η εμπειρία που δημιουργεί την σύγκριση, τον ρατσισμό και τον διαχωρισμό μεταξύ όμορφου και άσχημου σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Επίσης το συναίσθημα που υπερτερεί της λογικής και η υπερέκκριση ορμονών στην εν λόγω ηλικία και το κατάλληλο ταίρι δημιουργούν την αντίστοιχη ευφορία που μπορεί άνετα να το βιώσει και ένας ενήλικας.
Όταν όμως λογικοποιήσουμε τον έρωτα τότε έχουμε αυτό που ονομάζουμε συντροφικότητα, ισότητα, τελειότητα, ισορροπία, τελικά αγάπη και συμφιλίωση με όλο τον κόσμο. Δεν είναι αξιοσημείωτο όταν ακούμε ζευγάρια μετά από χρόνια συμβίωσης, να λένε ότι πλέον αυτό που τους ενώνει είναι η αγάπη; Ας το αποδεχτούμε!
- Αντώνης Χαρατσής
- Αντώνης Χαρατσής
